Герой эпохі стабільнасьці

няма водгукаў

Прылуцкі Сяргей

9.10 руб.

Памер: 130x200 мм

Вага: 210 г

Purchase

Няма на складзе

Выдавец Логвінаў Ігар Паэзія Прылуцкі Сяргей

Апісаньне

Вершы. — Мінск: Логвінаў, 2013. — 134 с. — (Галерэя Б).

ISBN 978-985-562-046-5

“Герой эпохі стабільнасьці” — другая кніга паэзіі Сяргея Прылуцкага. У ёй — грымучая сумесь Жадана з Одэнам, Букоўскага з Бродскім, Пістончыка з Шымборскай. “Рэальпаэтык” для рэальных людзей. Ніякага эстэцтва — чыстае мастацтва. Неўдаванае хуліганства на ўсіх узроўнях, ад наратыўнага да артаграфічнага. Чытаць у невялікіх дозах: небясьпека імгненнай залежнасьці, рызыка летальнага катарсісу ці прынамсі шалёнага паскарэньня ўсіх цялесных і мазгавых функцый у выніку самапазнаньня ў пэрсанажах кнігі. Адна з найлепшых беларускіх паэтычных кніг пачатку тысячагодзьдзя.

Ціхан Чарнякевіч. Бунтар на балконе ў чаканні Гадо (BOOKSTER.BY)

ЗЬМЕСТ Паглядзець

Аўтобус паэзіі (замест пасьлямовы) Паглядзець

Кожны аднойчы (а нехта, магчыма, і пастаянна) трапляў ці трапляе ў сітуацыю, калі “ну, няма словаў”. І ня важна, якімі прычынамі абумоўленая іх адсутнасьць. Або проста цяжка знайсьці патрэбныя, або ўсе патрэбныя даўно прамоўленыя. Часам гэта спалучаецца з адсутнасьцю эмоцыяў, сілы волі і іншых фактараў, якія павінныя сьведчыць, што арганізм жывы і гатовы да подзьвігаў. Уся гэтая нестыкоўка жаданага і наяўнага можа мець нейкую глыбокую асабістую прычыну. Альбо ня мець яе. У рэшце рэшт, чалавек не машына, і адпачынак для ягонага розуму, калі той прысутнічае, ніколі ня лішні. Дык вось. Адныя ў гэтай сітуацыі ўпадаюць у дэпрэсію, ідуць у запой, загул, пачынаюць займацца самакапаньнем і яшчэ шмат якімі народнымі промысламі. Другія ўспрымаюць гэта як цалкам законны перапынак. Здымаюць робу. Адкладаюць убок працоўныя інструманты. І займаюцца кожны сваімі маленькімі і вялікімі радасьцямі. Пакуль зноў не паклічуць багі.

Здаецца, напачатку 2000-х праходзіла ў Менску дыскусія на тэму “маўчаньня паэтаў”. Гаворка ішла пра тое, што цэлае пакаленьне паэтаў раптам выпала зь літаратуры ўласна як паэты. Нехта перайшоў на прозу, нехта на алькаголь, нехта і не сыходзіў, а проста перастаў пісаць вершы. Тады ў мяне ўзьнікла адчуваньне (якое не зьнікае і дацяпер), што гэтая самая “немата” надта дэманізуецца. Паэзія ніколі не была раўнамернай і роўнай. Яна заўсёды подзіў, шок, нечаканы хук з боку непрадказальных жыцьцёвых рэаліяў. Таму ўпадаць у ступар (і тым больш выпадаць у акно) ад таго, што “словы скончыліся”, не зусім адэкватна. Хаця адэкватнасьць і ня тая катэгорыя, у якой разважаюць пра паэзію. Страх “маўчаньня” натуральны і нават карысны. Калі баісься нешта страціць — пачынаеш эксплюатаваць гэтае самае на ўсю катушку.

Для сёньняшняй беларускай паэзіі, на мой глыбока суб’ектыўны і безабаронна прыватны погляд, праблемы маўчаньня няма. Існуе іншая: як яе навучыць размаўляць.

Дык да чаго гэта я. “Канец словаў”, як і наогул “канец літаратуры”, — спадкаемца “канца гісторыі”, які ўсё ніяк не наступіць. І які так стаміліся чакаць, што, ад няма чым заняцца, вырашылі гэтую самую гісторыю працягнуць, а яе хаўтуры перанесьці на потым. Адпаведна і “канец словаў” больш чым надуманы. Ніякі гэта не канец. А чарговая перасадка на іншы аўтобус. А аўтобус паэзіі, як вядома, ніколі па раскладзе не хадзіў. І ў перспектыве хадзіць не зьбіраецца. Таму, калі нехта ў дадзены момант апынуўся на раздарожжы, магу параіць не скакаць пад колы грузавіка. А дачакацца свайго транспарту. І нават калі ехаць няма куды, дык прынамсі само падарожжа — штука ня менш захапляльная.