Скрадальнік лекаў / Гагар Янай ; пераклаў з іўрыту Павал Касцюкевіч. – Мінск : Логвінаў, 2024. – 408 с.
ISBN 978-609-492-032-8
Эля і Ёнатан, звычайныя ізраільскія школьнікі, трапляюць у залюстроўе, у паралельную з нашым сусветам цывілізацыю Вавілонскай імперыі, дзе, суладна пераплятаючыся, уладараць магія і навуковыя тэхналогіі. Падлеткі павінны вырваць бацьку з цэпкіх лап злачынных падарожнікаў між сусветамі і іх фармакалагічнага кодла, а таксама выцягнуць маму з бяздоннай прорвы душэўнай хваробы.
У Вавілоніі герояў падпільноўваюць цмокі-кракадзілы, утрапёныя служкі змрочных культаў, небяспечныя паўстанцы, зухаватыя кантрабандысты, а самі героі паспытаюць здраду, расчараванне, сяброўства і каханне.Створаны аўтаркай сусвет шмат у чым грунтуецца на міфалогіі і культурных кодах цывілізацый Старажытнага Усходу: сумерскай, акада-вавілонскай і ханаанскай.
Гэта першая кніга трылогіі «Левіяфан з Вавілоніі».
ЗМЕСТ Разгарнуць
РАЗДЗЕЛ 1. МЕЛОДЫІ ЧОРНАГА КРАКАДЗІЛА
РАЗДЗЕЛ 2. РЫНАК НЯВОЛЬНІКАЎ У ЭРЭДУ
РАЗДЗЕЛ 3. ДОКТАР НЕКРАСЕПТУС
РАЗДЗЕЛ 4. ВІР, НЕЗАКОННАЕ ЧАРАЎНІЦТВА І МЕЛАНХОЛІЯ
РАЗДЗЕЛ 5. ТЫЯМАТ І ГІЛЕЛЬ
РАЗДЗЕЛ 6. РАЧНЫ ВУГАР І ПІРОГ З ВЯРШКАМІ
РАЗДЗЕЛ 7. ГІЛЕЛЬ БЭН ШАХАР
РАЗДЗЕЛ 8. АДВАКАТ
РАЗДЗЕЛ 9. СПАДАРЫНЯ АРХІВАРЫУС
РАЗДЗЕЛ 10. ПАДАРОЖЖА ПРАЗ МОРА
РАЗДЗЕЛ 11. "ГНЯЗДО КАЛІБРЫ"
РАЗДЗЕЛ 12. ЭЛЕКТРАСТАНЦЫЯ Ў УРЫ
РАЗДЗЕЛ 13. ТАНЦМАЙСТАР ЦЕНЯЎ
РАЗДЗЕЛ 14. ЖЫВЫ ЛАБІРЫНТ
РАЗДЗЕЛ 15. ПАЦАЛУНАК І ГАЛОДНЫЯ КВЕТКІ
РАЗДЗЕЛ 16. ДЗЯДЗЬКА НОАХ
РАЗДЗЕЛ 17. КІНЖАЛ ЭЛЬ-НАМІРА
РАЗДЗЕЛ 18. ПАДЗЕМНАЕ КРЫЛО
РАЗДЗЕЛ 19. ГЕНЕРАЛ АРЫТРАВА
РАЗДЗЕЛ 20. КРОЎ ПРОРВЫ
РАЗДЗЕЛ 21. ПАЛЁТ ДЭМАНАЎ
Гагар Янай пра сябе Разгарнуць
Прыемна пазнаёміцца!
Беларускіх каранёў у мяне, на жаль, няма. Светлай памяці мама нарадзілася ў маленькай вёсцы пад Льво-вам. На пачатку Другой сусветнай маме было трынац-цаць. Нацысты забілі яе бацькоў, а яна хавалася з сястрой у кароўніку тамтэйшага селяніна. У 1944 годзе дзяўчаты мусілі ўцячы пераапрануліся ў польскіх сялянак і сталі працаваць у Нямеччыне на ферме фашысцкага афіцэра, які быў на фронце. Там мама з сястрой працавалі да канца вайны, таму і ацалелі.
