Апавяданні. — Мінск: Кнігазбор, 2015. — 303, [3] с. — (
Бібліятэка Саюза беларускіх пісьменнікаў “Кнігарня пісьменніка”;
Бібліятэка часопіса “ПрайдзіСвет” “PostScriptum”). Цвёрдая вокладка.
Наклад кнігі цалкам прададзены.
ISBN 978-985-7119-99-8
“Нататкі пра Шэрлака Холмса” — зборнік з дванаццаці апавяданняў пра ангельскага дэтэктыва, другі пасля “Прыгодаў Шэрлака Холмса”. Паводле задумы Дойла, надрукаваныя ў 1894 годзе “Нататкі” мусілі завяршаць цыкл твораў пра Шэрлака Холмса — так з’явілася апавяданне “Апошняя справа Холмса”. Аднак чытачы не дазволілі аўтару забіць героя, а таму гісторыя з прафесарам Марыярці — апошняя ў гэтым зборніку, але ніяк не ў цыкле.Артур Конан Дойл. Артыкул у ВікіпэдыіЗМЕСТ Паглядзець
Срэбны Месяц.
Пераклала Алена КазловаКардонная скрынка.
Пераклала Кацярына МаціеўскаяЖоўты твар.
Пераклала Алена ПятровічБіржавы клерк.
Пераклала Марыя Мартысевіч“Глорыя Скот”.
Пераклала Алена КазловаРытуал Масгрэйваў.
Пераклала Ганна Янкута (чытаць на сайце часопісу Прайдзісвет)Райгецкія сквайры.
Пераклала Кацярына МаціеўскаяСкурчаны чалавек.
Пераклала Марыя МартысевічПастаянны пацыент.
Пераклаў Сяржук МядзведзеўГрэк-перакладчык.
Пераклала Марыя МартысевічМарская дамова.
Пераклала Марыя МартысевічАпошняя справа Холмса.
Пераклала Ганна Янкута
Каментар
Быў сляпучы і гарачы жнівеньскі дзень. Бэйкер-стрыт нагадвала печку, а зіхоткага сонечнага святла, што падала на жоўты цагляны дом праз дарогу, не маглі вытрымаць вочы. Цяжка было паверыць, што гэта тыя самыя сцены, якія так паныла выглядалі ў зімовым тумане. Мы прыспусцілі шторы, а Холмс скурчыўся на канапе, чытаючы і перачытваючы ліст, атрыманы з ранішняй поштай. Мяне ж служба ў Індыі прывучыла пераносіць гарачыню лягчэй, чым холад, і дзевяноста градусаў на тэрмометры надта не назалялі. Толькі вось у ранішніх газетах не было анічога цікавага. Сесія парламента закрылася. Усе збеглі за горад, і я таксама прагнуў апынуцца на паляне Нью-Форэста ці на беразе Саўтсі. Спустошаны рахунак змусіў мяне адкласці вакацыі, а мой кампаньён ставіўся да мора і вёскі з абсалютна аднолькавай агідаю. Шчасцем для яго было знаходзіцца ў цэнтры пяцімільённага горада, плетучы сваю павуціну, якая чуйна дрыжала ад найменшых чутак і намёкаў на нераскрытае злачынства. Сярод ягоных шматлікіх здольнасцяў не знайшлося месца тонкаму адчуванню прыроды, і адзіным, што магло адцягнуць яго ўвагу ад гарадскога ліхадзея, была неабходнасць высочваць ліхадзея вясковага.
Палічыўшы Холмса занадта задуменным для завязвання гутаркі, я шпурнуў у кут беззмястоўныя газеты і, адкінуўшыся на крэсле, таксама занурыўся ў развагі. І тут голас сябра перарваў ход маіх думак.
— Маеце рацыю, Ўотсан, — прамовіў Холмс. — Гэта, мабыць, самы бязглузды спосаб улагоджваць спрэчкі.
— Безумоўна! — выгукнуў я і тут зразумеў, што ён адказвае на мае непрамоўленыя думкі. Я выпрастаўся на крэсле і ў неймаверным здзіўленні паглядзеў на сябра.
— Але як, Холмс?! — усклікнуў я. — Гэта па-за межамі майго ўяўлення!
Ён шчыра рассмяяўся ў адказ на маю збянтэжанасць.
— А помніце, — сказаў ён, — як зусім нядаўна я чытаў вам урывак з аднаго апавядання По, дзе герой робіць выснову з непрамоўленых думак свайго кампаньёна. Вы яшчэ тады патлумачылі гэта выключна майстэрствам аўтара, а да маіх словаў аб тым, што для мяне такое ўжо ўвайшло ў звычку, паставіліся скептычна.
— Ды не можа быць!..
(з апавядання “Кардонная скрынка” ў перакладзе Кацярыны Маціеўскай)
