Пераклад з англійскай Уладзь Лянкевіч; ілюстрацыі Кацярына Дубовік. — Мінск: Кнігазбор, 2017. — 192 c.: іл. — (
Бібліятэка Саюза беларускіх пісьменнікаў “Кнігарня пісьменніка”.
Падсерыя “Каляровы ровар”; выпуск 20.
Бібліятэка часопіса “ПрайдзіСвет” “PostSriptum”).
ISBN 978-985-7180-55-4.
Пераклад зроблены паводле выдання: Peter Pan and Wendy by James Matthew Barrie. A Millennium Fulcrum Edition, 1991 by Duncan Research.Гэта першы пераклад на беларускую мову самага знакамітага твора англійскага пісьменніка Джэймса Мэцью Бары пра заўсёднага хлопчыка Пітэра, пра чароўную краіну Неверляндыю, у якой ён жыве, пра тое, як туды трапілі Вэндзі, Джон і Майкл — дзеці з нашага свету, — і пра прыгоды, якія іх там напаткалі.
ЗМЕСТПітэр Пэн уварваўся
Цень
Паляцелі! Паляцелі!
Палёт
Востраў насамрэч
Хатка для Вэндзі
Падземны дом
Русалчына затока
Нявер-птушка
Шчаслівая сям’я
Вэндзіна гісторыя
Дзеці ў палоне
Вы верыце ў фей?
Пірацкі карабель
“Або Крук, або я!”
Вяртанне дадому
Калі Вэндзі вырасла
ФРАГМЕНТ З КНІГІ Паглядзець
Усе дзеці растуць — усе, акрамя аднаго. Яны рана пачынаюць разумець, што калісьці ўсё-ткі вырастуць. З Вэндзі гэта здарылася так. Аднойчы, калі ёй было два гады, яна бавілася ў садзе, збіраючы кветкі. Нарвала цэлы букет і пабегла да мамы. У той момант дзяўчынка, напэўна, выглядала вельмі-вельмі міла, бо місіс Дарлінг ахнула ад захаплення і ледзьве не заплакала: “Ну чаму ты не можаш застацца такой назаўсёды!” І больш нічога не сказала. Але з таго часу Вэндзі ведала: ёй наканавана вырасці. Калі табе ажно два гады, сорам такога не ведаць. Два гады — гэта пачатак канца.
Адным словам, яны жылі ў доме нумар 14, і пакуль не з’явілася Вэндзі, усё круцілася вакол маці. Яна была прыгожай і рамантычнай жанчынай з чароўнай усмешкай. Яе рамантычны розум нагадваў усходнія куфэрачкі, адзін з якіх хаваецца ў наступным: колькі ні адкрывай, унутры ёсць яшчэ. А на яе чароўных насмешлівых вуснах жыў пацалунак, як Вэндзі ніколі не дастанецца, хоць вось жа ён, добра бачны ў правым кутку ўсмешкі.
А як яе дабіўся містар Дарлінг — гэта асобная гісторыя. Многія джэнтльмены, якія былі хлопчыкамі ў той час, як яна была дзяўчынкай, раптам у той жа самы дзень зразумелі, што кахаюць яе, і ўсім кагалам пабеглі да яе дома, каб у гэтым прызнацца. Пабеглі ўсе, апрача містара Дарлінга, які злавіў экіпаж і дабраўся першым. Вось так ён яе і заваяваў, толькі да самага глыбокага куфэрачка і таго пацалунку дабрацца не здолеў. Зрэшты, ён пра апошні куфэрак ніколі і не ведаў, а што да пацалунку… містар Дарлінг проста стаміўся яго шукаць. Вэндзі здавалася, што здабыць яго можа хіба што Напалеон, але я так і бачу, як ён пнецца, стараецца, а потым, раззлаваны, сыходзіць, ляпнуўшы дзвярыма.
Містар Дарлінг часта выхваляўся перад Вэндзі, што яе маці не толькі кахае яго, але яшчэ і паважае. Ён быў з тых сур’ёзных людзей, якія ведаюць усё пра акцыі і аблігацыі. Насамрэч усё пра іх не ведае ніхто, але ён лічыў, што ён — ведае, і часта казаў: “Акцыі выраслі, аблігацыі ўпалі”, — і казаў гэта неяк так, што любая кінецца паважаць.
Місіс Дарлінг выходзіла замуж яшчэ зусім дзяўчынай. Спачатку яна з радасцю, ледзь не з захапленнем займалася хатняй бухгалтэрыяй, быццам у гульні гулялася, але аднойчы не ўлічыла брусэльскую капусту, потым і квяцістая пачала прападаць — а замест гэтага з’явіліся малюнкі безыменных дзетак. Яна крэмзала лічбы, а марыла пра дзяцей.
Першай нарадзілася Вэндзі, затым Джон, а пасля Майкл.
Праз пару тыдняў пасля нараджэння Вэндзі было няясна, ці змогуць яны пракарміць яшчэ адзін рот. Місіс Дарлінг страшэнна ганарылася дачкой, але яе муж быў чалавек прамы: ён сеў на край жончынага ложка, узяў яе за руку і пачаў лічыць выдаткі. Яна ўмольна глядзела на яго, маўляў, рызыкнем, паспрабуем, што атрымаецца, але гэта было не ў ягонай натуры. У ягонай натуры — кавалак паперы ды аловак, а калі яна збівала яго сваімі заўвагамі і прапановамі, ён пачынаў зноў і зноў…
