Казкі

няма водгукаў

Зорная Кася

5.90 руб.

Памер: 205x290 мм

Вага: 860 г

Purchase

Няма на складзе

Мастацкая Літаратура (выдавецтва)Проза Літаратура для дзяцей Кнігі дзеткам Зорная Кася

Апісаньне

Казкі / укладанне Аксаны Спрынчан.— Мінск: Мастацкая літаратура, 2014.— 170 с.: іл. — (Беларуская аўтарская казка).

ISBN: 978-985-02-1548-2

Няма ніводнага дарослага, а тым болей дзіцяці, які не любіў бы казкі. Уваходзіць у свет кнігі аўтарскіх казак “Зорная Кася” можна і самнасам, і ўсёй сям’ёй, і кампаніяй вясёлых і разумных сяброў. Вы даведаецеся, як павучкі Зямлю абаранілі, як Данік у Радзівілаўскае метро трапіў і як Янка радню вызваляў, пазнаёміцеся з валадаром казы, кавалём Коршам і прынцэсай са Снежнага горада, паўдзельнічаеце ў каралеўскім паляванні, пабачыце танец кветак, наведаеце беларускі лес з зорнай Касяй і, галоўнае,— у вас абавязкова застанецца апельсінавы настрой.

ЗМЕСТ Паглядзець

Фрагмент з кнігі Паглядзець

Я апавяду табе, дружа, як у нашым краі пачалі святкаваць Каляды, а так яно было ці не так, Бог вем. Праз напластаванні часу прабілася да мяне гэтая казачная гісторыя, пераказаная з вуснаў у вусны. Так не так, няхай з бусла будзе рак, казаў той.

Гадоў тысячу таму, а мо і дзве з гакам, калі не было ані камп’ютараў, ані тэлевізараў, жыў-быў гаспадар па імені Багуннік, і меў ён трох сыноў. Большага клікалі Барыла, серадольшага Спрыт, а меншы зваўся Таптуха.

Барыла ўважаўся, як гэта вядзецца ў казках, за разумнага, бо хадзіў, глядзеўшы долу і ніколі не біўся тварам аб глебу. Спрыт, як гэта заведзена ў казках, розум меў не дужа каб, але сякі-такі, бо глядзеў не пад ногі, а наперад, у найлепшую будучыню. А малы Таптуха, хаця і меў звычку таптацца на месцы ды вочы вінавата апускаць долу, часам задраўшы сваю кучаравую галаву ўгору, углядаўся ў блакітнае неба, пасвіў блакітнымі вачыма аблокі, шанаваў сонца, а калі яно давала нырца за далягляд, узіраўся ў зоры, і таму ўважаўся за дурнаватага. Так яно і вядзецца ў казках.

Аднаго разу стары Багуннік намерыўся паміраць. 3 кожным чалавекам гэта здараецца хаця б раз на жыцці. Як чалавек разважлівы, Барыла напачатку задумаўся, а пасля сабраў сваіх сыноў. Развагі ягоныя былі доўгія, а прамова кароткаю.

— Маці вашая выправілася разам з птушкамі ў лепшы свет — казаў ён,— і мне туды дарога. А перад тым належыць падзяліць, як гэта вядзецца ў казках, паміж вамі спадчыну. Ты, Барыла, як чалавек слушны і гаспадарлівы, атрымаеш дом, палеткі, свінні, куры. Табе, Спрыт, як такі порсткі,— конь. Значыцца, табе, Таптуха, нічога не застаецца, апроч казы Дзеразы. Будзеце разам з ёю на зоры глядзець.

У той самы момант рыпнулі дзверы і паказаўся даўгі чырвоны нос варажбіта Сапуна. Гэты пранырлівы чуйны нос заўжды паказваўся там, дзе была дзяльба або смажылі вепрука.

— А мне? — запытаўся валадар носа.

— А табе — пажаданні добрага здароўя, бо ў мяне і гэтага нямашака,— прамовіў нямоглы Багуннік.— Памру хутка.

Толькі злосны варажбіт гэтаму добраму пажаданню нечага не ўзрадаваўся.

— Гэтак? — прасіпеў той, хто хаваўся за носам.— Горка твае сыны пашкадуюць, бо чакае іх залом на палетках, курыны паморак, конская кароста. Гарох няхай шпекі паточаць. Хрэн табе ў вочы, малання ў зубы, гаршчок паміж шчок, варэйкай у лоб... А яшчэ...

— Згінь, цемрашал! — выгукнуў стары бацька. Сказаць па праўдзе, недалюбліваў ён Сапуна і не дужа верыў яму.

Цела памерлага Багунніка супакоілася ў нетрах насыпнога кургана, ягоную душу буслы панеслі Птушыным Шляхам у вырай, а памяць ушанавалі, як гэта вялося, белым хлебам, мёдам і добрым ячменным півам. Пасля хаўтураў серадольны сын асядлаў свайго каня і паехаў у свет белы — долі шукаць.

А малодшы сынок разам з казой Дзеразой застаўся ў бацькоўскай хаце. Хоць братава і надта звягала, што ад іх, маўляў, аніякае карысці няма, што ад Таптухі, што ад казы.

— Нічога,— ушчуваў яе Барыла,— сякая-такая карысць і ад яго будзе. Недарэмна ж ён у зоры ўглядаецца. Можа, нешта і выглядзіць. А яшчэ ён граматны, лічыць умее…

(З казкі Пятра Васючэнкі “Валадар казы)