Раман. — Мінск: Галіяфы, 2014. — 256 с.
ISBN 978-985-7021-71-0
Кніга цалкам прадалася.Героі раману Альгерда Бахарэвіча — беларускамоўныя дзеці, пацыенты загадкавай установы пад назваю Лягер. Як сучасныя Гензэль і Грэтэль, яны трапляюць у цёмны лес, дзе іх чакаюць зусім не дзіцячыя прыгоды. Казка, сатыра, антыўтопія — кнігу можна аднесьці да кожнага з гэтых жанраў, але яна ўсё роўна застаецца кнігай пра нас, тых, хто жыве тут і цяпер.
За гэтую кнігу аўтар атрымаў 3-е месца Прэміі імя Ежы Гедройца — 2015."
Беларускі акцэнт можна вылечыць — дастаткова проста выплюнуць костачку… Пакуль ты малы — гэта не балюча. Так кажа Доктар, а яму трэба верыць…"
ПРА КНІГУ Паглядзець
“…Такім чынам, назва раману “Дзеці Аліндаркі” падказвае, што кніга найперш — пра тое, што сталася з сучаснымі беларусамі, нашчадкамі тых самых пагарджаных, сьляпых, глухіх сялян у выніку апыленьня Багушэвіцкага міфу рознымі няправільнымі пчоламі. Мадэль, па якой разьвіваецца Беларусь сёньня, — без сумневаў, постмадэрністычная. Яе ж часта называюць шызафрэнічнай. Беларуская рэчаіснасьць, дзе за апошнюю сотню гадоў зьмяшаліся горад і вёска, айфоны і вышыванкі, закінутыя заводы і модныя кафэхі, выклікае ў найлепшым выпадку галаўны боль, у найгоршым — дэпрэсію і жаданьне зьехаць, прычым няважна куды — у Эўропу ці на хутар. Эміграваць у любую гарманічную сыстэму, падалей ад гэтага хаосу…”(Марыя Мартысевіч. Няхай ніхто ня сыйдзе непакрыўджаным. Чытаць цалкам тут)“…Мая казка — а “Дзеці Аліндаркі” напалову і ёсць класічнай казкай, — не пра нейкае сорак восьмае стагоддзе ад нараджэння забытага ўсімі Хрыста, яе дзеянне адбываецца, як я люблю гаварыць, ужо заўтра. На Беларусі, у яе лясах, вёсках, гарадах і знявечаных гарадамі мястэчках. Не ведаю… Здаецца, беларусаў можна спалохаць чым заўгодна, але самі сябе яны ўжо даўно не пужаюць. Прызвычаіліся…”(Альгерд Бахарэвіч: “У мяне ці не ўпершыню атрымалася цалкам чытэльная кніжка”, гутарка з аўтарам пра кнігу. Чытаць цалкам тут)“…«Дзеці Аліндаркі» — безумоўна, мэтафара новага пакаленьня беларускамоўных, а прыгоды, у якія яны трапляюць — тыя пасткі, куды можа праваліцца кожны нацдэм-нэафіт. Скажам, хатка, зробленая з скрынак ад печыва, перагукаецца з хаткай, зробленай з печыва, якую ўбачылі Гензэль і Грэтэль з казкі братоў Грымаў. Аднак у тым і адрозьненьне, што дзеці Аліндаркі — Лёся і Лёччык — ня могуць атрымаць наўпроставае задавальненьне нават ад той казачнай хаткі. Усё тут штучна, скрынкава: гэта як пацёмкінская вёска, прыгожая толькі з фасаду. Трапіўшы ў хатку, Лёся і Лёччык правальваюцца ў цёмную земляную яміну…”(Ціхан Чарнякевіч. З надзеяй трапіць на мапу. Чытаць цалкам тут)Старонка кнігі ў Facebook’у ЗЬМЕСТ Паглядзець
1. Маю сястру зьелі ваўкі
2. У трактарыста было шэсьць пальцаў
3. Як і большасьці дзяўчатак у гэтым узросьце, ёй ня надта падабаецца яе імя
4. Пайду, пашукаю нешта вострае
5. Замяніўшы адно слова на іншае, ты нічым не рызыкуеш
6. Толькі дурань давярае ўзбочыне абсалютна пустой дарогі
7. Намагаючыся не глядзець на яе зубы
8. Дробныя літары сядзелі на паперы, як мухі
9. Чаго баіцца той, хто шукае
10. Гэта будзе самая лучшая свадзьба ў вашай жызьні
11. Вядома ж, ён прыгадаў іх — у яго была добрая памяць на галасы
12. Кожны абавязаны клапаціцца пра свае галюцынацыі
13. Гэтае сонца мяне заб’е
14. Ня хоча гарэць, сука
15. А дзявятай гадзіне іх лічылі, а потым выключалі сьвятло
16. Вам шкло ніколі ў рот не трапляла?
