Дараванне

няма водгукаў

Брава Алена

6.30 BYN

Памер: 120x200 мм

Вага: 290 г

Purchase

Няма на складзе

Проза Пераклады Звязда (ex-Літаратура і Мастацтва)Літаратура на іншых мовах Ляўрэаты літаратурных прэміяў Брава Алена

Апісаньне

Дараванне=Прощение=Vergebung: Аповесць. — Мінск: Выдавецкі дом “Звязда”, 2013. — 208 с.

Кніга змяшчае аповесць “Дараванне” на трох мовах: беларускай, рускай і нямецкай.

ISBN 978-985-7059-28-7.

Старажытнагрэчаскае слова “алетэйя” (“ісціна”) літаральна азначае “адсутнасць забыцця”. Страціўшы памяць, непазбежна губляеш ісціну — да такой высновы прыходзіць гераіня аповесці Алены Брава “Дараванне” беларуска Ларыса Вашкевіч, вымушаная даглядаць у Германіі Ганса Краўза — цяжкахворага бацьку свайго мужа. Аднойчы Ларыса, чыя сям’я пацярпела ад фашызму ў гады акупацыі Беларусі, даведваецца пра тое, што Ганс у гэты час служыў у вермахце, і не дзе-небудзь, а ў яе родных мясцінах. Рашэнне жанчыны адназначнае: пакінуць дом былога акупанта. Аднак ні муж, ні суайчынніца-эмігрантка, ні нават дарослая дачка не разумеюць яе.

Дык што прымушае Ларысу Вашкевіч не спаць уночы: выхадкі былога нямецкага салдата, які пакутуе на хваробу Альцгеймера і таму лічыць, што вайна яшчэ працягваецца? Гульня каляровых шкельцаў у калейдаскопе Мнемазіны? Ці “замацаванне афекту” гістарычнай памяці?

“…Псіхадраматычны формазмест (здзяйсненне хрэстаматыйнага адзінства) пры ўнікальнай аўтарскай “энергетыцы”, што праблісквае ў стылі, ужо абяцае чытачу штосьці каштоўнае — рэдкую ракавінку ў вялізным моры рознага кшталту славеснасці. Але гэта яшчэ не ўсё”.

Таццяна Студзенка, "Дараванне супраць кампрамісу" ("Звязда")

ЗМЕСТ

Дараванне
Прощение (перевод с белорусского автора)
Vergebung (пераклад з беларускай Андрэ Бёма)
Диалог со временем: интервью-послесловие (Алесь Карлюкевич)

Пра аўтарку Паглядзець

Алена Брава нарадзілася ў Барысаве. Скончыла факультэт журналістыкі Белдзяржуніверсітэта, пасля чаго з’ехала разам з мужам-кубінцам на Кубу. Пасля вяртання жыве ў Барысаве і працуе ў барысаўскай раённай газеце “Адзінства”. Аўтарка кніг прозы “Каменданцкі час для ластавак”(2004), “Рай даўно перанаселены” (2012), “Дараванне. Прощение. Vergebung” (2013). Удзельнічала ў анталогіях: “Апавяданне-2005”, “І зоркі над Бярэзінай-ракой” (2008), “У храме зямнога кахання” (2009), “Самая чароўная кветка” (2010), “За мостом моего детства” (2011).

Друкавалася ў часопісах “Маладосць”, “Крыніца”, “Полымя”, “Нёман”, “Сибирские огни” (г. Новасібірск), “Новый берег” (г. Капенгаген). У 2012—2013 г.г. у выдавецтве “Franc-Tireur USA” (ЗША) у Алены Брава выйшлі кнігі аўтарскіх перакладаў “Каханне ў ценю казармаў Манкада”, “Спектакль у чорным тэатры”, “Менада і яе сатыры”.

Лаўрэат літаратурнай прэміі “Гліняны Вялес” ТВЛ за кнігу “Каменданцкі час для ластавак”. Лаўрэат літаратурнай прэміі “Silver Bullet” (“Сярэбраная куля”) выдавецтва “Franc-Tireur USA” (ЗША) за 2013 год.

Кніга “Рай даўно перанаселены” трапіла ў доўгі спіс літаратурнай прэміі імя Ежы Гедройца ў 2013 годзе.

