Анаталогія

няма водгукаў

Івашчанка Анатоль

5.20 руб.

Памер: 130x200 мм

Вага: 175 г

Purchase

Абраны варыянт адсутнічае на складзе. Калі ласка, абярыце іншы варыянт.

Проза Эсэістыка Кнігазбор (выдавецтва)Ляўрэаты літаратурных прэміяў Івашчанка Анатоль

Апісаньне

Апавяданні, запісы, эсэ. —Мінск: Кнігазбор, 2015. — 116 с.

ISBN 978-985-7144-16-7.

Акрамя імя аўтара і агульнай вокладкі, тэксты, што ўвайшлі ў гэтую кнігу, аб'ядноўвае тое, што ўсе яны напісаныя ў дваццаць першым стагоддзі. Некаторыя апавяданні — пад сапраўдным імем аўтара — друкуюцца ўпершыню.

З кнігай прозы “Анаталогія” Анатоль Івашчанка стаў лаўрэатам прэміі “Дэбют” 2016 года.

Пра кнігу

Анатоль Івашчанка: "У сугуччы назвы з імем аўтара няма нарцысізму" (LIT-BEL.ORG)

Валеры Гапееў: Аната, або Катэхізіс веры Анатоля Івашчанкі (BUDZMA.BY)

Наста Грышчук. Плошча татавай перамогі (LIT-BEL.ORG)

ЗМЕСТ Паглядзець

Фрагмент з кнігі Паглядзець

…Саша гадаваўся без бацькі. Як падавалася нам, дванаццаці-трынаццацігадовым, гэты факт, пры ўсіх сваіх мінусах, меў адзін вельмі вялікі й неаспрэчны плюс: ступень свабоды, якая нам і не снілася.

Сярод мінусаў галоўным было татальнае безграшоўе. Сашава маці, што працавала, здаецца, рэстаўравальніцай у мастацкім музеі, у час, калі краіна працягвала жыць па прынцыпе “скажы, дзе працуеш, і я скажу, што крадзеш”, ледзь дацягвала ад авансу да заробку. Праўда, амаль ніхто з нас, хлопчыкаў з сем’яў шараговых ітээраў, работнікаў розных НДІ, заводаў, сфераў харчавання й сацыяльнага абслугоўвання, не раскашаваў. За вельмі рэдкім выняткам.

Газеты стракацелі выкрывальніцкімі нарысамі пра наменклатуршчыкаў, што панабудавалі шыкоўныя фазэнды пад Менскам у час, калі народ пухне з голаду, пра фірмачоў, што бессаромна нажываюцца на вачах у чэсных працаўнікоў, пра валютныя спекуляцыі, пра з гразі ў князі ды іншую трасцу... Бацькі на кухнях абмяркоўвалі ўсё гэта, лаялі фірмачоў і спекулянтаў, чыталі “Огонёк”, выпісвалі “Новый мир” і “Химию и жизнь”, гадзінамі слухалі Ельцына й Кашпіроўскага, чакаючы ад іх нейкага цуду. Да з'яўлення ж цуду ўласнага заставаліся лічаныя месяцы.

Мы ж, пакаленне джынсаў “Мальвіна”, гуртоў “Наутылус” і “Крэматорый”, магнітафонаў “Інтэрнэшнл” і камп’ютараў “Байт”, ведалі два адносна хуткія спосабы “азалаціцца” — памыць альбо павартаваць. Адразу ж пасля школы мы кіраваліся наўпрост да адзінага ў ваколіцах рэстарана, дзе акурат на абед з’язджаліся крутыя па тых часах іншамаркі альбо, на скрайняк, апошнія “Лады”. “Памыць ці павартаваць?” — такім пытаннем мы віталі наведнікаў. Згода на “памыць” успрымалася як сапраўднае шчасце й здаралася дужа рэдка. На “павартаваць” — хутчэй як міласціна. Найболыш частым адказам было грэблівае маўчанне альбо, як варыянт, штосьці накшталт: “Не надо. Но если с машиной что-то случится, я тебе глаз на ж*пу натяну”.

Саша ніколі не працаваў з намі…

(З апавядання "Пах волі")

Водгукі

Неабходны Лагін або Рэгістрацыя, каб напісаць водгук.

Раім паглядзець

Час Вогненнага Птушкалова

Захарэвіч Кацярына

Пятнаццацігадовая Бася не ўяўляла, хто яна такая, пакуль у дзверы іх з мамай хаты не пастукаліся жаўнеры князя Свету. Яны вышукваюць адметных — расу, якую чамусьці вельмі не любяць звычайныя людзі. Схавацца ад пераследу можна толькі ў паселішчы сярод глухога лесу за непаслухмянай Хітрай ракой. Як толькі Бася зачыняе дзверы хаты, шляху назад для яе не застаецца…

Сіні карабель у блакітным моры плыве

Дубавец Сяргей

“…Гэта кніжка пра тое, чаго не бывае, ніколі не было і ў прынцыпе не можа быць. Гэта чыстая проза без ніякай публіцыстыкі, без нічога, што магло б здарыцца ў рэальнасці. Не ведаю, наколькі мне гэта ўдалося, я хацеў напісаць кніжку ні пра што. І калі мне ўдалося напісаць кніжку ні пра што, я буду адчуваць сябе шчаслівым чалавекам…” (Сяргей Дубавец)

Саргасава мора

Астравец Сяргей

У апавяданнях Сяргея Астраўца чалавек мусіць азірацца на часы мінулыя, шукаць апірышча ў душы. Каралеўскую карону носіць каваль. Вуграм перашкаджаюць вяртацца ў Саргасава мора. Вежавы гадзіннік хавае ў сабе механізм, пакінуты продкамі. Сама краіна выклікае дэпрэсію. Што нам рабіць? Нельга не існаваць у сваім часе. Толькі быць, прысутнічаць, але не жыць па-сапраўднаму. Я толькі пабуду і пайду да сябе... Нельга адкладаць сваё жыццё, калі недаспадобы рэчаіснасць. Нічога не выйдзе...