Зімовыя васьмірадкоўі. — Мінск : Кнігазбор, 2016. — 120 с. — (Бібліятэка Саюза беларускіх пісьменнікаў “Кнігарня пісьменніка” ; выпуск 86).
ISBN 978-985-7144-59-4.
У кнігу вядомага беларускага празаіка Міколы Гіля ўвайшлі... вершы, напісаныя ў апошнія гады і ў далёкія — 70-я мінулага стагоддзя. Лірычныя і філасофскія радкі — развагі пра сучаснасць і сучаснікаў з вышыні пражытых гадоў.Пра кнігуЭкслібрыс «Звязды». Мікола Гіль. Неадступнасць (Марына Весялуха пра кнігу ў "Звяздзе")ЗМЕСТ Паглядзець
* * * Белыя бярозы, чорныя вароны…
* * * Цяжкі дзень — панядзелак…
* * * Зірнуў на месяц і — здзівіўся…
* * * І ранкам, які дня ўсё не адкрые…
* * * Не ведаю, мо й Боская ёсць кара…
* * * СССР, апошнія гады…
* * * Ты кажаш, можна заспяваць і з гора? …
* * * Успаміны... І без вас мне сёння…
* * * Нікому ты й вады не замуціла…
* * * О, як бы рады быў пачуць вас, другі…
* * * Гарадская мурашыная мітусня…
* * * Ах вы, добрыя хлопцы й мужчыны! …
* * * Дзяцінству наша старасць адэкватна…
* * * Бяздумна паўтараем: у прыроды…
* * * Што больш за ўсё гняце, атручвае жыццё? …
* * * Паслязаўтра ўжо й Мікола…
* * * Жыццё, лічы, я ў хлусні мадзеў…
* * * Хваробамі нас кон, па ўсім, карае…
* * * Мясціны родныя, вы — прад вачыма! …
* * * У цёткі добрае Камароўкі…
* * * Віншуе з Міколам пляменніца Тома…
* * * Народ і ўлада — без паразумення…
* * * Хоць анікому не кажы…
* * * Мовіш: дзень сярэдзінны — серада…
* * * Печаная бульба — ласунак дзяцінства…
* * * Не, мне не сорамна казаць…
* * * Сэрца, сэрца, што ж ты, дружа…
* * * Мо і не варта выхваляцца тым…
* * * Цывілізацыя й дастатак…
* * * Зноў — цыркавое прадстаўленне…
* * * Калі верыць экрану…
* * * На дварэ і на календары…
* * * Дзяцей уласных разумеем мала…
* * * Мароз і снегу белыя пярыны…
* * * Хто мысліць вобразамі, той паэт, — выснова…
* * * Крымінал-бандаў легіянеры…
* * * Святкуе свет Каляды сёння…
* * * Ах, дзень зімовы, дзень кароткі…
* * * Я быў даверлівы без меры…
* * * Як сумна бачыць на экране…
* * * Закрыўся магазін у роднай вёсцы…
* * * Здаўна з Беларусі ехаў люд…
* * * Па продках я, па ўсім, уніят…
* * * Ніхто не гаруе нідзе і не плача…
* * * Ніхто не шкадуе, усе варты жалю…
* * * Колькі кніг не прачытана…
* * * Знёс вецер хмар заслону…
* * * Душа павінна быць у паэта…
* * * Нагадвае штодня аб сабе старасць…
* * * Праціўкаў я на свеце ўсё ж нямала…
* * * Свет прыўкрасны? Несумненна!...
* * * Высокае ўсё і светлае…
* * * — Зрабіў усё ж і добрага нямала…
* * * У клетках гарадскіх дамоў…
* * * Культурна піць і смачна есці…
* * * З дзяцінства не прымаў я забабонаў…
* * * Дзень святочны з верху да донца…
* * * Год пачаўся — жыццё доўжыцца…
* * * Ну і слоўка — непрадказальны!...
* * * Помню, здзіўляўся ноччу кожнай…
* * * Кружыцца, круціцца шарык блакітны…
* * * Наш інтэлігент — проста унікальны…
* * * Мы спаткаліся выпадкова…
* * * Здаецца, й не было прычыны…
* * * Малым аднойчы да суседзяў…
* * * Як хораша сонца садзіцца…
* * * Паміраюць равеснікі…
* * * Майго дзяцінства паваенны час!...
* * * Год сорак трэці, мы, кар’ер…
* * * Абрыдлі астролагі і экстрасэнсы…
* * * Каша гарбузовая... Нічога…
* * * Як шмат гіне ў краіне людзей!...
