Знак чатырох : аповесці / Артур Конан Дойл ; пераклад з англійскай Кацярыны Маціеўскай, Ганны Янкуты. — Мінск : А. М. Янушкевіч, 2017. — 272 с. — (Бібліятэка часопіса “ПрайдзіСвет” «PostScriptum»). Цвёрдая вокладка.
ISBN 978-985-7165-33-9.
Пераклад з англійскай Кацярыны Маціеўскай і Ганны Янкуты паводле выдання:
Arthur Conan Doyle. Sherlock Holmes: The Complete Stories. Wordsworth Editions, 2006.
У кнігу ўвайшлі два творы Артура Конана Дойла — “Эцюд у пунсовым” (1887) і “Знак чатырох» (1890). Гэтыя аповесці адкрываюць дэтэктыўны цыкл пра любімых чытачамі з усяго свету Шэрлака Холмса і яго памочніка доктара Ўотсана і даюць хай і трохі супярэчлівыя, але пазнавальныя характарыстыкі герояў. Абодва творы выходзяць па-беларуску ўпершыню.
ФРАГМЕНТ З КНІГІ Паглядзець
ЭЦЮД У ПУНСОВЫМ
Аповесць
ЧАСТКА ПЕРШАЯ
З успамінаў доктара Джона Х. Ўотсана, адстаўнога афіцэра ваенна-медыцынскай службы Брытанскай арміі
Раздзел 1
Містэр Шэрлак Холмс
У 1878 годзе я скончыў Лонданскі ўніверсітэт са ступенню доктара медыцыны і выправіўся ў Нэтлі, каб прайсці курс для ваенных хірургаў. Па яго заканчэнні мяне ў якасці малодшага хірурга адкамандзіравалі ў Пяты нартумберлэндскі фузілёрны полк. Тады ён быў раскватараваны ў Індыі, і перш чым я туды дабраўся, успыхнула другая афганская вайна. Высадзіўшыся ў Бамбеі, я даведаўся, што мой корпус фарсіраваў перавал і прарваўся ў глыбіню варожай краіны. Зрэшты, у такой самай сітуацыі аказалася яшчэ шмат афіцэраў, таму я паспяхова дабраўся да Кандагара, дзе знайшоў полк і адразу ж прыступіў да сваіх абавязкаў.
У той кампаніі многія здабылі пашану і новыя званні, мне ж яна прынесла адны нягоды з няшчасцямі. З маёй брыгады мяне забралі і далучылі да беркшырцаў, з якімі я трапіў у фатальны бой пры Майвандзе. Там я быў паранены ў плячо куляй з джэзайла, якая раздрабіла костку і зачапіла падключычную артэрыю. І апынуўся б я ў руках крыважэрных газі, калі б не мужнасць і адданасць майго ардынарца Мюрэя, які на сваім кані паспяхова давёз мяне да брытанскага лагера.
Змарнелы ад болю і аслабелы ад доўгіх нягодаў, я на цягніку, поўным такіх самых няшчасных, прыехаў у эвакуацыйны шпіталь у Пешавары. І толькі я там ачуняў і ўрэшце змог хадзіць па палаце і нават крыху грэцца на верандзе, як зваліўся з брушным тыфам, пракляццем нашых індыйскіх уладанняў. Некалькі месяцаў маё жыццё вісела на валаску, і калі я апрытомнеў і пачаў папраўляцца, то быў такі слабы і знясілены, што медычны кансіліум пастанавіў не марудзіць больш ні дня і як найхутчэй вярнуць мяне ў Англію. Праз месяц дарогі на транспартавіку «Аронт» я высадзіўся ў Портсмуце з дарэшты зруйнаваным здароўем, але з бацькоўскім блаславеннем парламента на спробы яго паправіць.
У Англіі я не меў ні хаты ні лапаты, таму быў вольны як вецер — наколькі дазваляў штодзённы даход у адзінаццаць шылінгаў і шэсць пенсаў. У такіх абставінах я, натуральна, памкнуўся ў Лондан, гэты сцёкавы калодзеж, куды непазбежна сцягваюцца ўсе дармаеды і абібокі імперыі...
(Канец фрагмента)
