Дэкодэр цішыні
Больш выяваў
Націсніце, каб павялічыць
Апісаньне
Дэкодэр цішыні : вершы / Павел Дарохін. — Мінск : Галіяфы, 2021. — 68 с.
ISBN 978-985-7209-72-9.
Дэбютны зборнік Паўла Дарохіна з аўтарскімі ілюстрацыямі, складзены з вершаў 2006–2020 гг.
ВЕРШ З КНІГІ
CV
З дзяцінства не любіў куты
Імжа асела на палетках
Бы шкло ўпэўненасці ў тым
Я Янка Маўр тваіх шкарпэтак
Імжа асела на палі
Іржа пасела ў цыгарэтах
Раскінуў рукі на раллі
Як Янка Маўр тваіх шкарпэтак
Там будзеш моўчкі і зусім
Няма тых болей красак-кветак
Калі разыйдзецца кілім
Бо Янка Маўр тваіх шкарпэтак
Сукенкі студня праглыне
Сем плыняў слоў, благіх таблетак
Што смажань, доўжыцца ў труне
Ды Янка Маўр тваіх шкарпэтак
Ахвяраў волі прагне ён
У інтэр’ер прыгожай клеткі
Заробкаў восені праклён
Зноў Янка Маўр тваіх шкарпэтак
Далей сцэнар — трываць у сне
На дне ў глеі так і гэтак
Згубіў штаны, ды не свае
Твой Янка Маўр чужых шкарпэтак
ЗМЕСТ Паглядзець
ISBN 978-985-7209-72-9.
Дэбютны зборнік Паўла Дарохіна з аўтарскімі ілюстрацыямі, складзены з вершаў 2006–2020 гг.
ВЕРШ З КНІГІ
CV
З дзяцінства не любіў куты
Імжа асела на палетках
Бы шкло ўпэўненасці ў тым
Я Янка Маўр тваіх шкарпэтак
Імжа асела на палі
Іржа пасела ў цыгарэтах
Раскінуў рукі на раллі
Як Янка Маўр тваіх шкарпэтак
Там будзеш моўчкі і зусім
Няма тых болей красак-кветак
Калі разыйдзецца кілім
Бо Янка Маўр тваіх шкарпэтак
Сукенкі студня праглыне
Сем плыняў слоў, благіх таблетак
Што смажань, доўжыцца ў труне
Ды Янка Маўр тваіх шкарпэтак
Ахвяраў волі прагне ён
У інтэр’ер прыгожай клеткі
Заробкаў восені праклён
Зноў Янка Маўр тваіх шкарпэтак
Далей сцэнар — трываць у сне
На дне ў глеі так і гэтак
Згубіў штаны, ды не свае
Твой Янка Маўр чужых шкарпэтак
ЗМЕСТ Паглядзець
Водгукі
Неабходны Лагін або Рэгістрацыя, каб напісаць водгук.
Раім паглядзець
Канстандзінас Кавафіс (1863–1933) – сёння агульнапрызнаны як найбуйнейшы сярод паэтаў, якія пісалі на навагрэцкай мове. Большую частку свайго паэтычнага даробку стварыў, ужо дасягнуўшы саракагадовага ўзросту. Тым не менш, пры жыцці быў амаль не вядомы.
Рыґведа — найстаражытнейшы моўны твор індыйскае цывілізацыі. Гэта збор хвалебнаў, прысьвечаных розным багом — перадусім Індру ды Аґні. Ужо некалькі тысячагодзьдзяў з пакаленьня ў пакаленьне брагманы бездакорна перадаюць Рыґведу па памяці. Мова гэтага помніка — санскрыт, бадай, сама архаічная сярод усіх індаэўрапейскіх моваў. Слухаючы альбо чытаючы Рыґведу, мы ня проста можам далучыцца да старажытнай традыцыі, але й зазірнуць у сьвядомасьць адных зь першых паэтаў чалавецтва.
„У творчасці паэта ёсць адзін важны верш” - так піша Надзея Артымовіч у сваім эсэ „Паэзія – гэта вольнасць”, змешчаным у яе апошнім зборніку «Жоўтая музыка», выдадзеным нашай рэдакцыяй у 2005 годзе. Я не ведаю, які верш з'яўляецца гэтым адзіным, самым важным для яе самой. Спадзяюся, што ён увесь час пішацца. Але ж усё напісанае дагэтуль Надзеяй Артымовіч дае кожнаму з нас магчымасць адшукаць у яе паэзіі менавіта той самы, адзіны, важны верш – твой верш. Верш, які будзе ўсплываць у тваіх думках у розных неспадзяваных хвілінах і месцах. Верш – мантра, малітва, замова. Замова, мова, слова. Маўчанне – ці ж не самае таемнае і характэрнае для сакрум і прафанум ейнага жыццёва лёсу?
