Апостраф. Выпуск 3

няма водгукаў

15.00 BYN

Памер: 170x240 мм

Вага: 660 г

Purchase

Няма на складзе

Проза Гісторыя Мастацтва Мэмуары Пераклады Публіцыстыка Эсэістыка Паэзія Крытыка Часопісы і альманахі

Апісаньне

Літаратурна-мастацкі альманах. Выпуск 3 / 2025. – Беласток: Фонд Kamunikat.org, 2025.

ISBN 978-83-67937-56-6

У гэтым выпуску чытачоў чакаюць творы Андрэя Хадановіча, Адама Міцкевіча, Ларысы Геніюш, Барыса Пятровіча, Алеся Пашкевіча, Віктара Казька, Лесі-Стэфаніі Міхалевіч і многа іншае.

ЗМЕСТ Разгарнуць

ФРАГМЕНТ З АЛЬМАНАХУ Разгарнуць

Валеры Гапееў. Бог лесу не раўняе (Раздзелы з рамана “26”)

Пасля сёмага класа Кастусь пачуваў сябе самым лепшым вучнем у школе. Падмуркам гэтага былі не толькі пахвальныя граматы за кожны год навучання, пяцёркі па ўсіх прадметах за ўсе гады, першыя вершы і невялічкія нататкі аб жыцці шко-лы, якія надрукавалі раённая і рэспубліканская піянерская газета, але найбольш – адносіны настаўнікаў дый увогуле дарослых да яго. Было ў іх тое, што падказвала Кастусю пра яго выключнасць.

У гэтым выключэнні было, безумоўна, добрае, што грэла самалюбства і давала магчымасць глядзець на сябе як на значную асобу – яго, такога разумнага і таленавітага, вылучаюць настаўнікі, яго шануюць дарослыя людзі... Але гэта адначасова адасоблівала яго ад кола аднакласнікаў, ён выпадаў з таго асяродку, дзе цаніліся розныя якасці, але ніколі ў першую чаргу не здольнасць да вучобы, не круглыя пяцёркі, як праява здольнасці. Ну, вядома, цаніліся і веды, але ўменне гуляць у футбол было куды больш важкае.

Было яшчэ многае і для Кастуся зусім не зразумелае. Па якіх такіх крытэрыях адзін рабіўся сапраўдным лідарам, другі – аўтарытэтным суддзей? І гэта ацэнка, вызначэнне, абіранне і вылучэнне ніяк не супадала з афіцыйнымі вучнёўскімі пасадамі. Кастусь, адчуваючы па ўзрастаючай сваю выключнасць з пункту гледжання здольнасці і паспяховасці, адначасова са здзіўленнем мусіў бачыць змяненне сваёй ролі ў калектыве не вучняў, а проста хлопчыкаў і дзяўчынак. Ён не мог тады адзначыць для сябе, што кожны з іх рабіўся асобай, набываў асаблівыя якасці, вучыўся бачыць і цаніць пэўныя рысы характару ў іншых. Ён пакуль цалкам давяраў меркаванню дарослых, цешыў сябе іх ацэнкай, а што тычыцца аднакласнікаў, то сваю адасобленасць, што ўсё большала, ён тлумачыў простай зайздрасцю. Пакрысе кволая, асцярожная думка ўзмацнела і, нарэшце, ён змог аднойчы смела прызнацца самому сабе: ён не проста самы паспяховы і здольны вучань, а ў сваім развіцці стаіць вышэй за ўсіх іншых. А што, хіба адносіны да яго настаўнікаў не казалі пра тое ж?