І тады ўдарыў бом
2.90 руб.
Памер: 130x200 см
Вага: 265 гр.
Purchase
няма на складзе
Апісаньне
Апавяданні і п’есы / Укладанне Анатоля Астапенкі. — Мінск : Кнігазбор, 2013. — 220 с. — (Бібліятэка Саюза беларускіх пісьменнікаў “Кнігарня пісьменніка”; выпуск 41).ISBN 978-985-7057-52-8.
Трагедыя чалавечага жыцця і яго святочная весялосць кіруюць думкамі і ўчынкамі герояў гэтай кнігі. Пячаткай трагічнага камізму пазначаныя іх лёсы і характары. Будзённае ў творах цесна пераплецена з казачнай рэальнасцю, афарбавана яе прывідным святлом. Казка ў іх густа рэалістычная, рэалізм казачны. Аўтару відавочна не сумна ў створаным ім фантастычным свеце. Не засумуе й чытач.
Пра аўтара
Мікола Захаранка нарадзіўся ў 1949 годзе ў мястэчку Васілевічы на Гомельшчыне. Скончыў філалагічны факультэт Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта. Паэт, празаік, драматург, публіцыст. Лаўрэат літаратурнай прэміі часопіса “Полымя” (2001), двойчы лаўрэат літаратурнага конкурсу газеты “Звязда” і Саюза беларускіх пісьменнікаў (1999, 2003). П’еса “Паехалі!” ставілася ў 1996 годзе на сцэне Нацыянальнага акадэмічнага тэатра імя Янкі Купалы.
ЗМЕСТ Паглядзець змест цалкам
* * * * *
Раніцай пятага дня зімовага месяца студзеня 2001 года на трох “уазіках” і адным “жыгулёнку” ў Шчэрбаўку прыскочыў карны міліцэйскі нарад. Жахлівая вестка абляцела вёску роўна за трыццаць дзве хвіліны і злавесным воблакам павісла над прыватнымі падворкамі і грамадскімі пабудовамі.
Вёска прыйшла ў рух, замітусілася і стала на дыбкі.
Кожны шчэрбавец спяшаўся ўратаваць сябе і свайго бліжняга. Пешкі, на конях, трактарах і матацыклах імчалі па заснежаных вуліцах і завулках да сваіх родных хат і пунек чорныя вяшчальнікі бяды.
“Самагонку шукаю-у-уць!” — адчайна і нема крычала-прычытвала надвясковае паднябессе…
(З апавядання “Усё будзе добра”)
Водгукі
Неабходны Уваход або Рэгістрацыя, каб напісаць водгук.
Раім паглядзець
У апавяданнях Сяргея Астраўца чалавек мусіць азірацца на часы мінулыя, шукаць апірышча ў душы. Каралеўскую карону носіць каваль. Вуграм перашкаджаюць вяртацца ў Саргасава мора. Вежавы гадзіннік хавае ў сабе механізм, пакінуты продкамі. Сама краіна выклікае дэпрэсію. Што нам рабіць? Нельга не існаваць у сваім часе. Толькі быць, прысутнічаць, але не жыць па-сапраўднаму. Я толькі пабуду і пайду да сябе... Нельга адкладаць сваё жыццё, калі недаспадобы рэчаіснасць. Нічога не выйдзе...
У кнігу Барыса Пятровіча ўвайшлі ўпершыню сабраныя разам фрэскі, у якіх верлібры дапаўняе рытмізаваная проза.
Салавей вярнуўся з далёкай Афрыкі і шукае, дзе звіць сабе гняздо. А ў садзе столькі дрэваў і кустоў! Якое з іх можа стаць домам для птушачкі? Магчыма, гэта вішня, чарэшня або алыча? Сліва або груша? Кожнае дрэва распавядае салаўю сваю гісторыю, падкрэсліваючы, чым яно асаблівае. У апавяданнях дрэваў узнікае таксама вобраз дзядулі-садавода – разумнага і добрага, які ставіўся да дрэваў як да адухоўленых істотаў, размаўляў з імі і песціў – і яго сям'і, якая да гэтага часу жыве ў доме побач, паважае дрэва і збірае іхныя плады.
