Я пакідаю сонца тут... : кніга паэзіі / Людміла Шчэрба ; прадмова Навума Гальпяровіча ; мастак Кацярына Массэ. — Мінск : Кнігазбор, 2020. — 112 с.
ISBN 978-985-7227-24-2.
У кнігу паэзіі Людмілы Шчэрбы “Я пакідаю сонца тут…” увайшлі выбраныя вершы розных гадоў — з 1990-х па 2020-ы. Размаітыя па тэматыцы, гучанні і настроі, яны ўтвараюць цэласны мастацкі свет — пранізліва шчыры і прачулы, у якім кожны знойдзе праменьчык для сябе.
ЗМЕСТ Паглядзець
Празрысты свет душы. Н. Гальпяровіч
* * * Я проста пакіну сонца тут…
* * * Акварэлі…
* * * Мне пасміхнуўся нехта…
* * * Ты кажаш…
* * * Я благая, благая, благая…
* * * Пякучая гарбата студзіць пальцы…
* * * Хмурны дождж цвікі забівае…
* * * Жылі мы тут, а з намі сны…
* * * Каб сляды засталіся — сыду…
* * * Шукаю ў гронцы бэзавай…
* * * Я хацела быць глінай…
* * * Даўно-даўно Афрадыта…
* * * Сонца аб асфальт разбілася…
* * * Калаўрот лістоты…
* * * Перабірала валасамі…
* * * Ласкавы Бог ратуе ад пакутаў…
Сярэднестатыстычны марш
* * * Датрываць да наступнае кавы…
* * * Навошта снег ляціць да зямлі…
* * * Горад дыміць…
* * * Мы з табой з Паветра…
* * * Я прарасту ў тваёй вільготнай пустаце…
* * * Гэта проста настрой…
* * * Надзей аскепкі выслалі мой шлях…
* * * Прыходзяць сны, сыходзяць гукі…
* * * Я ведаю, што можна чуць…
* * * Восень піша…
* * * Гэта не шкло гарыць…
* * * З пунсовай ружы капаюць пялёсткі…
* * * Луста неба з разынкамі зорак…
* * * Ляжу на канапе…
* * * Уплятаючы ружы ў вершы…
* * * Пі, мая лебедзь, пі, мая муза…
* * * Раскрываюцца створкі ночы…
* * * Сусвет скруціўся змяёй…
* * * Ты пайшоў…
* * * Хачу прыляцець да цябе…
* * * Я заклею сваё вакно…
* * * Я сыду…
* * * Мне восень гатуе сняданак…
Цяжарная
* * * Час прыйшоў…
* * * Месяца марозіва…
* * * Зіма паклала белы аркуш…
* * * Пафарбую валасы…
* * * А на раніцу пайшоў снег…
* * * А я ад зімы знепрытомнела…
* * * Дзень з чужога пляча…
* * * Нашаму каханню — васямнаццаць…
* * * Не шкадуй напісаных вершаў…
* * * Прытулі мяне…
* * * Сарвуся з рыфмы…
* * * Ты блытаеш значэнні словаў…
* * * Хрызантэмай ігольчастай…
* * * Я восені гадала па далоні…
Я вырасла…
* * * Наўпрост праз памяці клады…
* * * Гэта проста настрой…
* * * Асфальт трашчыць…
* * * Калі свой голас далучыў…
* * * І ад мяне сыходзіць лета…
* * * Мой горад сівее над Свіслаччу…
Калыханка
* * * Па мяжы паветра і вады…
* * * Між рэбраў брукаванкі…
* * * Сыходзяць блізкія людзі…
* * * Сэрца страляе вершам…
* * * Ты сядзіш у чарцы ад мяне…
* * * Шчыгрынавы снег…
* * * Вільготнае лісце…
У жаданні сагрэцца…
* * * А пад вакном пульсуе сад…
* * * Дужкі маіх акуляраў…
* * * Не звар’яцець ад цішыні…
* * * Словы лопнуць вінаградам…
* * * Твае вейкі пахнуць валошкамі…
* * * Вясна камечыць белы аркуш…
* * * Час згарэў на патэльні…
* * * Усход і захад…
* * * Я пакіну свой горад…
* * * Вусень тапалёвых завушніц…
Босыя
* * * Сарваўся човен з ланцуга…
Вострыя вуглы
* * * Восень…
* * * у твар пыл дажджу…
Глядач заўсёды ў цемнаце…
* * * Я пакідаю сонца тут…
Празрысты свет душы (прадмова) Паглядзець
“Я проста пакіну сонца тут”, — так пачынае адзін са сваіх вершаў Людміла Шчэрба. Жаданне падзяліцца з чытачом высокім пачуццём цеплыні, адкрытасці, даверу гучыць і ў назве зборніка, дзе зноў вобраз сонца — галоўны, як сімвал гэтага пачуцця.
Цёплымі акварэльнымі мазкамі паэтка малюе свой унутраны свет:
Акварэлі...
Над вадой арэлі...
Празрысты свет дзіцячага жыцця…
Сталенне, супярэчлівасць пачуццяў, духоўны пошук напоўнілі гэты свет новым зместам, але, на шчасце, захавалі ў душы творцы водгук дзяцінства, першых светлых уражанняў і спадзяванняў. І хоць у лірычных радках нямала суму, глыбокіх перажыванняў, усё ж не-не дый выблісне праменьчык сонца як надзея, як прага святла і чысціні.
Я прарасту ў тваёй вільготнай пустаце…
Я выбухну жыццём на тысячы кавалкаў…
Абвесцяць свету трубы
аб новай зорцы…
Кніга паэзіі Людмілы Шчэрба вельмі камерная, вельмі лірычная, напоўненая непадробнай шчырасцю. Яна патрабуе ўнутранай засяроджанасці, суперажывання і сцішанай мелодыі ўласнай душы таго, хто дакрануўся да радкоў паэткі, якая хоча падараваць нам сонца.
Навум ГАЛЬПЯРОВІЧ
