Гарачы парафін : рэтра-проза / Вінцэсь Мудроў. — Мінск : Выдавец Цымбераў Р. М., 2023. — 220 с.
ISBN 978-985-7303-41-0
У гэтай кнізе пісьменнік вяртаецца ў недалёкае мінулае, спрабуючы правесці раўналежнікі з нашай сучаснасцю. Пры гэтым, як і ў папярэдніх кнігах аўтара, прасочваецца сатырычная накіраванасць яго прозы.
ЗМЕСТ Паглядзець
Мае першыя кніжкі
Тутурусы муж., альбо Феномен дэсакралізацыі асобы
Мой Тамбалбай
Прыгожы горад Талін
Нармальны настаўнік
Прарочыя сны
Шампіньён
Нараджэнне празаіка
Мураш на гарачым пяску
Гарачы парафін
Маяк
Залатая карэта
Футбол 1975 года
Крым
Камендант
Станцыя Індра
Бульба для Фідэля
Горы Імерэціі
Хутка восень
Фрагмент з апавядання "ГОРЫ ІМЕРЭЦІІ" паглядзець
Я сядзеў на другім паверсе санаторыя "Імерэці", чакаў прыёму лекара і паволі, па літарах, разбіраў мудрагелістую вязь на дзвярной бірцы. Г-е-о-р-г-і Л-а-г-в-і-н-о-в-і-ч. Прозвішча было нібыта беларускае.
Сёння адранку, як прыехаў у Цхалтуба, хадзіў па вулках і чытаў надпісы на крамах, балазе, дома перапісаў у нататнік грузінскі алфавіт. Некаторыя літары ўжо ведаў. І назву свайго санаторыя прачытаў, у нататнік не зазіраючы. І з назвай суседняга санаторыя разабраўся: "Мегаброба". Але што гэта такое — не ведаў. Давялося спытаць у мінака. Цяпер ведаю: мегаброба па-наску дружба.
Дзверы расчыніліся, з кабінета выйшла мажная кабета, і я падхапіўся на ногі.
За сталом грувасціўся мужчына маіх гадоў — бронзава-загарэлы, з рудымі шляхецкімі вусамі і з цёмнымі акулярамі на носе. Лекар павітаўся па-грузінску, я па-расейску, і "шляхцюк" зняў з носа гламаздаватыя акуляры.
— Месяц не чуў расейскай мовы. З Расеі зараз амаль ніхто не прыязджае.
— Я з Беларусі.
— З Беларусі? — з лёгкім сполахам выгукнуў гаспадар кабінета. — Ну і як вам Цхалтуба?
— Уражвае.
— А што найбольш уразіла?
— Горы.
Лекар адкінуўся на спінку крэсла...
— Так, горы ў Імерэціі прыгожыя. Вы б на іх узімку глянулі, як снег ляжыць. Я зірнуў падлеткам і на ўсё астатняе жыццё палюбіў.
— А вы тут нарадзіліся?
— Ды не, братка. Я таксама з Беларусі. Вёска Балбекі Азярышчанскага раёна. Чулі пра такую?
— Летась міма той мясціны праязджаў.
Зямляк падняўся з крэсла, похапкам паправіў гальштук.
— Як там… мая радзіма? Царкву, відаць, спляжылі.
— Ды не, рыштаванні стаяць. Аднаўляюць.
Зямеля падышоў да вакна, застыў, закінуўшы назад рукі.
— Даўно хачу родныя мясціны наведаць. Ды ніяк не атрымліваецца.
— А як вы ў Грузію патрапілі? — пацікавіўся я.
Суразмоўца доўга маўчаў, урэшце схамянуўся...
(канец фрагменту)
