Мінск: Харвест, 2012. — 336 с.: іл. — (Неизвестная история). Цвёрдая вокладка.

ХІХ і ХХ стагоддзі — драматычны перыяд у гісторыі беларускага мастацтва: паступовы разрыў з польскай культурай (у шчыльным кантакце з якой нашая музыка развівалася на працягу чатырох стагоддзяў), шырокае ўзаемадзеянне з рускім мастацтвам, новая нацыянальная ідэя (беларуская), уваходжанне ў гістарычна новы тып дзяржавы (СССР), дзве сусветныя вайны, выкарыстанне музычнага мастацтва ў ідэалагічных войнах, з’яўленне новых сродкаў масавай інфармацыі і віртуальнага мастацтва ды шмат іншага.

Некаторыя раздзелы кнігі прысвечаныя тэмам, слаба раскрытым у беларускіх даследаваннях: кантакты на беларускай зямлі польскіх і расійскіх оперных выканаўцаў, музычная творчасць беларускай інтэлігенцыі ХІХ ст., экспансія новых інструментаў у народную культуру (гармонік, балалайка, мандаліна, гітара і інш.), музычнае жыццё акупаванага Мінска ў 1941—1944 гадах, гісторыя музычнага мастацтва беларускай эміграцыі і інш.
З канца ХІХ ст. узніклі новыя носьбіты інфармацыі: грамзапісы, фотаздымкі і кінастужкі, што значна павялічыла крыніцазнаўчую базу гісторыі музычнага мастацтва. Незаменны досвед дае праца ў Нацыянальным кінафотафонаархіве (г. Дзяржынск), асабліва гэта датычыць фотаздымкаў перадваеннага і паваеннага перыядаў. Шмат каштоўнай інфармацыі захавана дзякуючы развіццю ў ХІХ і ХХ стст. этнаграфічнай навукі і музейнай справы. Адносна традыцыйнай беларускай культуры ХХ ст. каштоўныя звесткі атрыманы аўтарам кнігі ва ўласных этнаграфічных экспедыцыях (2006—2007 гг.). Дзякуючы дапамозе ЗБС “Бацькаўшчына”, сувязям з прадстаўнікамі беларускай дыяспары і даследчыкамі гісторыі беларускай эміграцыі (напрыклад, Н. Гардзіенцы) з’явілася магчымасць атрымаць з ЗША нотныя аркушы М. Равенскага і першае выданне кнігі М. Куліковіча “Гісторыя беларускай музыкі”, з Германіі — здымкі і копіі выданняў акупаванага Мінска, з Польшчы — матэрыялы па біяграфіі Ч. Немэна, з Англіі, Аўстраліі і ЗША — здымкі музычных калектываў беларускай дыяспары. Каштоўныя дакументы атрыманыя з асабістых архіваў З. Герасімовіча, А. Глекава і Т. Кашкурэвіча.

Некалькі важных тэмаў гісторыі беларускай музыкі наўмысна не разглядаюцца ў дадзенай кнізе. Па-першае, гэта акадэмічнае інструментальнае выканальніцтва другой паловы ХХ ст., якое атрымала заслужанае прызнанне ва ўсім свеце — беларускія выканальніцкія школы на такіх інструментах, як цымбалы, флейта, фартэпіяна, скрыпка, віяланчэль, баян, акардэон, гітара, арган і інш. Такая велізарная тэма патрабуе адмысловага асвятлення і не можа быць паўнавартасна раскрытая ў межах дадзенага сціплага па аб’ёме выдання.

Па-другое, не разглядаецца стан папулярнай беларускай музыкі канца ХХ — пачатку ХХІ ст. На гэта ёсць шэраг прычынаў. Беларуская поп-музыка культывуе поўную мастацкую беспрынцыповасць. Беларускі сучасны джаз заслугоўвае шчырай павагі, але нягледзячы на творчасць выдатных майстроў, не знаходзіць масавага слухача з-за слабой музычнай падрыхтаванасці беларускай публікі. Рок-музыка Беларусі на цяперашнім этапе развіваецца ва ўмовах падпольнага вальнадумства, бо галоўныя рок-каманды не маюць выхаду да СМІ. Беларуская “метал-сцэна” вылучаецца толькі некалькімі гуртамі, здольнымі да смелых эксперыментаў.
Для таго, каб скласці цэльнае ўяўленне аб гістарычным шляху, які прайшло беларускае музычнае мастацтва за сваю гісторыю, варта пачаць з першага тома гэтай працы — “Гісторыя беларускай музычнай культуры: Ад старажытнасці да канца ХVІІІ ст.” (выдавецтва “Харвест”, 2010 г.).