* * * Глядзіць унучка мульцікі…
* * * Ці наяве, ці ў сне…
* * * Каторы год цешыць тэлеэкран…
* * * Як ні ўзгадаю гады маленства…
* * * Напэўна, хто-небудзь з паэтаў манерны…
* * * А на экране — зноў папса…
* * * “Кароль зыходзіць — народ застаецца”…
* * * Чэ Гевара, сябра Фідэля Кастра…
* * * Жонка кажа: “Нашто ж столькі суму?..”
* * * Калісь, падпаскам ў дзеда Міхалкі…
* * * Акурат наша ява ўрэшце…
* * * Дроў — ні палена, каб спячы хоць дранік…
* * * Ну і жыццё!.. Прачнуўся, глыкнуў кавы…
* * * Няхай пустыя й нудныя, а ўсё ж…
* * * “Паводле замыслу Тварца”…
* * * Ну і красунчык яблык заморскі!..
* * * Заўжды кожны з ёю сам-насам…
* * * “Мы дзялілі апельсін”…
* * * Слухаю міністраў, іншы люд чыноўны…
* * * Плюскочуць паводкі хлусні!..
* * * “А вы, людзі, знайце, толькі не журыце”…
* * * Пайшоў сняжок… Спакойна, ціха…
* * * Таму што нацыяналіст…
* * * Праводзіў наш Міклуха-Маклай…
* * * Дзень — бы намаляваны!..
* * * Я летую штогод у вёсцы…
* * * Што б ні казалі, а ўсё ж вёска…
* * * Свет бяднее, і мы разам з ім…
* * * Скрышальны, навальнічны часу злом…
* * * Сляпіцаю лезе, бы асва…
* * * Люблю я Вярцінскага-паэта…
* * * Колькі ні слухаю, як ні гляджу…
* * * Не туды, не туды павяло мяне!..
* * * Хоць стой, хоць падай: ці не ўпершыню…
* * * Гатую бабку, і — расчуліўся…
* * * Бываюць і зімою дні…
* * * Дрэмлюць дрэвы ў начной цішыні…
* * * Быў час — і не ў далёкай далі…
* * * Купіў сумежную кватэру…
* * * Вось і мінуліся Каляды…
* * * Сам і не ўспомніў — брат нагадаў…
* * * Прысніўся вершык пра маманта…
* * * Позні вечар — цёмны, асенні…
* * * Ах, як акацыя красавала!..
* * * Што ж вы робіце, мае дарагія…
* * * Ах, як хлуснёю мы аплецены ўсе!..
* * * Кожны раз, як пачую…
* * * Якія дачы, дамы загарадныя…
* * * Быў ён Богам, легендай, міфам, паданнем…
* * * Гады школьныя, незабыўныя!..
* * * Шэрыя ранкі, дні, вечары…
* * * Як цяжка вязням у сутарэннях…
* * * Святлана, Святлана, што за малайчына…
* * * Зямля — шарык, і досыць маленькі…
* * * Май сорак пятага. Перамога…
* * * Банук Ліксандра, мамін брат стрыечны…
* * * Няма ні сонца, ні марозу…
* * * Дзяды і дзядзькі майго маленства…
* * * “На конкурсе “Радзімы імгненні”…
* * * А ці чулі вы, недарэкі…
* * * — Горш быць не можа, — сказаў песіміст…
* * * Ой, арол, мой арол…
* * * Не аплёўвай сябе…
* * * Пракляты лёс!.. І даў жа Бог нам сесці…
* * * Сястра вучыць вершык, уголас чытае…
* * * Сябра мой, гадзіннік настольны…
* * * Нарэшце так, як у паэта…
* * * Жыццё — пражыта…
* * * Снег і мароз — прыйшла зіма…
* * * Што ж ты, лесе мой…
* * * Ой, рэчанька, рэчанька…
* * * Каліноўскі на эшафоце…
* * * Што разумеў я ў свае сем з паловай?..
* * * Згадаліся раптам радкі Паэта…
* * * Мы кажам: банальная…
* * * Малы паляк ад соскі знае…
* * * Бадай, ёсць і ў зімы падчас…
* * * Рэпартаж з Украіны — радуе…
* * * Замала у радках натхнення…
* * * Сустракала бабуля ўнучака…
* * * — Ой, мароз, мароз, не марозь мяне…
* * * Недалёка і няблізка…
* * * Бліны пячы — не лапці плесці…
* * * Дзе ёсць яшчэ краіна ў свеце…
* * * Мароз — за дваццаць, усё млее…
* * * Ці думаў калі, што дажыву…
* * * Згадак маленства вунь як шмат!..
