Раман. — Мінск: Галіяфы, 2015. — 240 с.
ISBN 978-985-7140-07-7
Гэты раман Альгерда Бахарэвіча — гісторыя жаночай банды, “дзевак без цара ў галаве”, якія кінулі выклік патрыярхальнаму грамадству. Хто яны: тэрарысткі, вар'яткі, мастачкі? Або проста прывіды мінулага, з якімі нечакана сустракаецца галоўны герой кнігі?
Альгерд Бахарэвіч прадставіў свой фемінісцкі раман (Марыя Грыц, рэпартаж з прэзэнтацыі)Валеры Гапееў пра кнігу Бахарэвіча. Горыч змарнаваных нагодаў (BUDZMA.ORG)ЗЬМЕСТ Паглядзець
Частка першая
1. Лiхтары i бэз
2. Млявыя мэлянхолікі
3. Падарожжа пачынаецца
4. Краіна замкаў
5. Босая ведзьма
6. Кропкі над Б
7. Іх больш, чым мы думаем
8. The madwoman in the attic
9. Дываны на сьнезе
10. Карова Жута і яе сябры
11. Законы кітайскай iмпэратрыцы
12. Ой гарэла Ганна
13. Белая муха
14. Ружовыя дзьверы
15. Тонкасьці панаваньня
16. Ультыматум
17. Дачка велікана
18. Гісторыя пра руку
19. Жар-птушка
20. Новы Год
Частка другая
21. Эх, дубінушка
22. Пра што сьпяваюць здані
23. Чалавек зь Мiхалiнаў
24. Таксiст
25. Carmen de Bisonte
26. Ніякага хвэмінізму
27. Вялікі народ
28. Галасуй, а то прайграеш
29. Як спаліць кабету
30. Недагаворанае
ФРАГМЭНТ З КНІГІ Паглядзець
…Аповед пра тую дзявочую банду я пачуў ад знаёмага паэта У. Л. Мы сядзелі зь ім і ягонай жонкай-перакладчыцай у самай знакамітай менскай кавярні, яны пацягвалі віно, я — каньяк, быў вечар, і кавярня запаўнялася, як пясочны гадзіньнік. І хоць аповед быў зусім кароткі, бо гаварылі мы, уласна кажучы, зусім не пра гэта — маё ўяўленьне адразу ж дамалявала ўсе падрабязнасьці, і легенда ўспомнілася так ясна, быццам я сам быў яе ўдзельнікам. Я сапраўды чуў яе ў дзевяностых, калі праходзіў пэдпрактыку ў адной зь менскіх школаў. Школа была на самым краі гораду, і таму ўсе чуткі даходзілі да нас у апошнюю чаргу.
Я ўспомніў ня толькі гісторыю, але і самае важнае.
Што ў той час, калі яна адбывалася, мне дужа карцела зрабіцца яе пэрсанажам.
Хацелася хаця б раз апынуцца на месцы ахвяраў — і адчуць боль і асалоду дзявочай жорсткасьці. Але тады я іх не зацікавіў — тых велічных і сьмяшлівых зламысьніц. Калі я вучыўся ў школе, мяне білі толькі мужчыны — і я біў толькі мужчын. Я цэліў у вочы і скулы, вырываўся, падаў, падымаўся, глытаў соплі і кроў, задыхаўся і зноў лез у бойку. А мне хацелася ляжаць, сагнуўшыся, і стагнаць. Гаварыць пра боль на ягонай мове…
