Чые рукі прыгажэйшыя?
3.82 BYN
Памер: 145x200 мм
Вага: 250 г
Purchase
Няма на складзе
Апісаньне
Вершы, казкі, апавяданні / Мастак Марыя Лось. — Мінск: Літаратура і Мастацтва, 2012. — 88 с.: іл. Цвёрдая вокладка.ISBN 978-985-556-003-7
У кнігу ўвайшлі вершы, казкі і апавяданні апошніх гадоў. Напісаныя займальна і маляўніча, яны маюць пазнавальнае і павучальнае значэнне, спрыяюць выхаванню дабрыні, цікаўнасці, кемлівасці, назіральнасці, а таксама прасякнутыя любоўю да прыроды.
ЗМЕСТ Паглядзець змест з ілюстрацыямі
Веснавая сустрэча
— Дзень добры, грак!
— Дзень добры, шпак!
— З вясною грак!
— З вясною шпак!
— Ў якіх краях ты зімаваў?
— А я нікуды не лятаў.
У нас мароз не лютаваў.
І нават рэчкі не скаваў.
Я чуў, што ў хуткім часе мы
Зусім адвыкнем ад зімы —
Яна з дачкой мяцеліцай
У Афрыцы паселіцца.
— Не каркай! — запярэчыў шпак. —
Ты, грак, на выдумкі мастак.
Я да радні сваёй далёкай
Хачу штогод у госці лётаць.
Водгукі
Неабходны Лагін або Рэгістрацыя, каб напісаць водгук.
Раім паглядзець
Журналіст, дворнік, дармаед, гаспадар, пісьменнік. Аўтар гэтай кнігі – чалавек, які шукае сваё месца ў гэтым свеце. Такім месцам магла б стаць утульная рэдакцыя сталічнага часопіса або модны хіпстарскі каворкінг. Але стала дзедава хата на Палессі, на ўскрайку Беларусі, на перакрыжаванні сусветаў. Гэта кніга не пра тое, як аднавіць напаўразбураны дом, саджаць агарод, даіць казу, жыць у вёсцы і не спіцца. Гэта кніга пра тое, як аднавіць напаўразбуранага сябе. Можа быць, яна пра тое, як вярнуцца да каранёў, да роднай моўнай і культурнай стыхіі і пра тое, як важна не згубіць бабуліны аповеды. А можа, пра тое, як стаць сваім для самога сябе.
Вітольд Шаблоўскі аўтаспынам абʼязджае Косава, падвозіць мясцовых на Кубе на старэнькім пежо, знаёміцца з бяздомнай полькай на лонданскім вакзале, праходзіць украінскую мяжу разам з перакупамі на кантрабандным аўтамабілі, размаўляе з албанскімі будаўнікамі ды грэчаскімі бізнесоўцамі... Усё дзеля таго, каб пачуць рэальныя гісторыі людзей, якія жывуць у перыяд трансфармацый. Для кожнага героя наступіў новы час, але ці змяніліся старыя звычкі?
У іранічнай і лірычнай аповесці Андрэя Горвата персанажы стамляюцца быць кардоннымі фігуркамі, стараюцца не патануць у шматслойнасц Існавання і вучацца казаць: «Je vis. Я жыву».
