Ордэн Белай Мышы

няма водгукаў

Арлоў Уладзімір

12.00 BYN

Памер: 120x185 мм

Вага: 390 г

Purchase

Няма на складзе

Выдавец Логвінаў Ігар Проза Сэрыя "Я кнігу маю"Арлоў Уладзімір

Апісаньне

Аповесці і апавяданні. — Мінск: І. П. Логвінаў, 2013. — 390 с. — (Сэрыя “Я кнігу маю”).

ISBN 978-985-562-032-8.

У адной невялікай краіне насельніцтва складалася з аднаго караля, аднаго прэм’ер-міністра, аднаго генерала, аднаго прафесара, аднаго студэнта, аднаго пісьменніка Усіх было па адным, і дзякуючы гэтаму краіна жыла заможна і спакойна. Але аднойчы спакой быў парушаны: каралеўскі ювелір вырабіў адзіны ордэн, а значыць, павінен быў з’явіцца і адзіны яго кавалер. Як падзеі разгортваліся далей, чытач даведаецца з вострасюжэтнага твора, што даў зборніку назву.

У кнігу ўвайшлі таксама “Полацкія апавяданні” ды іншыя тэксты на сучасныя і вечныя тэмы.

Афіцыйная старонка Уладзімера Арлова

Творы на "Беларускай палічцы"

Артыкул пра аўтара ў "Вікіпэдыі"

ЗМЕСТ Паглядзець

Фрагмент кнігі Паглядзець цалкам

У адной невялікай паводле еўрапейскіх сумераў канстытуцыйнай манархіі насельніцтва складалася з аднаго караля, аднаго прэм’ера, аднаго шэфа службы бяспекі, аднаго міністра паліцыі, аднаго пракурора... У гэтай дзяржаве быў адзін крымінальнік, адзін палітвязень і адзін палітуцякач. Адзін генерал камандаваў адным палкоўнікам, адным маёрам і адным капітанам. На ўліку ў адзіным прафсаюзе стаялі адзін будаўнік і адзін падрыўнік, адзін прафесар і адзін студэнт, адзін акадэмік і адзін зусім непісьменны грамадзянін. Такое становішча існавала абсалютна ва ўсіх сферах. У краіне меліся ў наяўнасці адзін алкаголік і адзін наркаман, адзін сутэнёр і адна прафесійная выляжанка, адзін хворы на СНІД і адзін хворы на пранцы. У суседстве з адным уладальнікам шыкоўнай вілы ў смеццевым кантэйнеры жыў адзін бесхацінец. Сярод этнічных мяншыняў перапіс зафіксаваў аднаго габрэя, аднаго татарына, аднаго паляка, адну асобу каўказскай нацыянальнасці, аднаго расейца і аднаго албанца. Сексуальныя мяншыні нічым не вылучаліся: на аднаго гомасексуаліста прыпадала адна лесбіянка. Адпаведныя службы трымалі на воку аднаго грамадзяніна, якога падазравалі ў педафіліі, а таксама аднаго таемнага заафіла. Гэткі самы баланс захоўваўся i паміж прадстаўнікоў творчых прафесіяў: краіну цалкам задавальнялі адзін кампазітар, адзін архітэктар, адзін мастак, адзін актор, адзін журналіст i адзін пісьменнік.

Варта зазначыць, што хадзілі глухія чуткі, нібыта ў гэтай краіне не заўсёды ўсё было ўладкавана так дасканала. Да прыкладу, казалі, быццам калісьці ва універсітэце некалькі прафесароў чыталі лекцыі некалькім студэнтам, якім аднойчы заманулася разам са сваімі выкладчыкамі зачыніцца ў аўдыторыі i скласці бунтоўніцкую петыцыю. Але гэта ўжо іншая гісторыя. А наша адбывалася ў краіне, дзе ўсіх, паўтараю, было па адным, i гэтую акалічнасць неаспрэчна засведчылі сакрэтныя рэляцыі, таемна праслуханыя размовы, зробленыя схаванай камерай здымкі, перлюстраваныя лісты ды іншыя пісьмовыя, аўдыя- i відэаматэрыялы, на аснове якіх аўтар i рэканструяваў падзеі.

