Раман, аповесці, апавяданні. — Мінск : Галіяфы, 2015. — 248 с. Цвёрдая вокладка.
ISBN 978-985-7021-26-0.
Раман “Паўночны вецер для спелых пладоў” пра далёкія студэнцкія гады і каханне нечакана пераклікаецца з сучаснасцю. Дзеянне прапанаваных аповесцяў адбываецца як у мінулым, так і ў будучыні, і тая будучыня цяпер падаецца аўтарам на мяжы фантастыкі і прыпавесці.
Некалькі вострасюжэтных апавяданняў толькі дадаюць і разгортваюць асноўныя тэмы творчасці пісьменніка, найважнейшая з якіх — нацыянальнае самавызначэнне.
Пра кнігуВесялуха Марына. Ігнатавы пуцявіны. Рэцэнзія на кнігу (ZVIAZDA.BY)ЗМЕСТ Паглядзець
Раман
Паўночны вецер для спелых пладоў
Аповесці
Песня пра Леніна
Эрыніі
Апавяданні
Чароўных кветак немаўля
Пасланец Немезіды
Морлакі
Уначы гучней бруяць фантаны
Фрагменты з кнігі Паглядзець
…Студэнт Ігнат Мазур зайшоў у пакой. На ложку, падкурчыўшы смуглявыя ногі, сядзела Святлана Конкіна і паліла. Дзяўчына была ў паркалёвым нясвежым халаціку, цёмныя кароткія валасы яе неахайна тапырыліся, і ўвогуле галаву ёй не перашкодзіла б памыць, прамільгнула рызыкоўная думка ў Ігната Мазура, затое круглы твар з ледзь прыкметнымі прышчынкамі — набелены чымсьці з жаночай парфумы — нагадваў маску. Дзяўчына была адна ў пакоі, бо два суседнія, акуратна запраўленыя ложкі, пуставалі.
— Добры вечар, Святлана, — ветліва сказаў студэнт Ігнат Мазур і дадаў:
— Фортку б адчыніла. Паліць жанчынам — шкодна.
— Адчыні, — абыякава ўсміхнулася дзяўчына.
— Шукаў Маракову, але ў іх ціха.
Святлана Конкіна паціснула плячыма.
— “Шел в комнату — попал в другую”, — яна працытавала грыбаедаўскі радок са школьнай праграмы і патлумачыла: — Там, бывае, рана кладуцца спаць. А можа, куды сышлі.
— Я прысяду, — сказаў нечакана для сябе Ігнат Мазур.
— Прысядзь, — паморшчылася яна.
Студэнт Мазур пасунуў да яе ложка зэдлік і сеў. Твар яго аказаўся амаль на адным узроўні з аголенымі нагамі дзяўчыны. Жаданне пасунуцца ўсутыч і прыпасці тварам да гэтых ног раптам хваляй абрынулася на яго. Студэнт Ігнат Мазур праглынуў камяк у горле і заціснуў у перасохлыя вусны цыгарэту.
— Ты падслухоўвала, калі я дамаўляўся з выкладчыцай Ліцвінавай, — сказаў ён. — Навошта?
Дзяўчына пакрывіла невялікі рот з пульхнымі вуснамі, выдыхнула дым і патлумачыла:
— А я люблю падслухоўваць. І падглядваць.
Яна нахілілася, каб стрэсці попел. Халацік яе расхінуўся, і студэнт Ігнат Мазур убачыў, што станіка на ёй няма, а грудзі з цёмнымі смочкамі зусім маленькія. Скура і на іх была смуглаватая. Дзяўчына зноў выпрасталася і захінулася шчыльней.
— А кватаранткі дзе? — кіўнуў на пустыя ложкі Ігнат Мазур…
(З раману “Паўночны вецер для спелых пладоў”)
* * * * *
…Вяртаючыся з чарговай камандзіроўкі, аўдытар Макарэвіч, адносна малады чалавек прыстойнага выгляду і саркастычнага складу характару, убачыў каля свайго пад’езда купку людзей. Былі сярод іх і знаёмыя, але яны чамусьці адводзілі вочы. Макарэвіч падышоў да суседзяў.
Яны расказалі, што прыкладна гадзіну таму з апошняга паверха іх дзевяціпавярховага дома зваліўся хлопец. Трапіў на клумбу і, магчыма, таму быў яшчэ жывы, калі прыехалі “хуткая” і міліцыя.
У ліфце Макарэвіча ашаламіла раптоўная думка. Клумба, на якую зваліўся незнаёмец, была якраз пад вокнамі яго кватэры на дзявятым паверсе.
Аўдытар Макарэвіч адчыніў дзверы і яшчэ з парога пачуў галасы. У пакоі знаходзіліся супрацоўнікі міліцыі ў цывільным: брыгада крымінальнага вышуку, як яны адрэкамендаваліся. Двое з іх — маладзейшыя, сядзелі ў крэслах, а трэці — старэйшы, рухаўся ў невялікай свабоднай прасторы паміж кніжнымі паліцамі, сталом і тэлевізарам у куце. Жонка, дагледжаная і прыгожая сталай прыгажосцю, уласцівай здаровым жанчынам, якія няўхільна сочаць за сабой, сядзела на канапе. Яна працавала ў гандлі — загадчыцай невялікай харчовай крамы з сістэмы “Еўраопту”. Дачка, як ведаў Макарэвіч, трэці тыдзень адпачывала ў прыгарадным летнім спартыўным лагеры для дзяцей.
— Маё прозвішча Даўгапалец — капітан райаддзела міліцыі, — прадставіўся высокі мужчына і дадаў: — З вашага балкона зваліўся чалавек. Па словах... — ён кіўнуў галавой у бок жонкі, — гэты мужчына спускаўся зверху, магчыма з даху, і сарваўся.
— Няўжо? — сказаў аўдытар Макарэвіч, прынёс яшчэ адно крэсла і сеў на яго сам. — Ай-яй-яй! Чаму ж ён так дрэнна лётаў? І што яму было трэба на даху? Гуляў у Карлсана?
Капітан райаддзела на імгненне спыніўся і з цікаўнасцю затрымаў позірк на гаспадару кватэры.
— Пры ім знайшлі паперу. Прозвішча — Дзядко Алег Іванавіч, працаваў інструктарам па фізкультуры. Вам гэта што-небудзь гаворыць?
— А вам? — спытаў Макарэвіч і дадаў: — Можа, злодзей? Фізкультурнікі — яны амаль усе такія.
— Высветлім, — сказаў капітан Даўгапалец. — Яго пакуль што аперыруюць.
Двое маладых супрацоўнікаў пераглянуліся. Па-ранейшаму рухаючыся па пакоі, іх начальнік кіўнуў аднаму:
— Пазвані ў бальніцу.
Той пайшоў у суседні пакой, дзе быў тэлефон. Дзверы за сабой ён прычыніў, а калі выйшаў, то нешта прашаптаў начальніку на вуха.
— Так, — сказаў капітан Даўгапалец, — вось гэта ўжо гарачэй!
Маладыя супрацоўнікі зноў пераглянуліся, і той, што хадзіў званіць, усміхнуўся. Яны, як па камандзе, усталі і пайшлі да выхаду…
(З апавядання “Чароўных кветак немаўля”)
