Пуціна

няма водгукаў

Пятровіч Барыс

4.10 руб.

Памер: 130x200 мм

Вага: 270 г

Purchase

Няма на складзе

Проза Кнігазбор (выдавецтва)Пятровіч Барыс

Апісаньне

Аповесці. — Мінск: Кнігазбор, 2015. — 200 с.

ISBN 978-985-7119-21-9

У кнігу ўвайшлі напісаныя на сумежжы тысячагоддзяў аповесці Барыса Пятровіча “Стах” і “Пуціна”, у якіх яскрава спалучыліся рысы рысы экзістэнцыялізму, класічнага пісьма і стылёвага авангардызму.

ЗМЕСТ

Стах. Трыпціх
Пуціна. Аповесць

Фрагмент з трыпціха “Стах” Паглядзець

Памяць — дрэва, якое расце каранямі ўверх. Памяць — прамежак часу ад адзіноты ў лоне да адзіноты ў труне.

Сярод абсалютна “роўных” заўсёды ёсць “больш” роўныя і “менш” роўныя. Зазірніце ў сваю памяць — і вы ўбачыце, што ўсё жыццё складаецца з крыўдаў. Крыўдзілі вас, крыўдзілі вы. Але вас — часцей. Кожнага з нас — часцей чым кожнага…

Жывёлы памятаюць крыўду і крыўдзіцеляў, дрэвы памятаюць крыўду і крыўдзіцеляў. Усе, хто адчувае боль, маюць памяць. А боль — гэта і пакута, і асалода, і шчасце.

“Жыццё ёсць невылечная хвароба, якая перадаецца полавым шляхам”. Чужая думка — пустая ў сваёй паўнаце.

Сон — таксама невылечная хвароба. Мары — невылечная хвароба. Усё што робіць чалавека чалавекам — невылечнае.

Але не вечнае: Маўглі сніць і марыць, а ўжо не чалавек.

Спіце спакойна, і хай спакой вам толькі сніцца. Бо лепей журавель у небе, чымсьці ў руцэ сініца., якая ціха крадзе пшаніцу ў доме, што пабудаваў ваш дзед.

Чалавек адзінкавы, непаўторны экзэмпляр, які не паддаецца кланаванню. Статкавасць неўласцівая чалавеку, таму і не прыжыўся ў свеце камунізм.

Адзінота — дрэва, якое расце не ўверх, а ўніз: у сябе, у сябе.

Радзіма, і ўвогуле прывязанасць да пэўнага месца, таксама спадчынная хвароба, якая робіць чалавека — грамадзянінам.

Каб любіць… трэба казаць… Каб кахаць, трэба любіць… Паэтам можаш ты не быць…

Усё ў гэтым свеце ўзаемазвязанае, запраграмаванае і закальцаванае. І нуль, а не згвалтаваная васьмёрка — вось сімвал гэтай закальцаванай бясконцасці. Вось сімвал твой забыты…

Фрагмент з аповесці “Пуціна” Паглядзець

“капітан-беларус, аддаў сакваяж з рэчамі, паўшчуваў: “дзе ты быў? гудок асіп цябе клікаць... каб не зямеля — пакінулі б...”, “а колькі яшчэ плыць? нутро бунтуе...” “хутка дойдзем... на рэйдзе вас выкінем і назад... у Паўднёва-Курыльску няма бухты, каб схавацца, порту няма”, а Ён падумаў: якое гэта шчасце для “абарыгенаў”, калі прыходзіць карабель... з чым гэта параўнаць на “вялікай зямлі”? на мацерыку, хай сабе і ў самай глухой вёсачцы, куды раз на тыдзень заязджае рэйсавы аўтобус, альбо не заязджае

ніколі — і там не адчуваецца гэтак адрэзанасць ад усяго свету; прыход цеплаходу на востраў можна будзе хіба параўнаць з радасцю каланістаў па набліжэнні зоркалёту дзе-небудзь на Марсе ці... якім-небудзь Альдэбаране праз сотню-другую гадоў, але не з нейкаю іншаю падзеяю сёння на зямлі... людзям, якія жывуць не на далёкім востраве, не дадзена зразумець радасць чаканае сустрэчы і горыч растання... і адзінота ў глухой палескай вёсачцы, хай і адрэзанай ад цывілізаванага свету рачулкаю без мосту,

без броду, альбо непраходным балотам, непараўнальная з адзінотаю на востраве пасярод бязмежнага акіяну... і як Ён мог адважыцца на такое падарожжа? што Яго паклікала? адкуль у Яго, жыхара краіны, якая сталага выхаду да мора і марацка-рыбацкіх традыцыяў можна лічыць ня мела, цяга да нязведанага і жаданне спазнаць нешта новае? чаму не было гэтага ў Ягоных суайчыннікаў, якія ніколі не нападалі на чужыя землі, не імкнуліся захапіць іх, а толькі абаранялі сваё, толькі абараняліся, і, адбіўшыся

ад ворага, наладжвалі Пагоню, прымацоўвалі тарчу да варотаў варожае сталіцы, але не захоплівалі яе, не далучалі чужыя землі да сваіх, а вярталіся дамоў... чаму? потым, значна пазней, у Швецыі, Ён зразумеў розніцу паміж шведамі — вечнымі варагамі, якія шукалі сабе шчасця на землях за морам і беларусамі, якія адно сядзелі дома... розніцу тую, дакладней імкненне шведаў спазнаць, адкрыць — заваяваць — іншыя краі, гісторыкі тлумачаць так: Швецыя на той час была перанаселеная і не магла пракарміць усіх,…”

Водгукі

Неабходны Лагін або Рэгістрацыя, каб напісаць водгук.

Раім паглядзець

Час Вогненнага Птушкалова

Захарэвіч Кацярына

Пятнаццацігадовая Бася не ўяўляла, хто яна такая, пакуль у дзверы іх з мамай хаты не пастукаліся жаўнеры князя Свету. Яны вышукваюць адметных — расу, якую чамусьці вельмі не любяць звычайныя людзі. Схавацца ад пераследу можна толькі ў паселішчы сярод глухога лесу за непаслухмянай Хітрай ракой. Як толькі Бася зачыняе дзверы хаты, шляху назад для яе не застаецца…

Рух

Пашкевіч Алесь

Гэта, па сведчанні крытыкаў, “сучасны еўрапейскі раман, кампактны і цэльны, які зацягвае і не адпускае да самага фіналу... Твор напісаны яснай літаратурнай мовай, рухавым незамыленым стылем. Агулам ліха распрацаваны індустрыяльны сюжэт з некалькімі паралельнымі лініямі, якія сыходзяцца (і без кахання тут, зразумела, не абышлося). А што ўласна да беларусаў, то чытача прыцягвае скразная нацыянальная жылка, якая ўважна адмечана адным з герояў, што ўвасабляе наш народ і яго ментальнасць у яе лепшых праявах сярод народаў свету”.

Танец мядзведзяў

Шаблоўскі Вітольд

Вітольд Шаблоўскі аўтаспынам абʼязджае Косава, падвозіць мясцовых на Кубе на старэнькім пежо, знаёміцца з бяздомнай полькай на лонданскім вакзале, праходзіць украінскую мяжу разам з перакупамі на кантрабандным аўтамабілі, размаўляе з албанскімі будаўнікамі ды грэчаскімі бізнесоўцамі... Усё дзеля таго, каб пачуць рэальныя гісторыі людзей, якія жывуць у перыяд трансфармацый. Для кожнага героя наступіў новы час, але ці змяніліся старыя звычкі?