Адзін раз на дзень з дакладам да караля з’яўляўся шэф службы бяспекі — невысокі таўстун з вусікамі i бародкай-эспаньёлкай, які больш нагадваў не чалавека сваёй суровай прафесіі, а лекара, што мае прыбытковую практыку i схільнасць да эпікурэйства…

Пра аўтара Паглядзець цалкам

Уладзімір Арлоў нарадзіўся ў Полацку ў 1953 годзе.

Скончыў гістарычны факультэт БДУ (1975). Працаваў настаўнікам гісторыі ў Наваполацку, карэспандэнтам, загадчыкам аддзела, намеснікам рэдактара гарадской газеты “Хімік”, рэдактарам выдавецтва “Мастацкая літаратура”. З’яўляўся сябрам рэдкалегій часопісаў “Спадчына”, “Калосьсе”, “Крыніца”. Сябра Рады Беларускага ПЭН-цэнтра і Рады Саюза беларускіх пісьменнікаў. Жыве ў Мінску.

Першыя творы надрукаваў у студэнцкіх самвыдавецкіх альманахах “Блакітны ліхтар” і “Мілавіца”.

Узнагароджаны медалём Францыска Скарыны (1991). Лаўрэат літаратурных прэмій імя Ф. Багушэвіча Беларускага ПЭН-цэнтра, Таварыства вольных літаратараў “Гліняны Вялес”, міжнароднай прэміі “Еўрапейскі паэт свабоды” (Гданьск, 2010).

Творы У. Арлова перакладаліся на 25 моваў, у тым ліку на нямецкую, англійскую, польскую, шведскую, чэшскую, французскую, эстонскую, літоўскую, славацкую, грузінскую, украінскую, чачэнскую. Кнігі “Таямніцы полацкай гісторыі” і “Дзесяць вякоў беларускай гісторыі” (у суаўтарстве з Генадзем Сагановічам) увайшлі ў спіс 100 найбольш папулярных беларускіх кніг ХХ стагоддзя паводле апытання газеты “Наша Ніва”.

Водгукі

Неабходны Лагін або Рэгістрацыя, каб напісаць водгук.

Раім паглядзець

Адам Клакоцкі і ягоныя цені (2025)

Бабкоў Ігар

Перад намі ў класічны раман посткласічнай беларускай літаратуры, у якім тутэйшая рэчаіснасць разглядаецца праз магічны крышталь сноў і мрояў. У трэцюю, разгорнутую і пашыраную версію рамана дададзеныя дзве новыя гісторыі («Восень у Гародні» і «Дзюры»), а таксама «Заўвагі выдаўца», якія пры ўважлівым разглядзе аказваюцца нататкамі невядомага чытача, знойдзенымі аўтарам у Архіве Клакоцкага ў 2023 годзе.

зьніжка

Самурай

Кіркевіч Алесь

Свет перапоўнены інфармацыяй, а чалавек не адчувае “інфармацыйнага голаду”, каб чытаць вялікія кніжкі. Таму шанец застаецца адно ў паэзіі ды кароткіх празаічных тэкстаў. Туды, нібы ў мікрачып, можна запісаць максімум эмоцый – каханне, страх, роспач. З імі ды іншымі рэфлексамі спрабуе гуляць аўтар у сваім дэбютным зборніку.

Мяне тут не было…

Мінкін Алег

Творчасць Алега Мінкіна прагучала яшчэ ў 1980-я: яго першая кніга паэзіі “Сурма” сталася адной з найважнейшых з’яваў тагачаснай беларускай літаратуры, вярнуўшы ў лірыку класічнасць радка, прыгажосць і таямнічасць вобразнасці, тонкую эмоцыю, засяроджаную на метафізічным перажыванні. Гэтая кніга віленскага беларуса Алега Мінкіна — збор найлепшых ягоных твораў у лірыцы, кароткай прозе і перакладах.