Сама я нарадзілася ў кібуцы Баркай. Гэта невялічкае сельскагаспадарчае паселішча на поўначы Ізраіля. Гадавалася я ў старой кібуцнай сістэме камуністычнай скіраванасці. У нас не было асабістай маёмасці ці грошай, я расла са сваімі аднагодкамі ў такім сабе дзіцячым інтэрнаце. Там мы разам вучыліся, елі і спалі. Бацькоў мы бачылі толькі пасля абеду, тры гадзіны на дзень. Мне моцна бракавала чалавечых стасункаў і асабістага абыходжання. На шчасце, у мяне быў маленькі чорны сабачка, які дарыў цеплыню і любоў, а таксама дзіцячая бібліятэка, дзе я прабавіла найлепшыя гадзіны дзяцінства.
Кнігі сталі любоўю жыцця. Напісала я сем раманаў і кніг у жанры фэнтэзі, апублікаваных выдавецтвамі "Кэтэр", "Змора-Бітан" і "Мадан". Сярод іх кніга "Жанчына ў святле", заснаваная на досведзе сталага жыцця ў Японіі, а таксама раман "Вечны рухавік Алекса", заснаваны на вайсковым досведзе (я служыла афіцэркай аддзела кадраў на Галанскіх вышынях).
Кнігі трылогіі "Левіятан з Вавілоніі" атрымалі "Прэмію Гэфэна" за найлепшае ізраільскае фэнтэзі і былі перакладзеныя на розныя мовы. Акрамя таго, я атрымала "Прэмію Дэборы Омер" у галіне маладзёжнай літаратуры за кнігі "Міла і лаўцы сноў" у 2019 годзе.
Пару гадоў таму я заснавала пры выдавецтве "Ам Авэд" пісьменніцкую школу і выпусціла дапаможнік па творчым пісьме і кнігавыданні — "Пісаць і публікаваць", - які змяшчае дзясяткі інтэрв'ю з ізраільскімі пісьменнікамі.
У мяне ёсць ступень бакалаўра ў галіне сцэнарыстыкі ў тэль-авіўскай Школе мастацтваў “Камера-абскура" і ступень магістра ў галіне творчага пісьма ад універсітэта імя Бэн-Гурыёна (горад Бээр-Шэва).
Я замужам за сцэнарыстам і рэжысёрам Эранам Б. І., маці трох дачок і цешуся кампаніяй з сабакам Фібі.
ФРАГМЕНТ З КНІГІ Разгарнуць
РАЗДЗЕЛ 1
МЕЛОДЫІ ЧОРНАГА КРАКАДЗІЛА
Паліцыянты вечна нешта абмінуць увагай. І заўжды - гэта самая важная дэталь.
Са сваёй схованкі пад сходамі, ухутаны руплівай ру-кой у коўдру і пачаставаны кубкам гарачай какавы (такое ўражанне, што ў паліцыі яго афіцыйна прызналі саплівым дзіцём), Ёнатан назіраў за завіханнем дэтэктыўнай брыга-ды. Яны толькі што завяршылі абглядаць і вывучаць кухню, а таксама балкончык для пральнай машыны. Грунтоўна патапталі кветнік, а таксама грады з салатай і духмяным гарошкам.
Цяпер паліцыянты падняліся на другі паверх даследаваць спальню. Калі б Ёнатана ў той момант убачыла Эля, яна б узлавалася і заявіла, што ён лічыць сябе пупам зямлі і вялікім разумнікам, а ўсе астатняе чалавецтва на яго думку – дурні і масоўка. І што такія паводзіны, абавязкова б да-дала яна, вельмі ўласцівыя хлопцам-падлеткам.
Аднак Элі побач не аказалася. Страшны, жудасны дзень для іх абаіх! Можа быць, самы цяжкі ў жыцці, калі не лічыць той чорнай даты, два гады таму. Але тады, прынамсі, з імі быў тата.
