Аповесць легендарных часоў / Мастачка Наталля Сустава. — Мінск: Мастацкая літаратура, 2013.— 270 с. — Цвёрдая вокладка.
ISBN 978-985-02-1360-0
Для сярэдняга і старэйшага школьнага ўзросту.
Перад вамі — “аповесць легендарных часоў”. “Аповесць”, бо гэта займальная, захапляльная гісторыя. “Легендарных часоў”, бо ў ёй апавядаецца пра падзеі, якія адбываліся ў запаветным мінулым нашай часціны населенага свету, у паўміфічных краінах, дзе пралягалі шляхі-дарогі адважных вандроўнікаў.
Гэта фэнтэзі, з квестам і экшэнам, з паданнямі і экзотыкай. Яго героі трапляюць у драматычныя, камічныя і часам у вельмі небяспечныя сітуацыі. Ім давядзецца разгадаць шмат таямніц і вытрымаць неверагодныя выпрабаванні.
Апавядальнік дзякуе яснапанне Волі Разумавай за натхненне і дапамогу ў натаванні гэтай незвычайнай гісторыі.
Пра кнігу на сайце Прэміі Гедройца
ФРАГМЕНТ З КНІГІ Паглядзець
II. ПАЛЯМОН I СЫНЫ
Над мысам узвышалася вялізная, вышэй за прыбярэжныя хвоі, скульптура шчупака з разяўленай пашчай. Там, у пашчы каменнай рыбы, заўсёды гарэў агонь. Яго добра было відаць і праз ейныя вочы. Гэта быў рачны маяк, пастаўлены над месцам, дзе зліваюцца дзве вялікія ракі. Леваруч ад маяка-рыбы працякаў Продзень, праваруч — Прыта. Дзякуючы зыркаму вогнішчу, якое падтрымлівалі служкі, і зычнаму звону, у які тыя служкі білі штогадзіну, плыўцы ў цёмную ноч альбо ў густы туман маглі пабачыць і пачуць, што праходзяць “стрэлку”, і па гэтым правільна вызначалі свой далейшы шлях.
Алеола і Арцін яшчэ здалёк заўважылі святлівае вока каменнага шчупака і пайшлі па кірунку да яго. Неўзабаве яны апынуліся на высокім беразе, пад агромністай скульптурай, проста на востраканцовым мысе паміж дзвюх рэк.
Сутоніла. Вада парыла бялявай імглою.
Арцін і Алеола наблізіліся да самага краю мыса і асцярожна паглядзелі долу. Пясчаны абрыў стромка спускаўся да ракі. Далёка ўнізе ўздоўж берага была збітая доўгая драўляная прыстань. На хвалях, паціху б’ючыся бартамі аб драўляны насціл, гайдалася каля двух дзясяткаў лоддзяў са спушчанымі ветразямі.
Можна было адразу вызначыць, што гэта не купецкія караблі, а рыбалоўчыя. Яны не былі прызначаныя для перавозкі буйных тавараў, таму паводле памераў былі значна меншыя за купецкія, і не такія “крутабокія”. Некаторыя з іх наагул былі падобныя да звычайных чоўнаў з касым ветразем.
— Так, калі ў Палямона такі човен, дык нам будзе зацесна,— сказаў Арцін.
Але, да шчасця, яго асцярогі не апраўдаліся.
На лоддзях і на беразе ажыўлена сюды-туды шнарылі людзі. 3 вышыні мыса яны падаваліся карузлікамі.
— Гэй! Гэй! — згары крыкнулі Арцін і Алеола. — Хто з вас Палямон?
На прыстані адгукнуўся чалавек. Ён стаяў непадалёк ад досыць вялікай ладдзі з прыспушчаным жоўта-чырвоным ветразем.
— Гэта я! Спускайцеся сюды!
Арцін, нядоўга думаючы, саскочыў са стромы і кулём паляцеў па мяккім пяску…
ЗМЕСТ Паглядзець
I. Пакіньце свой смутак!
II. Палямон і сыны
III. Не згубі, рака, човен рыбака!
IV. Прывітанне, начальнік!
V. Пакуль вугор свежы
VI. Чаму не трэба спрачацца з сабакамі, катамі і іншымі самастойнымі жывёламі
VII. Метадам спроб і памылак
VIII. Фокус ката Міамурмарора
IX. Вялікі велікаханскі дыспут
X. Таямніца старой ядвабніцы
XI. Пустагаловыя злыдні
XII. Жыццёвая пазіцыя стрыечнага брата
XIII. Як мастак мастаку
XIV. Вярхом на сякеры
XV. Наперад за белымі кроплямі!
XVI. Даспехі на сцяне
XVII. Сустрэча з лускаватымі
XVIII. Радзімка зямлі
XIX. Чалавек лабірынта
XX. Заманлівыя косткі
XXI. Мазгавы штурм
XXII. О, шчасліўчык!
XXIII. На шчыце таксама можна лётаць. Тэорыя
XXIV. На шчыце таксама можна лётаць. Практыка
XXV. Дзікі і жудасны Агнязеў
XXVI. Якая цяжкая праца — “Ладачку” штурхаць і ў ваду ўпірацца
XXVII. І на Барбаруху бывае праруха
XXVIII. І апошняе
