Апавяданні. — Мінск: Кнігазбор, 2014. — 132 с. — (
Бібліятэка Саюза беларускіх пісьменнікаў “Кнігарня пісьменніка”, выпуск 56).
Наклад кнігі цалкам прададзены.
ISBN 978-985-7089-91-8.
Большасць сюжэтаў апавяданняў кнігі “Жанчына і леапард” — непрыдуманыя гісторыі з нашага паўсядзённага жыцця. Беларуская правінцыя на мяжы тысячагоддзяў: яе клопаты, радасці, боль, скруха, старэчая бездапаможнасць і дзіцячая непасрэднасць — уся гама пачуццяў і ўсе колеры блізкага вясковага неба ўважлівымі вачыма маладой пісьменніцы.
За гэтую кнігу аўтарка атрымала 2-е месца Прэміі імя Ежы Гедройца — 2015.
"Узор сучаснай жаночай прозы — лаканічна і дасціпна, захапляльна і філасафічна, з пранікненнем у псіхалагічныя таямніцы чалавечых стасункаў. (Прэс-служба Саюза беларускіх пісьменнікаў)"Першае знаёмства з апавяданнямі Таццяны Барысік, што ўвайшлі ў зборнік “Жанчына і леапард”, выклікае надзею, што перад намі — доўгачаканы гумарыстычна-іранічны погляд на сучасную беларускую вёску. Бо “вясковая літаратура” — адзін з “кітоў”, на якім трымалася прыгожае пісьменства да нядаўняга часу, — досыць доўга была сур’ёзнай і ў нечым нават змрочнай..." (Паводле Дзяніс Марціновіч. Месца дзеяння — Вялікія Пацукі (рэцэнзія на кнігу Таццяны Барысік "Жанчына і леапард"))
"...Утульны, нібыта цацачны, дамок. Дым з коміна. Котка на вакне. Дагледжаны гародчык. Накормленыя кароўка і сьвіньні ў хляве, дзелавітыя куры ў двары. Ціхае сямейнае шчасьце далёка ад гарадзкой мітусьні і турбот. Спакойная старасьць. Менавіта такой бачыцца нам ідэальная вёска, дзе ўсе жывуць дружнай грамадой, падтрымліваюць суседзяў, старанна працуюць. Але пісьменьніцу Тацяну Барысік такая вёска не цікавіць, яна зьвяртаецца да іншага боку жыцьця ў сельскай мясцовасьці — цёмнага, бруднага, з пахам алькагольнага перагару і нямытай бялізны. Тут жывуць гультаі, злодзеі і даносчыкі, тут мужчыны п’юць, а жанчыны цяжка працуюць, тут дзеці недагледжаныя і старыя самотныя..." (Паводле Марына Весялуха. Вёска, жорсткая і бязьлітасная)
Літанкета Свабоды: Тацяна Барысік
ЗМЕСТ Паглядзець
Па наезджанай каляіне
Жанчына і леапард
Шлях з літаратуры
Без чытачоў
Прыступка да поспеху
Няўдалы прарок
Каханне ў нашым кусце
Жадаю вам
Тэлегісторыя
Пра любоў і дружбу
Навіна тыдня
Падарунак для Дзеда Мароза
Маленства пад горку кацілася
Хроніка маладосці
Казліная помста
Замест эпілога
Кропелькі
Дзень напаўжывога чалавека
Вянок цыбулі
Перамагчы палтэргейст
На Каляды
Фрагмент з кнігі Паглядзець
“…Засыналі калодзежы, засыналі хаты жылыя і пакінутыя.Толькі цётцы Любе не спалася. Кульгаючы, яна сунулася кудысь па вясковай вуліцы. Спынілася ў задуменні, нагу хворую пачухала. От, халера ясная, млее хоць ты што хочаш! Каб не нага гэтая, штодня ў грыбы лётала б, свайго не ўпусціла б. А як жа інакш — маладая спрытная баба, шчэ толькі сем гадоў як на пенсіі, ніхто ў вёсцы з ёй не зраўняецца і не толькі ў грыбах. Ды няма беднай тутака разгону. Яшчэ гадкоў пяць таму штовечар шпацыравала па вуліцы, па гасцях швэндалася. I пад'ясі, і пагамоніш, усё выведаеш: у каго кура здохла, хто колькі гуркоў выбраў, якія госці на кірмаш прыязджалі. А цяперака сумна. Паўміралі, паз'язджалі. Тыднямі не чуваць нічога. Хіба што хуткую хто выкліча, дык і тое размоваў на паўгоду. Звяліся людзі, звяліся і навіны.
Але сённяшняя навіна хоць куды! Гады ў рады такое надарыцца. Мо да Савончыкавых забегчы, пакуль спаць не паўлягаліся? Прайшлася Любка яшчэ трохі, зноў нагу пачухала, здаля на вокны свае цёмныя зірнула. “Ат, чорт яго бяры, не ўцячэ хата”, — вырашыла і рушыла да Савончыкавай хаты. Адчыніўшы дзверы ў сенцах, угледзела ўкручаную ў кабат старую Савончыху, засакатала з парогу:
— Ці чулі вы дзіва?
— Якое, Любачка? — шчырая зацікаўленасць у голасе межавала з неспакоем, з-пад стракатае хусткі дапытліва глядзелі на госцю вочы. Баба баялася прапусціць хаця слова.
— Ета ж сёння прыйшоў з поля віхор, — працягвала Любка. — Падняў Васілёў стажок саломы, расцерушыў паўсюль, а плёнку з грузікамі, катораю стажок накрывалі, на два шматкі парваў і на правады кінуў. Во як!
— Віхор ды Васілёву салому раскідаў? — для пэўнасці перапытала Савончыха ў чаканні новых падрабязнасцяў.
— Ага, і раскідаў за якую мінуту. А Васіль з жонкаю сядзелі на лаўцы і на еты цуд глядзелі.
— А што ты зробіш, галубка мая, рады не дасі.
— Вось дык на табе! У нас жа на двары фіранкі віселі і не зварухнулася ні адна, — падаў голас з-за грубкі стары Савончык.
— А ад чаго гэта можа быць, га? — не супынялася Любка.
— Розніца ў атмасферных цісках, — патлумачыў Савончык, былы настаўнік фізікі. Змрок за вакном гусцеў, але тэлевізара не ўключалі, навіна была вартая таго.
— Можа, вы і правільна кажаце пра ціск еты. Толькі калі ў той віхор нож кінуць, дык кроў з'явіцца, бо ведзьма!
— Я такое па відзіку бачыў! — далучыўся да дарослай гамонкі Савончыкаў унук.
— Раз у кіно паказвалі, значыць нешта такое было! — узрадавалася нечаканай падтрымцы Любка...”
(з аповеду "Навіна тыдня")
Пра аўтаркуТаццяна Барысік нарадзілася 18 жніўня 1977 г. у Магілёве. У 1999 г. скончыла МДУ імя А. Куляшова па спецыяльнасці сацыяльны педагог, метадыст дашкольнага выхавання. Працавала ў школах Бабруйскага і Магілёўскага раёнаў. Піша вершы і прозу. Аўтарка самвыдатаўскага зборніка “Гаркну ў бліскучы мацюгальнік” (2003, Асіповічы). Друкавалася ў газетах “Новы час”, “Наша Ніва”, часопісе “ARCHE”. Нізка апавяданняў змешчаная ў зборніку “Жанчыны выходзяць з-пад кантролю” (Мінск, 2007).
