Трынаццаць гісторый пра мёртвага ката
3.30 BYN
Памер: 130x200 мм
Вага: 120 г
Purchase
Няма на складзе
Апісаньне
Мінск: Логвнаў, 2010. — 98 с. — (Галерэя Б).ISBN 978-985-6901-94-5
Напружыць усе сілы і паглядзець праз свае маскі ў гэтай кнізе. Зрабіць некалькі колаў па пакоі і падыйсці да Гары. Пабачыць у яго акулярах свой адбітак. Паглядзець глыбей. Яшчэ глыбей. Наскрозь. Супасці з гэтай маскай назаўжды. Нарэшце ахапіць Усё.
Мяне, пераборлівага чытача, прыемна ўразіла проза Наталкі Харытанюк. Яе кніга "Трынаццаць гісторый пра мёртвага ката" — адкрыццё. Усім, хто любіць беларускую літаратуру, настойліва раю прачытаць твор Наталкі.
(Адам Глобус, www.adam-hlobus.livejournal.com)
ЗМЕСТ
Мой апошні аргумент: зачын
1. Аблокі
2. Мілы Гары
3.Мёртвы кот
Магічны тэатр: эпіграф
4. Архан, Архан
5.Палімпсэст
6. Райнер. Марыя. Рыльке
Ірландскія хрызантэмы: словы для музыкі,можа быць
7. Кабала
Горы і лагчыны: падарожжа на Поўдзень
8. Дзяды: частка восьмая
9. Фурманка святога Міколы
З менскага нататніка: п’еса для танцораў
10. Рыбкі
11. Лялечны дом
12. Лепшы танец Маргарыты
Трынаццатая гісторыя
Водгукі
Неабходны Лагін або Рэгістрацыя, каб напісаць водгук.
Раім паглядзець
Журналіст, дворнік, дармаед, гаспадар, пісьменнік. Аўтар гэтай кнігі – чалавек, які шукае сваё месца ў гэтым свеце. Такім месцам магла б стаць утульная рэдакцыя сталічнага часопіса або модны хіпстарскі каворкінг. Але стала дзедава хата на Палессі, на ўскрайку Беларусі, на перакрыжаванні сусветаў. Гэта кніга не пра тое, як аднавіць напаўразбураны дом, саджаць агарод, даіць казу, жыць у вёсцы і не спіцца. Гэта кніга пра тое, як аднавіць напаўразбуранага сябе. Можа быць, яна пра тое, як вярнуцца да каранёў, да роднай моўнай і культурнай стыхіі і пра тое, як важна не згубіць бабуліны аповеды. А можа, пра тое, як стаць сваім для самога сябе.
Гэта кніга пра Нараўлянскі палац – стары дом на беразе Прыпяці, напоўнены любоўю, фартэпіяннай музыкай і сямейнымі сакрэтамі. Гэта літаратурнае даследаванне, у якім біяграфія палаца пераплятаецца з асабістай гісторыяй аўтара. Таксама гэта аповед пра людзей, якія называлі палац сваім домам, і пра эпохі, што праносіліся за яго вокнамі.
Напісаны ў бліскучым літаратурным стылі аўтабіяграфічны раман Жо Лангеравай (1912—1990) распавядае пра няпросты лёс, які выпаў на долю аўтаркі: ад поўных наіўнымі надзеямі даваенных гадоў да цяжкіх часоў эміграцыі ў ЗША падчас фашысцкае акупацыі, не меней жорсткага перыяду пасля вяртання ў сталінізаваную Чэхаславакію.
