Вандроўнік. Дарогамі Міколы Купрэева : успаміны, эсэ, прысвячэнні, вершы і проза / уклад. Л. Ф. Валасюка, Л. М. Галубовіча. — Мінск : Выдавец Цымбераў Р. М., 2024. — 288 с.
ISBN 978-985-7303-96-0.
Кніга прысвечана памяці Міколы Купрэева (1937–2004), таленавітага беларускага пісьменніка, лаўрэата Літаратурнай прэміі імя Аркадзя Куляшова. Праз успаміны і згадкі родных, сяброў, землякоў творцы паўстае каларытная асоба паэта-думанніка, паэта-вандроўніка з «жураўліным сэрцам», крэўна паяднанага з роднай яму палескай зямлёй.
У кнігу ўключаны таксама вершы Міколы Купрэева, якія не ўвайшлі ў ягоныя прыжыццёвыя зборнікі паэзіі, лісты і адна з апошніх аповесцяў.
Выданне прымеркаванае да 20-годдзя з дня смерці творцы.
Мікола Асавец. Мост над глыбокай вадой (Пра Міколу Купрэева на BELLIT.INFO)ЗМЕСТ Паглядзець
«О, як многа хацеў вам сказаць…»
ТЭКСТ І КАНТЭКСТ ЖЫЦЦЯ
«Верш — гэта дыханне яго творцы». Гутарка Леаніда ГАЛУБОВІЧА з Міколам КУПРЭЕВЫМ, якая адбылася на пачатку 1994 года
Леанід ГАЛУБОВІЧ. Схіліўшыся над мурашнікам. Да 60-годдзя Міколы Купрэева
Леанід ГАЛУБОВІЧ. Помнік паэту
Віктар ГАРДЗЕЙ. Вершы, напісаныя ў белых бярэзніках. Да 70-годдзя з дня нараджэння Міколы Купрэева
Леанід ФІЛАТАЎ. То сэрца паэта гарыць. Да 70-годдзя Міколы Купрэева
Ціхан ЧАРНЯКЕВІЧ. Працяг пачатку. Да 70-годдзя з дня нараджэння Міколы Купрэева: 25.V.1937–19.IX.2004)
Анатоль СІДАРЭВІЧ. У чаканні біёграфа
Алесь КАСКО. «Жураўлі журлівыя мае…» Эсэ
Ціхан ЧАРНЯКЕВІЧ. Хацеў нам сказаць. (Мікола Купрэеў — шасцідзясятнік)
Аляксей БЕЛЫ. Непазбежнасць правінцыйных фантазій (Успаміны пра Міколу Купрэева)
Святаслаў КАЖАДУБ. Дзве апошнія сустрэчы з Міколам Купрэевым
Віталь СКАЛАБАН. «Шчырая Шчара мая…» (Успаміны пра Мікоу Купрэева)
Алег АБЛАЖЭЙ. Праклятыя паэты
Людміла БУНЕЕВАю «Ён па натуры быў вандроўнік»
Мікалай РЫМАЧ. Паэзія ў прозе (Выступ на прэзентацыі кнігі Міколы КУПРЭЕВА «Палеская элегія» ў Івацэвіцкай раённай бібліятэцы)
Лявон ВАЛАСЮК. Многа паспеў нам сказаць
Ядзвіга БЫЧКОВА (АСЕЦКАЯ). Погляд са студэнцкага часу і пазней
Яўген ГАРАДНІЦКІ. Азірнуцца на сябе самога… Кніга вяртанняў Міколы Купрэева
Сяргей ГРЫШКЕВІЧ. Адвечныя лісты з млына, альбо Пра тое, як паэт вершы ў прозу ператварыў
Таццяна ГАЎРЫС. Вяртанне ў юнацтва
Ірына РУДКОЎСКАЯ. «Я ганаруся…»
Іван ШТЭЙНЕР. Мост над зачараванай ракой
Зоя МЕЛЬНІКАВА. Мікола Купрэеў. Імгненні светлыя жыцця
Васіль АЎРАМЕНКА. Правінцыя і свабода. Невідавочныя ўрокі Міколы Купрэева
«Купрэеў як Купрэеў…». З лістоў Ганны ХАДАРОВІЧ да Леаніда ГАЛУБОВІЧА
«Чорны дзень 19 верасня». Ліст Валянціны БАСАЛАЙ да Леаніда ГАЛУБОВІЧА
«На могілках пад маладым дубам…». Е-мail ад Міколы ПАПЕКІ Леаніду ГАЛУБОВІЧУ
