Пітэр Пэн

21.00 руб. 26.20 руб.

Памер: 200x260 мм

Вага: 840 г

Purchase

Няма на складзе

Літаратура для дзяцей Пераклады Кнігазбор (выдавецтва)Кнігі дзеткам Фантастыка і фэнтэзі Падсэрыя "Каляровы Ровар"Бібліятэка часопіса “ПрайдзіСвет” “PostScriptum”Бары Джэймс Мэцью Кнігазбор для дзяцей і падлеткаў Калядны падарунак

Апісаньне

Пераклад з англійскай Уладзь Лянкевіч; ілюстрацыі Кацярына Дубовік. — Мінск: Кнігазбор, 2017. — 192 c.: іл. — (Бібліятэка Саюза беларускіх пісьменнікаў “Кнігарня пісьменніка”. Падсерыя “Каляровы ровар”; выпуск 20. Бібліятэка часопіса “ПрайдзіСвет” “PostSriptum”).

ISBN 978-985-7180-55-4.

Пераклад зроблены паводле выдання: Peter Pan and Wendy by James Matthew Barrie. A Millennium Fulcrum Edition, 1991 by Duncan Research.

Гэта першы пераклад на беларускую мову самага знакамітага твора англійскага пісьменніка Джэймса Мэцью Бары пра заўсёднага хлопчыка Пітэра, пра чароўную краіну Неверляндыю, у якой ён жыве, пра тое, як туды трапілі Вэндзі, Джон і Майкл — дзеці з нашага свету, — і пра прыгоды, якія іх там напаткалі.

ЗМЕСТ

Пітэр Пэн уварваўся
Цень
Паляцелі! Паляцелі!
Палёт
Востраў насамрэч
Хатка для Вэндзі
Падземны дом
Русалчына затока
Нявер-птушка
Шчаслівая сям’я
Вэндзіна гісторыя
Дзеці ў палоне
Вы верыце ў фей?
Пірацкі карабель
“Або Крук, або я!”
Вяртанне дадому
Калі Вэндзі вырасла

ФРАГМЕНТ З КНІГІ Паглядзець

Усе дзеці растуць — усе, акрамя аднаго. Яны рана пачынаюць разумець, што калісьці ўсё-ткі вырастуць. З Вэндзі гэта здарылася так. Аднойчы, калі ёй было два гады, яна бавілася ў садзе, збіраючы кветкі. Нарвала цэлы букет і пабегла да мамы. У той момант дзяўчынка, напэўна, выглядала вельмі-вельмі міла, бо місіс Дарлінг ахнула ад захаплення і ледзьве не заплакала: “Ну чаму ты не можаш застацца такой назаўсёды!” І больш нічога не сказала. Але з таго часу Вэндзі ведала: ёй наканавана вырасці. Калі табе ажно два гады, сорам такога не ведаць. Два гады — гэта пачатак канца.

Адным словам, яны жылі ў доме нумар 14, і пакуль не з’явілася Вэндзі, усё круцілася вакол маці. Яна была прыгожай і рамантычнай жанчынай з чароўнай усмешкай. Яе рамантычны розум нагадваў усходнія куфэрачкі, адзін з якіх хаваецца ў наступным: колькі ні адкрывай, унутры ёсць яшчэ. А на яе чароўных насмешлівых вуснах жыў пацалунак, як Вэндзі ніколі не дастанецца, хоць вось жа ён, добра бачны ў правым кутку ўсмешкі.

А як яе дабіўся містар Дарлінг — гэта асобная гісторыя. Многія джэнтльмены, якія былі хлопчыкамі ў той час, як яна была дзяўчынкай, раптам у той жа самы дзень зразумелі, што кахаюць яе, і ўсім кагалам пабеглі да яе дома, каб у гэтым прызнацца. Пабеглі ўсе, апрача містара Дарлінга, які злавіў экіпаж і дабраўся першым. Вось так ён яе і заваяваў, толькі да самага глыбокага куфэрачка і таго пацалунку дабрацца не здолеў. Зрэшты, ён пра апошні куфэрак ніколі і не ведаў, а што да пацалунку… містар Дарлінг проста стаміўся яго шукаць. Вэндзі здавалася, што здабыць яго можа хіба што Напалеон, але я так і бачу, як ён пнецца, стараецца, а потым, раззлаваны, сыходзіць, ляпнуўшы дзвярыма.