Фрагмент з кнігі Паглядзець

…Час ідзе, і нават самы страшны боль пакрываецца скарынкай забыцця. Тут толькі яна заўважыла, што вымаўляе тыя словы ўголас, даводзіць іх свайму адбітку ў люстэрку — ну чыста як Ганс! — і села на ложак, закрыўшы твар рукамі. Што ж зробіш, калі ўсякае новае пакаленне імкнецца пазбавіцца ад памяці пра мінулае, як ад старой рухлядзі, вось як яны з Ральфам вынеслі ў кладоўку няўклюдны, пасляваенны яшчэ каток для прасавання бялізны. Асабістая памяць, якая ёсць, па сутнасці, набор вопытаў, у маладых пустая, як незапоўнены лазерны дыск. Наколькі больш прадуктыўна чалавек пражываў бы сваё жыццё, калі б нараджаўся by default — менавіта па змоўчанні! — з запісанымі ў розуме гатовымі копіямі файлаў з рэсурсу калектыўнай памяці. Калі б гэта было магчыма, чалавецтву хапіла б усяго адной вайны, якая стала б апошняй. На жаль, ніхто не можа пакарыстацца чужой памяццю. І не хоча. Нядаўна яна даведалася пра тое, што праз шэсць дзясяткаў год пасля Халакоста жыхары баварскага горада Дахау выступаюць за закрыццё мемарыяла, створанага на месцы былога нацысцкага канцлагера. А дамы, што размяшчаюцца ў непасрэднай блізкасці ад труб крэматорыя, што ў час вайны дымілі днём і ноччу, лічацца зараз першакласнай нерухомасцю, бо прылягаюць да ціхіх зялёных раёнаў. І тыя, хто жыве ў тых дамах, не пакутуюць ад начных жахаў. Ды сам горад Дахау ў мясцовай прэсе ўпамінаецца ў асноўным дзякуючы тамтэйшаму бардэлю…”

Водгукі

Неабходны Лагін або Рэгістрацыя, каб напісаць водгук.

Раім паглядзець

Ген зямлі

Длатоўская Аліна

У сусвеце, дзе некалькі краін аб’ядналіся ў звышдзяржаву, пануе ідэалогія адзінай культуры. Адмысловая арганізацыя «С.О.Н.» займаецца знішчэннем помнікаў самабытных культур, каб змяніць гісторыю. Аднак тыя, хто сутыкаецца са згубленай мовай сваёй краіны, пераходзяць на яе і становяцца носьбітамі звышздольнасцяў. Нібы мова здольная змяніць генетычны код. У Мінску такія людзі стварылі падпольнае аб’яднанне «Лабірынт», каб ратаваць спадчыну беларусаў ад сістэмы з дапамогай уласных здольнасцяў. Але ці праўда выклікае забытая мова мутацыі, а не нешта яшчэ? Ці не блукае ў Лабірынце шпіён? І што рабіць, калі блізіцца ноч і «С.О.Н.» ахоплівае розум?

Адам Клакоцкі і ягоныя цені (2025)

Бабкоў Ігар

Перад намі ў класічны раман посткласічнай беларускай літаратуры, у якім тутэйшая рэчаіснасць разглядаецца праз магічны крышталь сноў і мрояў. У трэцюю, разгорнутую і пашыраную версію рамана дададзеныя дзве новыя гісторыі («Восень у Гародні» і «Дзюры»), а таксама «Заўвагі выдаўца», якія пры ўважлівым разглядзе аказваюцца нататкамі невядомага чытача, знойдзенымі аўтарам у Архіве Клакоцкага ў 2023 годзе.

Шклатара

Клінаў Артур

“Шклатара” — рэальная кропка ў рэальным горадзе ў рэальны час. Месца дзеяння — Менск, праспект Незалежнасці 37А, былы пункт прыёму шклатары, а цяпер нонканфармісцкая галерэя, выдавецтва і кнігарня. Час дзеяння — канец 2010 года. Героі — людзі беларускага андэрграўнду, постмадэрнісцкага падполля ў краіне постмадэрнісцкай дыктатуры. Рэальнасць для герояў змянілася цытатамі. Цытата на дэмакратыю, цытата на дыктатуру, цытата на рэвалюцыю, цытата на нянавісць, цытата на каханне… За гэтую кнігу аўтар атрымаў 2-е месца Прэміі імя Ежы Гедройца — 2014 .