«НЕЗАБУДКІ ПАКІНЕ ПАЭТ». Паэтычныя прысвячэнні
Святлана КУПРЭЕВА. Поэту
Алесь КАСКО. Вандроўнік
Васіль САХАРЧУК. На вакзале з Міколам Купрэевым
Аляксей БЕЛЫ. Папялёва
Уладзімір ЦАНУНІН. * * * Шкрабе тужліва вецер па страсе…
«ХОЧЕТСЯ ОЧЕНЬ ОБЪЯСНИТЬ СЕБЯ ДРУГИМ». Лісты Міколы КУПРЭЕВА да жонкі Святланы
ЯЖАНКОВАЙ
ВЕРШЫ І ПРОЗА МІКОЛЫ КУПРЭЕВА
ЗЯМЛЯ І ПЕСНІ. Тэксты, якія не ўвайшлі ў паэтычныя зборнікі
Табе
* * * Не прыедзеш дадому ніколі…
* * * Мабыць, зямля тут у нас такая…
Зямля і песні
* * * Кожная бярозка — нібы песня…
* * * Калі захварэю цяжка…
* * * Недзе далёка — атамныя выпрабаванні…
* * * Тады ж палюбіў я і вуліцы тыя…
Песня дзяўчыны
* * * Была восень і сцежка ў лузе…
* * * Ішоў па зямлі чалавек…
* * * Дзеці босыя беглі па сонцы…
* * * Галінкай сухою — не быць на дрэве…
* * * У каханні тваім і маім згараю…
Сцежка
* * * Давай будзем жыць на высокай мелодыі…
* * * Я крычу табе, чуеш, раніцай…
* * * Прынёс рэдактару вершы…
Дняпроўскія мроі
* * * Вядзі, мой капітан!..
* * * Ранне буйнее…
Рэкі Івана
Апошняе слова бярозы
Вечны ўздых
* * * Сёння позна сядзець не буду…
* * * Адыходзяць мамы ў свет далёкі…
Сакавіцкае
Вясковыя вераб’і
Драчы
Буслы
* * * У цэнтры ўпраўлення палётам…
* * * Не, я не разбіўся ўшчэнт, я не стаміўся…
Яма ў канцы ХХ стагоддзя
Ноч Янкі Юхнаўца
Закляцце
Блакітныя коні
Дзікія гусі
* * * «Ганулька па лесе хадзіла…»
З гісторыі Падняпроўя
* * * Я ўвайшоў у райскі сад…
* * * Жорсткія дзіды…
* * * Выйшла з балота…
Лісты з млына. Аповесць
АД АЎТАРА Паглядзець
Я сустрэў літаратара К. на прывакзальнай плошчы. Узяў яго сакваяж, і мы селі на лаўку. На супрацьлеглым баку плошчы стаяла пад бярозай жанчына з блакітнай хустачкай на плячах. Я ведаў, што ў яе доўгія чорныя вейкі. Адной рукой абдымала бярозу, у другой руцэ былі восеньскія кветкі. Яна чакала, пакуль я, можа, пайду ад яго. І я пайшоў, таму што ўбачыў у яго вачах ціхую радасць.
Я ні разу не азірнуўся: ведаў, што ён пайшоў да яе, што яна пакладзе восеньскія кветкі на лаўку, што яны разам пойдуць па вуліцы, але побач ісці будуць нядоўга, спыняцца, нешта скажуць адно аднаму і — разыдуцца, можа, назаўсёды.
Восеньскія кветкі ляжалі на лаўцы.
Бліснула крутая сіняя маланка і грымнуў гром. А мне падалося: бліснулі сінія іскры з-пад капытоў і грымнулі колы дыліжанса недзе высока над млынам ля Папёлкі. А ў самім дыліжансе ўжо даўным-даўно нікога не было, але, напэўна, усё яшчэ пахла сапрэлым віном, якое яны шчодра пралілі з Містралем, і на зямлі ад яго пахла паэзіяй…
А галоўнае: ой, як добра галаве і сэрцу, калі на гэтай зямлі нас сустракаюць і праводзяць жанчыны, хай сабе іншы раз і здаля…
Красавік–снежань 2003 г.,
в. Вярховічы — г. Пружаны.