Сёння яны самі адны. Эля хавалася ў дамку, які пабудавала сабе на галінах персідскага бэзу. Яна заўсёды ўцякала туды, калі хацела апынуцца ў кампаніі адзінага чалавека, на якога магла цалкам пакласціся, сябе самой. Ёнатана пакінулі на догляд паліцыянткі пульхнай, з густымі бровамі дзяўчыны, якая папрасіла называць сябе Маран, хоць па рацыі яе гукалі па прозвішчы "сяржантка Хаён". Маран дала свой мабільнік пагуляцца, аднак Ёнатан засумаваў ужо праз пару хвілін. Апарат выявіўся дапатопным. Нейкі дзіцячы садок у параўнанні з ягоным і захаванай у ім выкшталцонай калекцыяй гульняў. Ягоны тата не меў патрэбы ў нейкіх там святах ці днях народзінаў, каб пабыць шчодрым і ўважлівым да сваіх дзяцей. Тата проста любіў дарыць усякае-рознае, пажадана складанае і дасціпнае, бо верыў, што такія штукі трэніруюць дзіцячы розум і пашыраюць далягляды. Прыгадаўшы бацьку, Ёнатан панурыўся.
З трымценнем адчуў, як на плечы быццам навальваецца бетонная пліта.
Хуткая дапамога прыехала і забрала тату. Не тое каб Ёнатан з Эляй часта бачылі санітараў за працай, але падлеткі па мужчынскіх тварах імгненна скемілі, што сітуацыя збіла з панталыку нават прафесіяналаў.
– Ты такое бачыў калі-небудзь? — спытаў адзін санітар другога.
Згледзеўшы Ёнатана і Элю, медыкі змоўклі.
- Калі тата зможа вярнуцца дахаты? — спытала Эля. Ёнатану падалося, што яна вось-вось заплача.
Санітары спагадліва пераглянуліся, маўляў, дзяўчынка не разумее ўсяго.
Адзін з санітараў паклаў ёй руку на плячо.
– Ён ачуняе, даражэнькая, ён будзе ў поўным парад-ку! Ты проста не ўяўляеш, якія магчымасці маюць сёння дактары. У бальніцах вяртаюць да жыцця нават тых, у каго спынілася сэрца.
Нешта ў заспакаяльным і нібыта аўтарытэтным тоне слоў санітара прымусіла абаіх адчуць на спінах халадок ліпкага страху.
– Наш тата таксама ўрач, — сказаў Ёнатан. — А яшчэ навуковец. Яго імя — доктар Імануэль Маргуліс.
– Я ў курсе, — кіўнуў санітар. — Ведаю пра ягоную дзейнасць з газет. Ваш бацька дае надзею многім людзям. Але кожнаму чалавеку іншым разам самому трэба дапамога, і цяпер падтрымаць яго наша чарга.
Ёнатан і Элі ўжо мелі горкі досвед, які вучыў ні на кога не разлічваць, асабліва на людзей, якія абяцаюць дапамогу і падтрымку.
Яны пераглянуліся са страхам у вачах. Аднак санітары былі надта занятыя, каб заўважыць гэта, яны выйшлі на вуліцу з насілкамі. А Ёнатан намагаўся скласці адзіную карціну ўсіх тых неверагодных падзей, што пачалі здарацца ад учарашняга ранку.
Той ранак пачаўся абы-як. Быў першы дзень ліпеня, самы пачатак летніх канікул. Тады, калі іншыя дзеці і падлеткі паспяшаліся на мора або ў кіно ці хоць паехалі цягацца па гандлёвым цэнтры, Ёнатан і Эля ўжо ведалі, што прыспеў час адведаць маму. Яны вельмі любілі яе, ім яе вельмі не ставала. Але напярэдадні візіту, які адбываўся чатыры разы на год, у іхнім доме на вуліцы Фіялкавай запанаваў змрочны настрой. Тата, які зазвычай паводзіў сябе рассеяна, але намагаўся дэманстраваць бурлівую весялосць, раптам зрабіўся змрочным. Праўда, падчас суботняга сняданку ён паспеў яшчэ пацешыць дзяцей падгарэлымі блінцамі, на якіх намаляваў кляновым сіропам смайлікі...
(каней фрагмента)
