Гістарычны часопіс. Тэма нумару — “Альтэрнатыўная культура”. — Мінск, 2009. — 80 с.
ISSN 0236-1019
Гэты нумар “Спадчыны” падрыхтаваны разам з грамадскай арганізацыяй “Дыярыуш”, якая паспрыяла напісанню матэрыялаў, прысвечаных нацыянальнай культуры як неад’емнай каштоўнасці свабоднага грамадства.
ЗМЕСТ
Ад рэдактара Сяргей Харэўскі. Пасьпець убачыць Рыгор Дамінюк. Пэрспэктыва мінулага. Каму выгоднае вынішчэньне мас-культу? Вітаўт Мартыненка. Rock-history. Беларокі: наступ на ўсход і на захад Ганна Андрэйчык. Палядыянства ў беларускай архітэктуры класіцызму Эдыта Баруцка. Дом Бэйлі Скота ў Лясковічах паблізу Віцебска Алена Пітацелева. Два абразы “Раства Багародзіцы” з калекцыі Кіева-Пячорскага запаведніка: кампазіцыйныя ды пластычныя рэміністэнцыі Аляксей Хадыка. Мальтыйскія рыцары і Беларусь Ганна Несцерава. Ці сьпявалі мы Багародзіцу Аўгустын Ратундус. Ліст да Андрэя Воляна Анатоль Гладышчук. Дзе магла быць першая друкарня на тэрыторыі сучаснай Беларусі Уладзімер Ляхоўскі. Беларускі моладзевы рух у пачатку XX ст.
Асмалоўка — гэта ўнікальны раён з дамоў паводле тыпавых праектаў. Гэта першыя тыпавыя дамы ў Мінску, якія з’явіліся разам з жылою забудоваю раёнаў трактарнага і аўтамабільнага заводаў. Аднак нягледзячы на тое, што забудова Асмалоўкі тыпавая, яна мае выразныя мастацкія рысы і ў планаванні, і ў архітэктурнай марфалогіі. Яе паасобныя будынкі былі запраектаваныя рознымі архітэктарамі ў Дзяржаўных архітэктурных майстэрнях у Маскве, але планаванне тэрыторыі давялося зрабіць аднаму з іх — Міхаілу Асмалоўскаму, які ў 1945—1951 гадах узначальваў Упраўленне справамі архітэктуры пры Савеце Міністраў БССР. Менавіта ягонае прозвішча і дало народную назву гэтым кварталам пасярод колішняе Старажоўкі — Асмалоўка.
Гэты нумар, прысьвечаны філёлягу Алене Юрэвіч (1928—2006). Друкуецца шэраг матэрыялаў, у тым ліку ўспаміны пра яе Вітаўта Кіпеля, ды бібліяграфія яе працаў.
Кніга факусуецца на ранняй гісторыі аднаго з найбольш загадкавых балцкіх народаў – прусаў, якія ў сваім краі перш былі анямечаныя і страцілі мову, а тады іх нямецкамоўных нашчадкаў і зусім прагналі. Дзяржаўная тэакратыя на чале з кіраўніком – вярхоўным жрацом Крыве-Крывейтам ды яго памочнікамі жрацамі-вайдзіламі, а таксама яе перадгісторыя ды паслягісторыя – пад увагай у гэтай кнізе, зборніку рэлігіязнаўча-гістарычных артыкулаў.
