Пяцьдзясят два крокі па полацкіх лабірынтах. Раман. — Мінск: І. П. Логвінаў, 2013. — 156 с. — (Галерэя “Б”).
ISBN 978-985-562-092-2
Другая кніга Наталкі Харытанюк — пра жыццё як вайну густаў. Раман задумваўся ў час, калі аўтарка сама трапіла пад абстрэл у гэтай вайне, але не здалася.
Думка пра магчымасць здацца, прыняць розныя праўды і мілую адноснасць як новую веру так і не прыйшла ёй да галавы. Унутраны стрыжань застаўся стрыжнем. Туга за гераічным — тугой.
Як ва ўсякім метафізічным дэтэктыве, у “Смерці лесбіянкі” ўсё пачынаецца са злачынства. Хаваючыся ад праклёну, які мусіць спраўдзіцца да канца года, наратарка ў апошнія дні снежня ўцякае ў Полацак, да сваёй цёткі, дэкана філалагічнага факультэта. У гэты самы час у бібліятэцы факультэта знаходзяць труп…
Кожны з персанажаў вядзе сваё следства. Мае сваіх падазраваных. Шукае сабе алібі. Разгадка ж адна і да невыноснасці простая.
Аксамітавая Беларусь: Наталка Харытанюк — “свая” пісьменніца (інтэрвію на VELVET.BY)Пра кнігу на сайце Літаратурнай прэміі імя Ежы Гедройца (+ фрагмент кнігі)ЗМЕСТ Паглядзець змест цалкам
Частка першая. Уцёкі з Менску
Частка другая. Падаючы ўглыб
Частка трэцяя. Кінутыя бумерангі
Частка чацвёртая. Эйфарыя першых радкоў
Частка пятая. Інтэлектуальныя оргіі
Частка шостая. За кавай
Частка сёмая. Блытаючы сляды
Частка восьмая. У бібліятэцы труп
Частка дзявятая. На яе месцы мусіла быць я
Частка дзясятая. Усплываючы на паверхню
Частка адзінаццатая. Пачынаючы з канца
Частка дванаццатая. Праклён яцвягаў
Частка трынаццатая. Згублены момант
Частка чатырнаццатая. Горкі прысмак дакору
Частка пятнаццатая. Любімы дзядзя, які просіць забыць пра духаў
Частка шаснаццатая. Дурному дурное сніцца
Частка сямнаццатая. Цёцін метад
Частка васямнаццатая. Ператрус
Частка дзевятнаццатая. Да следства далучаецца прафесарка
Частка дваццатая. Наезд маладых літаратараў
Частка дваццаць першая. Нічога не расказвай следчаму
Частка дваццаць другая. А там я — у сваёй лепшай сукенцы
Частка дваццаць трэцяя. Пасьянс раскладзены
Частка дваццаць чацвёртая. Маёр Вайтовіч мяне даганяе
Частка дваццаць пятая. У чаканні катарсісу
Частка дваццаць шостая. Рэдкі талент — не задаваць лішніх пытанняў
Частка дваццаць сёмая. Перапыненая размова пра галоўнае
Частка дваццаць восьмая. Вызваленне ад абцугоў містыкі
Частка дваццаць дзявятая. Нябачныя віры, альбо Загадка Эзры Паўнда
Частка трыццатая. Цёця атакуе — і міма
Частка трыццаць першая. Адна душа на дваіх
Частка трыццаць другая. Сустрэча цяпер блізкая — як ніколі
Частка трыццаць трэцяя. Азірніся
Частка трыццаць чацвёртая. За што?
Частка трыццаць пятая. Змяя, якая закусвае свой хвост
Частка трыццаць шостая. Знікненне Караліны
Частка трыццаць сёмая. Туды, дзе ўсё пачалося
Частка трыццаць восьмая. Падземныя сцэны, у якіх не ўсе сэнсы рыфмуюцца
Частка трыццаць дзявятая. Вайна густаў
Частка саракавая. Эротыка — праклён дэтэктываў
Частка сорак першая. На дапамогу прыходзіць дзядзя
Частка сорак другая. Знікненне паэта-неакласіка
Частка сорак трэцяя. Хто аднойчы прачнуўся, той ужо не засне
Частка сорак чацвёртая. Апошні ранак старога году
Частка сорак пятая. Бумеранг даганяе
Частка сорак шостая. Цёця атакуе другі раз — і зноў міма
Частка сорак сёмая. Чын і яснасць
Частка сорак восьмая. Нап’емся — і знойдзем злачынцу
Частка сорак дзявятая. Ваганні — прэч
Частка пяцідзясятая. Вочная стаўка
Частка пяцьдзясят першая. Цёця атакуе ў трэці раз — і цэліць у вока
Частка пяцьдзясят другая. Абуджэнне
ФРАГМЕНТ З КНІГІ Паглядзець
Частка першая. Уцёкі з Менску
29 снежня 2011 году
Дарога ў Полацак была цёмная ад гонкіх чорных ялін. Цёмная і, здавалася, бясконцая: змораная пераездамі, я некалькі разоў правальвалася ў сон, але ніяк не трапляла прачнуцца нарэшце ў Полацку.
Вуліцы ад вакзала да Сафійскага сабору, побач з якім працавала мая цёця, былі ўшчэнт занесеныя снегам, і, прадзіраючыся, я ледзьве трымалася на нагах. Ужо каля кірхі — зусім выбіўшыся з сіл — я зачапілася аб камень пад снегам і неяк бязважка апусцілася ў сумёт. Вераб’і тут жа — з-пад самага сумёту — лапатліва пырхнулі ў неба, я правяла іх позіркам і пабачыла, што неба над Полацкам было бяззорым: яно пнулася ў раку — Дзвіна ўпарцілася. І мне здалося, што мяне вось-вось расцісне — паміж небам і зямлёю. У чорным-чорным бяззорым Полацку. У гэты жуткі воўчы месяц. Калі нават вецер — цёмны снежаньскі вецер — прыхаваны, як смутак, у імглістай смузе. І я назаўжды застыну тут — у надвячоркавым сумёце — як інсекта ў цёмным і густым бурштыне, які павязуць далей па Дзвіне і выкінуць у бязмежны акіян…