* * * Быў калісьці й я на кані…
* * * Ах, сілагізмы букваедныя!..
* * * Грошы — шостае пачуццё. Ну і што?..
* * * Экран БТ — не акно ў свет…
* * * Адвыклі мы ад маразоў…
* * * Які ж шляхцюк ты, галубок?..
* * * Згадаўся раптам Мікола Цудзік…
* * * Сябрук мой Міша з гадоў дзяцінства…
* * * Памяць патрэбна не мёртвым…
* * * «Вачэй пазычыў у сабакі!»…
* * * Ах, колькі гвалту і колькі год…
* * * Мільгала думка й раней, як цяпер…
* * * Булькоча бульба ў саганку…
* * * Усіх нас абакраў расійскі злодзей…
* * * Мароз адваліўся, і весялей…
* * * Калісьці не ўспрымаў я сноў…
* * * — Што ж вы робіце, пабойцеся Бога?!..
* * * Адно з другога вынікае…
* * * Як скавытала завіруха!..
* * * Гляджу на вясёлых бабуль і дзядоў…
* * * Чытаю Купалу, і разам кожным…
* * * Прынеслі пенсію-падачку…
* * * “Ой, не кукуй, зязюленька…”
* * * Помню нашы Крыжавыя…
* * * Час адборна сее…
* * * Было калісь у вёсцы свята…
* * * Хто не сядзеў ля зыркае грубкі…
* * * Жылі-былі дзед і баба…
* * * Як ні ўспомню суседак колішніх…
* * * Між скамянелых маці ў няшчасці…
* * * Бязважкія, бы пушынкі…
* * * Ах вы, мроі, крылы юнацтва…
* * * Ах, колішнія багаборцы…
* * * Абяцаюць паводкі сіноптыкі…
* * * “Краю мой родны! Як выкляты Богам…”
* * * Нідзе і нічога не прападае?..
* * * Спрачаецца апазіцыя…
* * * Неяк ноччу, хай і няпозняй…
* * * Што азначае: не будзе мяне?..
* * * Бывае час гнятлівага зацішша…
* * * Сярод зімы прымроіш раптам…
* * * Як заўзята фальшыўцаў хеўра…
* * * Як ні цісне мароз, а ўсё-такі…
ПАСЛЯСЛОЎЕ-ПАДСВЕТКА
Вязаначка вершаў савецкага часу
Беларусі
Ці ж да зор?..
* * * Адзнака веку — рух, імклівасць…
* * * Пасля цяпла — раптоўны холад…
* * * Маёвы вечар. Цішыня…
* * * Ну чым, скажы, не грыбасей?..
* * * Прыходзіць згадка незнарок…
ВЕРШ З КНІГІСвяткуе свет Каляды сёння...На тварах — вера, узрушэнне:Хрыстову рады нараджэннюЛюд каталіцкі шматмільённы.Нібы святы экран і ў слове,І я пахвальна, бы малому,Ксяндзу ківаю маладому,Што бласлаўляў у роднай мове...25.12.2011ПРА АЎТАРАГіль Мікола (Гілевіч Мікола Сымонавіч) — празаік, перакладчык, публіцыст, паэт. Нарадзіўся ў 1936 годзе ў вёсцы Слабада на Лагойшчыне. Працаваў па Мінскай студыі тэлебачання, у рэдакцыі бюлетэня “Родная прырода”, часопісах “Маладосць”, “Мастацтва”, галоўным рэдактарам газеты “Літаратура і мастацтва”. Аўтар кніг прозы і публіцыстыкі “Ранішнія сны”, “Пуд жыта”, “Тацянін чэрвень”, “Ёсць да зямлі крыніца”, “Тэлеграма з Кавалевіч”, “Пасеянае — узыдзе”, “Камандзіроўка ў Вішанькі”, “Кім і Валерыя”, “Бралася на дзень” і іншыя. Перакладаў на беларускую мову творы летувіскіх, вугорскіх і шведскіх пісьменнікаў. Таксама пераклаў творы Святланы Алексіевіч “У вайны не жаночае аблічча”, “Цынкавыя хлопчыкі”, “Зачараваныя смерцю” і “Чарнобыльская малітва”. Сябар Саюза беларускіх пісьменнікаў.
Жыве ў Мінску.
