Казка / Мастак Марына Жвірбля. — Мінск: Кнігазбор, 2014. — 108 с.
Наклад кнігі цалкам прададзены.
ISBN 978-985-7119-01-1.
Праглядзець фрагменты кнігі на Google Books:
Пан Ольбрахт Гаштаўт — гаспадар Геранёнскага замка, магутны ваяр, важны ўраднік і найвялікшы ў краі аматар паданняў аб няўпомных часах. Пакоі Гаштаўта размаляваныя дзіўнымі фрэскамі, вакол яго двароў стаяць старажытныя лясы, а ў лясах і на ўзлесках чыняцца небывалыя справы.
Але пана Ольбрахта ніякія цуды, здаецца, не здзіўляюць — ён і сам не просты, і знаёмцы ў яго незвычайныя. І нават пра яго кухмістра Яна Ялмужну можна расказаць цэлую казку.
ЗМЕСТ Паглядзець
Некалькі заўваг перад пачаткам апавядання
Пралог
1. Размова ў кухні
2. Размова на ўзлеску
3. Размова між фрэсак
4. Размова з дрэва
5. Размова ля сцежкі
6. Размова ўнізе
7. Размова ўверсе
8. Размова на лузе
9. Размова ў збройні
10. Размова ля брамы
11. Размова ў гушчары
12. Размова ў залі
Эпілог
Пра аўтара Паглядзець
Антон Францішак Брыль — паэт, перакладчык. Нарадзіўся 18 жніўня 1982 года ў Мінску. У 2004 годзе скончыў факультэт прыкладной матэматыкі і інфарматыкі БДУ па спецыяльнасці “матэматык-праграміст”. Вясной 2008 года атрымаў ступень PhD у Трэнцкім універсітэце ў Італіі па спецыяльнасці “machine learning”. Жыве ў Дубліне, працуе на факультэце інфарматыкі Дублінскага гарадскога ўніверсітэту.
Фіналіст конкурсу маладых літаратараў імя Уладзіміра Караткевіча ў 2005 годзе. Першым на беларускую мову пераклаў гімн Кэдмана — найранейшы помнік стараангельскай паэзіі.
За дэбютны зборнік “Не ўпаў жолуд”, які змяшчае вершы і малыя паэмы, напісаныя ў 2003—2011 гады, атрымаў прэмію “Дэбют” у намінацыі “Паэзія”.
Лаўрэат прэміі часопіса “ПрайдзіСвет” (2011) за пераклады з польскай і лаціны (Ф. Д. Князьнін, А. Э. Адынец, Ю. У. Нямцэвіч, Г. В. Катул).
Пераклаў на беларускую мову паэму “Бэўвульф”, а таксама паасобныя творы Джона Толкіна, Уільяма Батлера Ейтса, Гая Валерыя Катула, Джузэпэ Джаакіна Бэлі і інш.
Пераклад стараангельскай паэмы “Бэўвульф” (апублікаваны асобным выданнем у 2013 годзе) газета “Звязда” назвала “галоўнай беларускай кнігай 2013 года”.
Фрагмент з кнігі Паглядзець
“…— Паклон госцю! — весела абвясціў Ян, толькі на міг адарваўшы погляд ад гускі. Цешачыся з маладога свайго спрыту, кухмістр нярэдка абыходзіўся без памагатых. Вось і гэтым разам, відаць, з апошнімі прыгатаваннямі збіраўся ўправіцца сам і часу не траціў.
Пробашч адказаў на вітанне і паскардзіўся на старыя ногі, а тады на саслабелыя вочы, а тады згадаў, як анёл вярнуў зрок сляпому Тавіту, і надоўга заблукаў, як звычайна, у пісаннях прарокаў ды ў жыццях святых. Яну заставалася толькі слухаць, пабожна пагаджацца з усякаю мараллю, якую пробашч выводзіў са свайго прадмета, і не забывацца між тым падбаць пра перац, ды пра імбір, ды пра мушкатовы квет. Вось гуска ўжо выправілася ў печ, Ян мудрагеліў штосьці то з цыбуляю, то з моркваю, то з вяндлінаю, а пробашч праз Аўраама прыйшоў да Мельхісэдэка ды завёў з гэтай нагоды казань аб святарскім стане, і канца гэтай казані не чакалася.
— І зваж яшчэ, што святарскую годнасць раўнуюць не меней чым да княскай, — працягваў айцец Мацей па немалым часе, — і не толькі біскупа напішуць паўсюль князем біскупам, але і ўсякага пробашча — князем пробашчам. Бо і пробашч на імшы — падабенства Хрыста.
— Анягож, — падаў голас Ян, які да гэтага маўчаў ад самага Мельхісэдэка. — А кухар, калі разважыць, хіба ж не бывае там-сям падабенствам Хрыста? Вось Хрыстус абярнуў ваду ў віно — а я акурат вывучыўся абарачаць кепскае віно ў прыстойнае. Ён накарміў тысячы, маючы пасілку на тузін, — а калі прыпасаў у кухні застаецца на пяцярых, то благі той кухар, што не накорміць гэтым пятнаццаць. І далей, хто ацаляе хворых часцей за кухара? Дакладна ўжо не пробашч.
Айцец Мацей, які не чакаў на свае словы ніякага адказу, здзіўлена залупаў вачыма…”
(“Размова ў кухні”)