17. Калі на дарозе тырчыць знак, значыць, за ім абавязкова будзе прыпынак
18. Чорная-чорная машына, у чорным-чорным горадзе, па чорным-чорным праспэкце
19. Ён прыйшоў сюды ўвечары, з боку аўтазапраўкі
20. Напэўна, была нядзеля. А можа, і пятніца
ФРАГМЭНТ З КНІГІ Паглядзець
20. Напэўна, была нядзеля. А можа, і пятніца
Напэўна, была нядзеля. А можа, і пятніца. Яны зь Лёччыкам неяк не лічылі дні, бо ў іх былі больш важныя справы. Цяпер Лёся пра гэта ўспомніла, i ёй зноў зрабілася неяк няёмка. Яна такая дарослая — i нават ідзе з братам у Брэмэн, і ім столькі ўсяго давялося перажыць, а яна ня ведае, які сёньня дзень. Як малая, далібог.
У лягеры зь яе б пасьмяяліся. Асабліва тыя дзяўчаткі, што былі ў першым атрадзе. Яны заўжды зь яе сьмяяліся, але цішком, за сьпінай. Невядома, чаму — яна нічым такім не выдзялялася. Хаця, магчыма, яны крыху баяліся Лёччыка. Лёччык умеў неяк так па-асабліваму глядзець, што ва ўсіх з твараў спаўзалі ўсьмешкі і вакол рабілася неяк трывожна. Такі ў яе быў брат. I зноў жа: які ён насамрэч, яна не магла дакладна сказаць. Я яго так мала ведаю, падумала Лёся, зірнуўшы ўпотай на Лёччыка, які моўчкі крочыў поруч па лясной сьцяжыне. Напэўна, я мала цікаўлюся ягоным жыцьцём. Сястра называецца...
I тады яна вырашыла, што няхай лепш сёньня будзе нядзеля. Бо, па-першае, аднекуль яна пра гэта здагадвалася, быццам унутры ў яе быў такі адмысловы гадзіньнік, які паказвае ня толькі час, але і тое, які цяпер дзень, месяц і нават год. Калі гэткі гадзіньнік і праўда тахкаў сабе ў яе нутры, дык ён, падумала Лёся, сьпяшаецца на адзін дзень. У мяне заўсёды заўтра. Менавіта таму мы зь Лёччыкам заўжды некуды трапляем. А прыходзілі б у пару — і небясьпека б спазьнялася.
Ну, а па-другое, у нядзелю ў лягеры заўжды быў дзень наведваньняў. Прыяжджалі бацькі з ласункамі і падарункамі, і толькі да Лёсі і Лёччыка ніхто не прыяжджаў. Можа, таму зь яе і сьмяяліся тыя, зь першага атраду. Урэшце, яны зь Лёччыкам хадзілі ў лягернай форме, раз на тыдзень мяняючы майкі і шорты на тыя самыя майкі і шорты — калі трэба было здаваць рэчы ў пральню. Тыя, да каго прыяжджалі бацькі, маглі неяк разнастаіць свой гардэроб. Яны былі такія стракатыя, гэтыя лягерныя дзеці. А Лёся зь Лёччыкам былі заўжды аднаго колеру.
“Як ты думаеш, Лёччык, — спытала Лёся, калі лясная дарога раптам скончылася, і ім давялося ісьці шырокім лугам, дзе ўсялякай травы было па грудзі, i часам яна губляла Лёччыка, а ён выскокваў у самых нечаканых месцах, як з вады.—Лёччык! А, вось ты дзе... Як ты мяркуеш, вось у лесе дрэвы ведаюць, што яны — сям я?”
Лёччык узьняў вочы ўгару і трохі падумаў.
“Некаторыя, мабыць, ведаюць, — сказаў ён смурным голасам. — А некаторыя не. Мне здаецца, што дубы ведаюць. Яны нават клапоцяцца пра сваіх. А вось бярозы — дурныя. I легкадумныя”.
“Гэта за цябе кніжкі гавораць, — сказала Лёся. — Проста ты начытаўся, што дуб — ён мудры, мужчына, патрыярх, а бяроза толькі i думае, каб закахацца i замуж выйсьці. А ты падумай сваімі мазгамі, а ня кніжнымі. Вось Яліны — яны ведаюць, хто іхныя дзеці?”
