Па што ідзеш, воўча?

Топ продажаў №1 за Красавік 2023

2 водгукі

Вежнавец Ева

23.00 BYN

Памер: 125x185 мм

Вага: 190 г

Purchase

Абраны варыянт адсутнічае на складзе. Калі ласка, абярыце іншы варыянт.

Проза Ляўрэаты літаратурных прэміяў Вежнавец Ева Пфляўмбаўм (выдавецкая ініцыятыва)Выдавец Цымбераў Раман

Апісаньне

Па што ідзеш, воўча? : аповесць / Ева Вежнавец. – Мінск : Р. М. Цымбераў, 2022. – 142 с. Мяккая вокладка.

ISBN 978-985-7236-83-1

Выданне здзейсненае ў межах выдавецкай ініцыятывы "Пфляўмбаўм".

Кніга атрымала 1-е месца Прэміі Гедройця 2021.

Рына, алкагалічка сярэдніх гадоў, з неахвотай едзе на пахаванне сваёй бабкі ў забытую богам беларускую глушэчу. Пакуль памірала яе старая, Рына займалася чужымі ў дамах шчаслівай старасці на Захадзе. Адзінае, чаго яна хоча цяпер, – спакой. Але дома яе чакае неспадзяванка – старыя грахі і спадчына маюць доўгія цені. Ці можна ўсё выправіць, калі ты і блізка не цягнеш на гераіню? Рыне трэба пахаваць бабку, адкапаць каханка, аднавіць крыніцы, ніколі не прыходзячы ў поўную свядомасць. Жанр гэтай кнігі – балотная казка.

ПРА АЎТАРКУ Паглядзець

ФРАГМЕНТ З КНІГІ Паглядзець

І. ДА ДАМАВІНЫ

Калі ты ў грамадскай прыбіральні адкаркоўваеш пляшку ключом і аблізваеш з яго віно, каб ні кроплі не прапала, табе ўжо няма чаго баяцца. Тым больш калі гэта ключ ніадкуль.

Рына аблізала ключ, а потым спрактыкавана хлёбнула так, каб корак не ўсплыў, а віно палілося ў горла. Алкагалізм, як любы занятак, мае свае сакрэты і патрабуе практыкі. Рына сядзела ў прыбіральні гандлёвага цэнтра і старалася піць бязгучна, каб не чуваць было ў суседніх кабінках.

Гісторыя жаночага алкагалізму пішацца ў грамадскіх прыбіральнях. Гэта пункцірны шлях кожнай гарадской алкагалічкі. Алкагалічкі ж вясковыя маюць месцы і схованкі паўсюдна. Дапрыкладу, Танька Залатая Страказа трымала свае пляшкі на яблынях і закусвала яблыкамі, не зрываючы. Усе яблыні ў іх былі ў надгрызеных яблыках.

Халодныя зелянкавыя воды мазэля, купленага яшчэ ў Дармштаце і трыманага аж да Варшавы, хлынулі ў сухую адхлань і ператварылі благое ў добрае. Рына выйшла з кабінкі і наблізілася да рукамыйніка. Не гледзячы ў люстра, сунула рукі пад струмень. Пікавы момант доўга не працягнецца, таму трэба, пакуль ва ўме, праверыць, ці на месцы дакументы, білеты, партманетка і тэлефон. Прынамсі, за ключы можна ўжо не хвалявацца. У Нямеччыне працу і жытло яна страціла, а дома замкоў няма. Баба ніколі ключоў і замкоў не мела, дзверы на калок. На Васілле старая нарэшце аддала богу душу, маючы няпоўны сто адзін год, так і не пабіўшы Адольфавай Агнешы, што нарадзілася на Каляду 1912-га, а сканала на Галавасека 2014-га, што і дае 102 гады і 7 месяцаў. Цяпер можна ставіць на Параску, яна з іх самая ярая.

