Авантурнік Сімпліцысімус

Больш выяваў

Націсніце, каб павялічыць

няма водгукаў

Грымэльсгаўзэн Ганс Якаб Крыстофэль фон

52.50 руб.

Памер: 130x200 мм

Вага: 695 г

Purchase

Абраны варыянт адсутнічае на складзе. Калі ласка, абярыце іншы варыянт.

Проза Пераклады Сэрыя "Littera scripta"Сусьветная клясыка Выдавец Цымбераў Раман Пераклады Васіля Сёмухі Грымэльсгаўзэн Ганс Якаб Крыстофэль фон

Апісаньне

Авантурнік Сімпліцысімус / Ганс Якаб Крыстофэль фон Грымэльсгаўзэн; пераклад з нямецкай Васіля Сёмухі. — Мінск : Раман Цымбераў, 2024. — 500 с. — (Littera scripta). Цвёрдая вокладка.

Ганс Якаб Крыстофэль фон Грымэльсгаўзэн / H. J. Chr. von Grimmelshausen

ISBN 978-985-7334-01-8

Авантурнік Сімпліцысімус

Гэта ёсць:

Апісанне жыцця аднаго дзіўнага шалапута

на імя Мэльхіёр Штэрнфэльз фон Фуксгайм

дзе рыхтык і якім кшталтам Ён

прыйшоў у свет што ён у ім пабачыў чаго навучыўся

што спазнаў і ператрываў

а таксама чаму ён з усім гэтым дабрахоць паквітаўся.

Адмыслова пацешлівая

і няма ладу якая карысная

чытанка,

якую пераклаў

з нямецкай мовы

спадар Васіль Сёмуха

з хутара Ясенца,

што каля Пружаное.

Нямецкія землі часоў Трыццацігадовай вайны – гэта свет Ганса Якаба Крыстофэля фон Грымэльсгаўзэна (1622–1676), чый раман «Авантурнік Сімпліцысімус» упершыню выйшаў з друку ў 1668 годзе і з’яўляецца найвыбітнейшым творам еўрапейскага літаратурнага барока. Пераклад рамана ў яго першай версіі на беларускую мову, выкананы ў сярэдзіне 1990-х гг. Васілём Сёмухам, справядліва лічыцца адным з найлепшых здабыткаў нацыянальнай школы мастацкага перакладу.

Пераклад зроблены паводле выдання:
H. J. Chr. von Grimmelshausen. Der abenteuerliche Simplicissimus. Insel Taschenbuch 739. Insel Verlag, Frankfurt am Main, 1983.

ЗМЕСТ

Галіна Сініла. «Шлях да самога сябе» (Прадмова да першага выдання, 1997 г.)
Кніга першая
Кніга другая
Кніга трэцяя
Кніга чацвёртая
Кніга пятая

ШЛЯХ ДА САМОГА СЯБЕ. Фрагмент з прадмовы Паглядзець

(Прадмова да першага выдання, 1997 г.)

Я хаджу па шляху праўды...

Прытчы Саламонавы, 8:20

«...Я задумаўся і азірнуўся на пражытае жыццё, і закарцела мне парахавацца з самім сабою. Жыццё тваё не было жыццём, а смерцю; дні твае – цяжкія цені, гады – цяжкія сны, асалоды – цяжкія грахі; твая маладосць – міраж, блізір, тваё дабрадзенства – скарб алхіміка, які коціць у тру-бу і пакідае цябе, перш чым ты паспееш гэта ўразумець! Ты зведаў многія небяспекі на вайне, дзе перападалі табе і шчасце і няўдачы, то ты ўзносіўся, то падаў, то быў знакаміты, то нікчэмны, то багаты, то бедны, то рады, то засмучаны, то ўсімі любімы, то ўсімі ненавісны, то ў гонары, то ў пагардзе. Але ты, о гаротніца душа мая, што здабыла ты ў гэтых прыгодах? Вось што сталася тваёю доляй: я збяднеў дабрынёю, сэрца маё ўціснута клопатам, я нядбалы на ўсё добрае, я гультай, я сапсаваны, а што найгорш сумленне маё парушана і патрывожана, а сам я заграз у поскудзі грэху і беззаконня!» Так звяртаецца да сябе і да нашага з вамі сумлення, судзячы сябе самай высокай мерай, дзівак Сімпліцы Сімпліцысімус. Створаны ў далёкім XVII стагоддзі, вобраз Сімпліцыя вельмі арганічна ўвайшоў у духоўны свет нашага сучасніка, пасля некалькіх вякоў забыцця стаў поруч з тымі, каго называюць вечнымі спадарожніка-мі чалавецтва, Дон-Кіхотам, Гамлетам, Фаўстам. Менаві-та ў ХХ стагоддзі быў нанова адкрыты і перакладзены на шматлікія еўрапейскія мовы раман Г. Я. К. фон Грымэльсгаўзэна «Сімпліцысімус».

