Літаратурна-мастацкі альманах. Выпуск 3 / 2025. – Беласток: Фонд Kamunikat.org, 2025.
ISBN 978-83-67937-56-6
У гэтым выпуску чытачоў чакаюць творы Андрэя Хадановіча, Адама Міцкевіча, Ларысы Геніюш, Барыса Пятровіча, Алеся Пашкевіча, Віктара Казька, Лесі-Стэфаніі Міхалевіч і многа іншае.
ЗМЕСТ Разгарнуць
ПАЭЗІЯ
Андрэй Хадановіч. Кантрабанда надзеі.
Вершы.Алесь Дуброўскі-Сарочанкаў. Каляндар на імгненне.
ВершыСяргей Сыс. Чужыя снягі.
ВершыЗмітрок Кузменка. А ці вернемся мы?..
ВершыАнатоль Івашчанка. Палёт кажана.
ВершыМікола Канановіч. Пра час і здані.
Вершы
ПРОЗА
Алесь Пашкевіч. Я сказаў табе: “Жыві!”
Дарогамі паэта і паўстанца Адама СвентаржэцкагаЛеанід Дранько-Майсюк.“А́ндро”, Гнат і прастора…
АповесцьВалеры Гапееў. Бог лесу не раўняе.
Раздзелы з рамана “26”Янка Трацяк. Вялікая вайна ў Дойневічах.
Хроніка адной мясцовасці. (Урывак з аповесці).Іван Курловіч. Год Землянога Труса.
АповесцьПавал Касцюкевіч. Тралейбус №29.
Маналогі і прароцтвы
ДЭБЮТ
Леся-Стэфанія Міхалевіч. Вернемся.
Вершы
ПЕРАКЛАД
Адам Міцкевіч. Крымскія санеты.
Пераклад Уладзіміра Мархеля. Прадмова Ларысы ДоўнарРэйнальда Мургуейціа. Ячай-Уасі, альбо Палац Ведаў.
Легенды эквадорскіх індзейцаў-кечуа ў апрацоўцы прафесара Рэйнальда Мургуейціа. Пераклад Сяргея Верацілы
ЭПІСТАЛЯРЫЙ
Ларыса Геніюш. «“Праўда праўд” для мяне – Бацькаўшчына…»
Лісты да Уладзіміра Ягоўдзіка
ЗГАДКІ
Віктар Казько. Азораны.
З цыкла “Не забывайце іх сляды”Кастусь Цвірка.“Човен майго часу”.
Згадкі пра пісьменнікаў
ДЗЁННІКІ
Барыс Пятровіч. Запісы для сябе.
З бальнічнага дзённіка 1998 года пра літаратуру і не толькі
ЗАПІСЫ
Сяргей Ваганаў. Шматкроп’і-IV
МАСТАЦТВА
Адам Глобус. Стальмашонак.
Словы пра мастака Уладзіміра Стальмашонка
ГІСТОРЫЯ
Якуб Лапатка. За смужнаю заслонаю вякоў.
Эпізоды з біяграфіі горада Выбарга 1293–1534
ЭСЭ
Андрэй Федарэнка. Нацыя пісьменнікаў
Мікола Пракаповіч. “Хоць крывіначкі мае́…”
Уладзімір Мароз. Геніяльная беларуская казка
КНІГАПІС
Таша Шпакоўская.“Здароў, маўклівы паэтычны двор!”
ФРАГМЕНТ З АЛЬМАНАХУ Разгарнуць
Валеры Гапееў. Бог лесу не раўняе (Раздзелы з рамана “26”)
Пасля сёмага класа Кастусь пачуваў сябе самым лепшым вучнем у школе. Падмуркам гэтага былі не толькі пахвальныя граматы за кожны год навучання, пяцёркі па ўсіх прадметах за ўсе гады, першыя вершы і невялічкія нататкі аб жыцці шко-лы, якія надрукавалі раённая і рэспубліканская піянерская газета, але найбольш – адносіны настаўнікаў дый увогуле дарослых да яго. Было ў іх тое, што падказвала Кастусю пра яго выключнасць.
У гэтым выключэнні было, безумоўна, добрае, што грэла самалюбства і давала магчымасць глядзець на сябе як на значную асобу – яго, такога разумнага і таленавітага, вылучаюць настаўнікі, яго шануюць дарослыя людзі... Але гэта адначасова адасоблівала яго ад кола аднакласнікаў, ён выпадаў з таго асяродку, дзе цаніліся розныя якасці, але ніколі ў першую чаргу не здольнасць да вучобы, не круглыя пяцёркі, як праява здольнасці. Ну, вядома, цаніліся і веды, але ўменне гуляць у футбол было куды больш важкае.
Было яшчэ многае і для Кастуся зусім не зразумелае. Па якіх такіх крытэрыях адзін рабіўся сапраўдным лідарам, другі – аўтарытэтным суддзей? І гэта ацэнка, вызначэнне, абіранне і вылучэнне ніяк не супадала з афіцыйнымі вучнёўскімі пасадамі. Кастусь, адчуваючы па ўзрастаючай сваю выключнасць з пункту гледжання здольнасці і паспяховасці, адначасова са здзіўленнем мусіў бачыць змяненне сваёй ролі ў калектыве не вучняў, а проста хлопчыкаў і дзяўчынак. Ён не мог тады адзначыць для сябе, што кожны з іх рабіўся асобай, набываў асаблівыя якасці, вучыўся бачыць і цаніць пэўныя рысы характару ў іншых. Ён пакуль цалкам давяраў меркаванню дарослых, цешыў сябе іх ацэнкай, а што тычыцца аднакласнікаў, то сваю адасобленасць, што ўсё большала, ён тлумачыў простай зайздрасцю. Пакрысе кволая, асцярожная думка ўзмацнела і, нарэшце, ён змог аднойчы смела прызнацца самому сабе: ён не проста самы паспяховы і здольны вучань, а ў сваім развіцці стаіць вышэй за ўсіх іншых. А што, хіба адносіны да яго настаўнікаў не казалі пра тое ж?
