Укладальнік Ганна Янкута; пераклад з нямецкай Альгерда Бахарэвіча, Наталлі Давыдоўскай, Аляксея Жбанава, Iгара Крэбса, Уладзіміра Папковіча; мастак Кацярына Дубовік. — Мінск: Кнігазбор, 2015. — 336 с. — (
Бібліятэка Саюза беларускіх пісьменнікаў “Кнігарня пісьменніка”;
Бібліятэка часопіса “ПрайдзіСвет” “PostScriptum”).
Наклад кнігі цалкам прададзены.
ISBN 978-985-7119-62-2.
Свет казак Вільгельма Гаўфа — змрочны і таямнічы. Тут ёсць усё, што толькі магло прымроіцца нямецкаму рамантыку ў XIX стагоддзі: жорсткія і яркія гісторыі з краінаў Усходу, якіх ніколі не існавала, разбойнікі і караваны, што рухаюцца праз пустэльню, — і гэтыя вечныя героі, якіх палюбіла ўжо шмат пакаленняў чытачоў. Кніга ўключае казкі Вільгельма Гаўфа, якія выйшлі ў трох альманахах — за 1826, 1827 i 1828 гады, прычым першы з альманахаў быў перакладзены для гэтага зборніка цалкам. Большасць змешчаных у кнізе перакладаў друкуецца ўпершыню.
Артыкул пра аўтара ў ВікіпедыіПа-беларуску выйшлі казкі Гаўфа з дыхтоўнымі ілюстрацыямі (Саюз беларускіх пісьменнікаў)ЗМЕСТ Паглядзець
Альманах казак на 1826 год для сыноў і дачок знатных саслоўяў
Караван. Пераклаў Ігар Крэбс
Каліф-бусел. Пераклаў Ігар Крэбс
Карабель прывідаў. Пераклаў Альгерд Бахарэвіч
Адсечаная рука. Пераклала Наталля Давыдоўская
Выратаванне Фацімы. Пераклаў Ігар Крэбс
Маленькі Мук. Пераклаў Аляксей Жбанаў
Несапраўдны прынц. Пераклаў Ігар Крэбс
З Альманаха казак на 1827 год для сыноў і дачок знатных саслоўяў
Александрыйскі шэйх і яго нявольнікі. Пераклаў Ігар Крэбс
Карлік Нос. Пераклаў Уладзімір Папковіч
Малады англічанін. Пераклаў Уладзімір Папковіч
Гісторыя Альмансора. Пераклаў Ігар Крэбс
З Альманаха казак на 1828 год для сыноў і дачок знатных саслоўяў
Халоднае сэрца. Пераклаў Альгерд Бахарэвіч
Фрагменты з кнігі Паглядзець
“Аднойчы вялікі караван ішоў праз пустэльню. На велізарнай раўніне, дзе не было відаць нічога, апроч пяску і неба, здалёк чуліся званочкі вярблюдаў і срэбныя бразготкі коней. Шчыльнае воблака пылу ляцела перад ім і папярэджвала пра ягоную блізкасць, а калі парыў ветру развейваў пыл, бліскучая зброя і яркае ўбранне сляпілі вочы. Такім убачыў караван вандроўнік, набліжаючыся да яго збоку. Ён скакаў на прыгожым арабскім кані, накрытым тыгравай шкурай, на пунсовай збруі віселі срэбныя званочкі, а на конскай галаве развяваўся прыгожы султан. Вершнік выглядаў унушальна, і ягоная вопратка адпавядала хараству скакуна. Белы турбан, багата вышыты золатам, пакрываў галаву, шаравары былі яркага чырвонага колеру, на баку вісела крывая шабля з багатым дзяржальнам. Нізка насунуты на твар турбан, а таксама чорныя вочы, што блішчэлі з-пад кусцістых броваў, доўгая барада пад гарбатым носам надавалі вершніку дзікі, мужны выгляд.Калі вершнік наблізіўся да галавы каравана прыкладна на пяцьдзясят крокаў, ён прышпорыў каня і праз некалькі імгненняў быў ужо побач. Пабачыць у пустэльні самотнага вершніка было так нязвыкла, што варта, баючыся нападу, выставіла насустрач яму дзіды.Чаго вы турбуецеся, закрычаў вершнік, пабачыўшы ваяўнічы прыём, — няўжо вы думаеце, што адзін чалавек можа напасці на ваш караван?...”(З казкі “Караван”)
"У паўднёвай частцы Германіі знаходзіцца гарадок Грунвізэль, звычайны, як і ўсе: у цэнтры маленькая рыначная плошча з фантанам, збоку маленькая старая ратуша, вакол рынка дом міравога суддзі і самых паважаных купцоў, а на некалькіх вузкіх вулачках жывуць астатнія насельнікі. Усе ведаюць адно аднаго, кожнаму вядома, што дзе адбываецца, а калі ў пастара, бургамістра ці доктара на стале з’явіцца дадатковая страва, то ўжо ў полудзень пагалоска пойдзе па ўсім горадзе. Пад вечар жанчыны выправяцца адна да адной з візітамі, як гэта тут называецца, абмяркуюць за кубачкам моцнай кавы і салодкім пірагом гэтае здарэнне, робячы выснову, што пастар, магчыма, удзельнічаў у латарэі і выйграў не па-хрысціянску вялікую суму, што бургамістра “падмазалі”, а доктар атрымаў ад аптэкара некалькі залатых за выпіску даволі дарагіх рэцэптаў.Для такога ўпарадкаванага гарадка, як Грунвізэль, відаць, непрыемнай нечаканасцю стаў прыезд чалавека, пра якога не ведалі, адкуль ён, што яму тут трэба і з чаго ён жыве. Хаця бургамістр і праверыў яго пашпарт і за кавай у сям’і доктара выказаў думку, што хоць пашпарт правільна завізаваны ад Берліна да Грунвізэля, усё ж тут штосьці не тое, бо мужчына выглядае неяк падазрона. Бургамістр карыстаўся ў горадзе самым вялікім аўтарытэтам, і не дзіва, што з гэтага часу на прыезджага глядзелі з падазронасцю. А яго жыццёвыя звычкі не давалі грунвізэльцам прычыны пазбавіцца гэтай думкі.Прыезджы за некалькі залатых арандаваў сабе цэлы дом, які дагэтуль пуставаў, прывёз туды цэлую падводу дзіўных рэчаў, напрыклад, печаў, плітаў, вялікіх тыгляў і шмат іншага, і з таго часу жыў самотна. Ён нават гатаваў сам, і ніводная душа не заходзіла ў яго дом, акрамя грунвізэльскага старога, які забяспечваў яго хлебам, мясам і гароднінай. Але і ён не ступаў далей за перадпакой. Там чужынец забіраў купленае…"(З казкі “Малады англічанін”) 
