Навелы. — Мінск: Кнігазбор, 2012. — 144 с. — (
Бібліятэка Саюза беларускіх пісьменнікаў “Кнігарня пісьменніка”; выпуск 29).
ISBN 978-985-7007-80-6.
Паліна Качаткова атрымала вядомасць дзякуючы напісанню сцэнарыяў дакументальных фільмаў. Зараз вы трымаеце ў руках яе першую кнігу мастацкай прозы. Чытайце — і здзіўляйцеся.
Паліна Качаткова пра літаратуру ў праграме
"Не фармат" Ёсць словы, якія не варта казаць. Ёсць рэчы, пра якія лепш не ведаць...ЗМЕСТ Паглядзець
Начныя размовы пра матылёў
Жахлівыя рэчы
Ровар для дарослай жанчыны
Русалкі
Трафеі
Лялечны куток
Вучні
Знаёмства з Робертам Кангасам. Паводле электронных лістоў дзвюх жанчын, Беларусь—Швецыя
Чужое гняздо
Сярод усяго
Сабачая гаворка
Кавалак жыцця
Лясное
Кожная жывёліна
Цені. Экскурс, напісаны былой музейнай супрацоўніцай
Нешта аднаго аберагае, а іншага адразу губіць. Фрагменты ўспамінаў
Пра адну кабету
Два Пінгвіны. Імгненні вясны
Дрэвы, спілаваныя зімой
На беразе
Чалавек-жанчына
Здрада цела
ФРАГМЕНТ З КНІГІ Паглядзець
Начныя размовы пра матылёў
Ёсць словы, якія не варта казаць
Ёсць рэчы, пра якія лепш не ведаць.
Давайце пагаворым пра матылёў
Матыль — гэта матыль, прыгажосць. Ён ніколі не сядзе ні на што брыдкае.
Ці матылі нейкім чынам звязаныя з тым, з іншым светам?
Крылатая Душа-Псіхея? Не ведаю. Магчыма. Паэты так лічылі, не людзі. Душа-матыль? Наўрад ці.
А што вы ведаеце пра матылёў?
Некаторыя віды матылёў могуць пераляцець цераз мора. Ёсць такія матылі — пралятаюць тысячы кіламетраў. А ёсць матылі — жывуць адзін дзень — аднадзёнкі. Празрыстыя самотныя душы.
Ці дажываюць да вясны тыя з іх, хто хаваецца восенню?
Дажываюць? Восенню яны лезуць хавацца. Лезуць, ва ўсе цёмныя месцы — пад драўляны ложак, пад канапу, за шафу. Іх шмат-шмат набіваецца. Бывае яшчэ цёпла, а яны ўжо залазяць.
А да вясны дажываюць?
Думаю, што некаторыя з іх — маладыя. Маладыя — дажываюць.
Неверагоднае мноства матылёў апынулася ў кватэры на вуліцы Алтайскай у Менску — на выспе маёй часовай незалежнасці. Там я жыла, памятаеце? Матылі былі паўсюль — у пад’ездзе і ў кватэры. Сядзелі як прыклееныя на столі і сценах. І ў ваннай. Спалі, склаўшы крылы. Калі я адчыняла вам дзверы, матылі зрываліся з месцаў і кружыліся, кружыліся. Узляталі пры кожным нашым руху. І зноў нерухомелі на сценах і столі. Ціха складвалі і раскладвалі пяшчотныя крылы, разгортвалі і згортвалі, як кніжныя старонкі. Толькі тады я не ведала, што напісана ў той кнізе.
І куды яны пасля падзеліся? Восень, кастрычнік. Матылі маглі забіцца куды-небудзь і схавацца. А маглі вылецець праз вокны і паляцець далей. Яны маглі паляцець далей, але гэта была восень, кастрычнік. Куды яны падзеліся.
Куды? Інсекты добра ўмеюць маскавацца. Я цяпер вельмі часта думаю пра гэта...
