Паляванне на ліса
11.30 руб.
Памер: 210x290 мм
Вага: 410 г
Purchase
Няма на складзе
Апісаньне
Мастак Свэн Нурдквіст; пераклад са шведскай Надзеі Кандрусевіч. — Мінск: Кнігазбор, 2017. – 32 с.: іл. — (Бібліятэка Саюза беларускіх пісьменнікаў “Кнігарня пісьменніка”. Падсерыя “Каляровы ровар”; выпуск 12).ISBN 978-985-7144-41-9
Кніга цалкам прадалася.
Пераклад зроблены паводле выдання: Sven Nordqvist “Rävjakten”, Bokförlaget Opal AB, Bromma, 2012.
Пэтсан, ягоны каток Фіндус і некалькі курэй жывуць на хутары. Аднойчы да іх прыйшоў сусед Густаўсан і сказаў, што збіраецца паляваць на ліса, бо той крадзе курэй.
Хутка ты даведаешся, што прыдумалі Пэтсан і Фіндус, каб напужаць ліса.
Кнігі Свэна Нурдквіста ўжо сталі класікай дзіцячай літаратуры, а яго гісторыі пра старога Пэтсана і коціка Фіндуса перакладзеныя на больш як 30 моваў свету. Незвычайныя ілюстрацыі будуць цікавыя не толькі дзецям, але і іхным бацькам.
Фрагмент з кнігі
...Пэтсан і яго коцік Фіндус жылі на хутары ў дамку сярод палёў ды лугоў. У куратніку побач з домам жылі куры, у паветцы было поўна дроваў, а ў майстэрні — усялякіх неабходных у гаспадарцы рэчаў. Госці да іх заходзілі нячаста, але Пэтсан з Фіндусам і без гасцей не сумавалі.
Аднойчы да іх завітаў сусед Густаўсан з сабакам на павадку і стрэльбай за плячыма. Ён быў нечым моцна раззлаваны.
— Здароў, Пэтсан, — буркнуў Густаўсан. — Да цябе таксама ліс панадзіўся?
— Ды не, не было тут ліса, я дык прынамсі не бачыў, — адказаў Пэтсан.
— Ну калі б ён прыходзіў, ты б дакладна заўважыў, — прамармытаў Густаўсан. — Бо ён крадзе курэй. Гэтай ноччу ён залез у мой куратнік ды знёс курыцу. Але больш я яму не дам. Няхай толькі трапіцца мне на вочы — застрэлю. Ты б можа таксама дастаў стрэльбу, Пэтсан. Можа, сёння ўначы ён прыйдзе да цябе, калі пабачыць, што я зачыніў сваіх курэй. І Густаўсан пайшоў.
— Ага, дык сёння ўвечары да нас можа завітаць ліс, — сказаў Пэтсан сам сабе і паглядзеў у след Густаўсану. — Тады нам таксама лепш замкнуць курэй. Як лічыш, Фіндус?
Калі прыходзіў Густаўсан, Фіндус ускараскаўся Пэтсану на капялюш, і ўсё яшчэ сядзеў там.
— Мне здаецца, лепш было б замкнуць Густаўсана, — адказаў коцік і паглядзеў на Пэтсана. — Нешта я не давяраю суседзям са стрэльбай.
Пэтсан засмяяўся.
— Можа і добра, калі Густаўсан застрэліць гэтага ліса, бо інакш ён і нашых курэй перацягае.
— Не трэба забіваць ліса. Лепш яго абхітрыць. Я так заўсёды раблю, — сказаў Фіндус.
— Ага, магу сабе ўявіць, — усміхнуўся Пэтсан. — Але так, шкада забіваць ліса. Лепш падумаем, як яго напалохаць, каб ён больш ніколі не цягаў курэй...
Водгукі
Неабходны Уваход або Рэгістрацыя, каб напісаць водгук.
Раім паглядзець
Гэта кніга складаецца з трох казачных гісторый. А аб’ядноўваюцца яны тым, што ў кожнай з іх дзейсныя асобы — жыхары вадаёмаў. Магчыма, таму, што аўтарка нарадзілася і вырасла ля возера, якое дагэтуль лічыць найпрыгажэйшым у Беларусі. Водная прастора заўсёды захапляла яе. Пісьменніца любіла доўга-доўга ўглядацца ў глыбіні, уяўляючы сабе жыццё падводнага свету. Ёй заўжды было цікава паглядаць на сусвет не толькі сваімі вачыма, бо вакол кожную хвіліну адбываецца столькі цудаў, на якія чалавек часам не звяртае ўвагі. У выніку з’явіліся вось гэтыя казачныя гісторыі.
У кнізе пра дзяўчынку Ёрдзіс шведская дзіцячая пісьменніца Юя Вісландэр узгадвае сваё дзяцінства ў 1950-х гадах у Швецыі. Ёрдзіс жыве ў адным з раёнаў Стакгольма Хагалундзе разам з мамай, татам, сястрой і бабуляй. Дзяўчынка распавядае нам пра розныя цікавыя здарэнні са свайго жыцця.