У чым жа таямніца гэтага незвычайнага рамана? У чым сакрэт яго актуальнасці для нашага часу? Ён нарадзіўся на нямецкай зямлі ў адну з самых цяжкіх і трывожных эпох еўрапейскай і асабліва германскай гісторыі. «Эпохай жудасці і ганьбы» назавуць пазней гэты час нямецкія гісторыкі, параўноўваючы яго па бездані падзення толькі з часам нацызму ў Германіі. Рэфармацыя, распачатая ў XVI стагоддзі Марцінам Лютэрам, пры ўсім яе пазітыўным значэнні, прывяла да яшчэ большага расколу і раздрабнення Нямеччыны. У пачатку XVII стагоддзя ў паўднёвых і часткова сярэдніх і паўночных землях узмацняецца хваля Контррэфармацыі, каталіцкая царква адваёўвае свае пазіцыі. Частку княстваў падпарадкоўвае сабе моцны аўстрыйскі імператарскі дом, які карыстаўся падтрымкай каталіцкага Рыма. Другая частка княстваў застаецца вернай лютэранству (усяго ж у Германіі было каля трохсот княстваў і некалькі дзясяткаў «вольных» гарадоў). Калі ўспыхнула Трыццацігадовая вайна (1618–1648) вайна паміж каталікамі і пратэстантамі, Германія аказалася разарванай на дзве варожыя часткі, і немцы пачалі забіваць немцаў...

ФРАГМЕНТ З КНІГІ Паглядзець

РАЗДЗЕЛ ПЕРШЫ

Сімпліцы расказвае пра свой род мужычы і якія змалку засвоіў ён звычаі.

І вось тым самым нашым часам, пра які кажуць, што ні-быта ён ужо й астатні, бо гэта ж канец свету, агарнула люд паспаліты нейкая немач, і ўсе тыя, каго яна зачапіла, калі толькі яны нашахраілі і наброілі столькі, што, маючы колькі там гелераў у кашальку, маглі начапіць на сябе навамодныя транты з рознымі блазенскімі матузкамі і прузучкамі, альбо, скажам, дабіўшыся маетнасці і славы якім-небудзь іншым спосабам, ну, хай хоць праз шчаслівую нагоду, як адразу пачынаюць трызніць марай, каб іх лічылі мужамі, знакамітымі, такімі, ведаеце, панамі-рыцарамі ці арыстакратамі немаведама як старога шляхетнага роду, а тым часам сюд-туд дапытліваму воку вазьмі дый адкрыйся, што іх продкі былі камінары альбо падзёншчыкі, альбо рамізнікі, альбо насільшчыкі, а іх стрыечнікі былі пагоншчыкі аслоў, карцёжнікі-махляры, штукары, канатаходцы, што іх браты былі галавасекі, віжы і каты-шыбенікі, а іх сёстры былі швачкі, прачкі і трапачкі, а то і ўвогуле шлюндры, а мацеркі – зводніцы альбо зусім ведзьмы, а in summa ўвесь іх даўні-прадаўні род ва ўсіх трыццаці двух каленах аж да цяперашняга брудам і крывёю мыецца, як той цэх Цукравара ў Празе; дык жа вось яны, гэтыя новыя ўзвышэнцы, часта самі чарным-чорныя, як, не раўнуючы, тыя мурыны з Гвінеі, што там нарадзіліся і там жа пагадаваліся...

Водгукі

Неабходны Лагін або Рэгістрацыя, каб напісаць водгук.

Раім паглядзець

Самурай

Кіркевіч Алесь

Свет перапоўнены інфармацыяй, а чалавек не адчувае “інфармацыйнага голаду”, каб чытаць вялікія кніжкі. Таму шанец застаецца адно ў паэзіі ды кароткіх празаічных тэкстаў. Туды, нібы ў мікрачып, можна запісаць максімум эмоцый – каханне, страх, роспач. З імі ды іншымі рэфлексамі спрабуе гуляць аўтар у сваім дэбютным зборніку.

Ген зямлі

Длатоўская Аліна

У сусвеце, дзе некалькі краін аб’ядналіся ў звышдзяржаву, пануе ідэалогія адзінай культуры. Адмысловая арганізацыя «С.О.Н.» займаецца знішчэннем помнікаў самабытных культур, каб змяніць гісторыю. Аднак тыя, хто сутыкаецца са згубленай мовай сваёй краіны, пераходзяць на яе і становяцца носьбітамі звышздольнасцяў. Нібы мова здольная змяніць генетычны код. У Мінску такія людзі стварылі падпольнае аб’яднанне «Лабірынт», каб ратаваць спадчыну беларусаў ад сістэмы з дапамогай уласных здольнасцяў. Але ці праўда выклікае забытая мова мутацыі, а не нешта яшчэ? Ці не блукае ў Лабірынце шпіён? І што рабіць, калі блізіцца ноч і «С.О.Н.» ахоплівае розум?

Збор твораў у двух тамах

Бабарэка Адам

Цяпер усё апублікаванае А. Бабарэкам пры жыцьці выглядае толькі надводнай часткай айсбэргу, бо большая частка таго, што стваралася пісьменьнікам, у друк ня трапіла. Шмат што засталося ў чарнавіках, накідах, плянах–схемах. Такім чынам, сёньня зьявілася магчымасьць адэкватнай ацэнкі творчасьці і асобы Адама Бабарэкі, а таксама літаратурнага працэсу 1920—30–х гг. увогуле.