Баба Дарафея памерла сухая, як фасолевы стручок, амаль сляпая, але ў прытомнасці і спраўнасці. Рына ў гэты час даглядала нямецкіх старых, а не сваю бабу. У гэтым нейкая завершанасць, лагічная пятля. Мы з немцамі звязаныя на дурное і на добрае; а што там было дурное, што добрае, урэшце заціраецца і робіцца няважным. Пасля вакацый Рыну з прытулку выгналі за п'янкі. Зрэшты, яна адчувала, што жыццё звужаецца і трэба вяртацца дахаты. Цяпер жа ўсё склалася так, што і думаць не трэба. Яе, як кацяня, запхнулі ў мех, завязалі шворачкай ды нясуць у родныя Мар'іны балоты...

Усё ў парадку. Час ісці на цягнік. Мазэльскае пратрымаецца гадзіны з паўтары, потым можна будзе зайсці ў прыбіральню ў цягніку і ашчадна каўтнуць. Праз дзве гадзіны мяжа, яе трэба будзе прайсці, зжаваўшы жуйку і сумленна пазіраючы ў вочы памежнікам ды мытнікам. Рына выйшла з прыбіральні і павяла вачыма па наведніках гандлёвага цэнтра. У натоўпе лёгка пазнаць няўдаліц. Вось гэты юнак ненавідзіць свае прышчы ды скулкі, хавае твар у валасах і башлыку. Вось гэтая старая і на вакзал прыехала, каб пабыць між людзей. Ёй відавочна няма куды падацца. Як і дзвюм дзяўчынкам-падлётушкам, што віюцца на вакзалах і ў гандлёвых цэнтрах, чыняць ласку ў прыбіральнях і падземных стаянках. А вось і «свае» – купка гастарбайтараў у абвіслых джынсах, самі з алказагарам. Алкаголікі заўжды бачаць свет ад цёмнага споду. Каб заставацца на паверхні, трэба падтрымліваць узровень ап'янення, інакш усё робіцца невыносным. Такая сутнасць хваробы.

(Канец фрагмету)

Відэа

Водгукі

Неабходны Лагін або Рэгістрацыя, каб напісаць водгук.

Ніна Яўгенаўна Піваварчык
20.06.2025 - 11:57:04

Дзякуй краме за магчымасць набыць такую файную друкаванку, буду чытаць з задавальненнем. Таксама хочацца падзякаваць спадара Алеся Яўдаха за добрае абслугоўванне. Дзякуй вялікі, упэўненая, што буду замаўляць яшчэ!

Анатоль Сцбрк
25.12.2024 - 22:12:55

Спадабалася

Раім паглядзець

Нататкі ў плыні часу

Ракус Станіслаў

Раман “Нататкі ў плыні часу” мае аўтабіяграфічную аснову. У цэнтры аповеду настаўнік вячэрняй школы і яго штодзённая педагагічная праца, поўная кур’ёзных сітуацый і парадоксаў. Канфлікт паміж дабром і злом трансфармуецца ў канфлікт паміж асобай і сістэмай (школьнай і грамадскай), у якой асоба вымушана існаваць. Станіслаў Ракус выкарыстоўвае новыя для славацкай літаратуры кампазіцыйныя і сюжэтныя прыёмы, што робіць яго творчасць наватарскай.

Дзеяслоў 92 (1’18)

Аўтары нумару: Уладзімер Арлоў, Вольга Гапеева, Мікола Захаранка, Васіль Зуёнак, Віктар Казько, Станіслаў Ежы Лец, Вінцэсь Мудроў ды іншыя.

Казань пра ката, каторы смяяўся

Казько Віктар

Віктар Казько адлюстроўвае пошукі чалавекам тых сіл, што дапамогуць выстаяць у свеце, напоўненым трагічнымі падзеямі, і дадуць штуршок для руху наперад, да лепшага жыцця. Ён папярэджвае, што без беражлівага захавання спадчыны продкаў, чэрпання з яе адвечнай мудрасці не будзе будучыні ні ў народа, ні ў чалавецтва наагул.