Містар Дарлінг часта выхваляўся перад Вэндзі, што яе маці не толькі кахае яго, але яшчэ і паважае. Ён быў з тых сур’ёзных людзей, якія ведаюць усё пра акцыі і аблігацыі. Насамрэч усё пра іх не ведае ніхто, але ён лічыў, што ён — ведае, і часта казаў: “Акцыі выраслі, аблігацыі ўпалі”, — і казаў гэта неяк так, што любая кінецца паважаць.

Місіс Дарлінг выходзіла замуж яшчэ зусім дзяўчынай. Спачатку яна з радасцю, ледзь не з захапленнем займалася хатняй бухгалтэрыяй, быццам у гульні гулялася, але аднойчы не ўлічыла брусэльскую капусту, потым і квяцістая пачала прападаць — а замест гэтага з’явіліся малюнкі безыменных дзетак. Яна крэмзала лічбы, а марыла пра дзяцей.

Першай нарадзілася Вэндзі, затым Джон, а пасля Майкл.

Праз пару тыдняў пасля нараджэння Вэндзі было няясна, ці змогуць яны пракарміць яшчэ адзін рот. Місіс Дарлінг страшэнна ганарылася дачкой, але яе муж быў чалавек прамы: ён сеў на край жончынага ложка, узяў яе за руку і пачаў лічыць выдаткі. Яна ўмольна глядзела на яго, маўляў, рызыкнем, паспрабуем, што атрымаецца, але гэта было не ў ягонай натуры. У ягонай натуры — кавалак паперы ды аловак, а калі яна збівала яго сваімі заўвагамі і прапановамі, ён пачынаў зноў і зноў…

Водгукі

Неабходны Лагін або Рэгістрацыя, каб напісаць водгук.

Раім паглядзець

Вандроўка-размалёўка

Каралёва Марыя

Вядомыя помнікі архітэктуры з усёй Беларусі ў бачанні цудоўнай мастачкі Марыі Каралёвай, ужо вядомай вам па календары „Менск: горад і Сонца“, змешчаныя пад адной вокладкай — цудоўны спосаб „прабегчыся“ па славутасцях роднага краю, а заадно зняць стрэс, размалёўваючы замкі, палацы і храмы. Пасуе як для дзяцей, так і для дарослых — трэба проста троху вольнага часу, фарбы, алоўкі ці фламастары і каліўца натхнення.

Жэнька – каралева мышак

Гапееў Валеры

Як сябраваць, каб было па-сапраўднаму? Як бараніць сябе і сяброў? Як гуляць так, каб было ўсім цікава? Як жыць з гэтымі дарослымі і не крыўдаваць на іх? Як прызнаваць свае памылкі і ці трэба іх прызнаваць? Ці можна плакаць, калі табе надта крыўдна? І як зрабіць так, каб нікому крыўдна не было? Вось такія няпростыя пытанні вырашае галоўная гераіня гэта кнігі — Жэнька, якая абавязкова стане вашай сяброўкай.

Дэкларацыя правоў мам. Дэкларацыя правоў татаў

Брамі Элізабэт, Біён-Спаннёль Эстэль

А ці можна маме заблытацца, а тату стаміцца? Мама заснула, не папрасаваўшы табе кашульку? Тата забыў, што ты любіш чупа-чупсы, і не любіш, калі ён не ў гуморы? Што паробіш, мамы і таты – таксама людзі! І маюць свае правы ;) Права не быць ідэальнымі, памыляцца і стамляцца. Быць самімі сабой.