Апавяданні. — Мінск: Кнігазбор, 2016. — 280 с. — (
Бібліятэка Саюза беларускіх пісьменнікаў “Кнігарня пісьменніка”; выпуск 81).
ISBN 978-985-7144-40-2.
У апавяданнях Сяргея Астраўца чалавек мусіць азірацца на часы мінулыя, шукаць апірышча ў душы. Каралеўскую карону носіць каваль. Вуграм перашкаджаюць вяртацца ў Саргасава мора. Вежавы гадзіннік хавае ў сабе механізм, пакінуты продкамі. Сама краіна выклікае дэпрэсію. Што нам рабіць? Нельга не існаваць у сваім часе. Толькі быць, прысутнічаць, але не жыць па-сапраўднаму. Я толькі пабуду і пайду да сябе... Нельга адкладаць сваё жыццё, калі недаспадобы рэчаіснасць. Нічога не выйдзе... А добрая Беларусь — яна толькі ў галовах. У сэрцах. У душах. Але яе няма на зямлі.
ЗМЕСТ Паглядзець
Гутэнберг
Рэверансы
Банальны краявід у рэштках прамення
Анабіёз
Цытрусавы гай
Мандарынавая вайна
Headache
Рэпарцёр у горадзе
Губерня
Рэпрадукцыя Брэйгеля
Райскія яблычкі
Саргасава мора
Цыферблат
Конны помнік з пап’е-машэ
Ёзаф Ратцынгер
Як Міцкевіча вярталі
Янычарская музыка
Доступ да літар
Ты — тулава, рэч, абалонка
Вавілонскія вежы
Каваль у кароне
ФРАГМЕНТ З КНІГІ Паглядзець
ГУТЭНБЕРГ
1.
Акінчыц чакае Дайну каля шыкоўнага гатэля Gutenberg. За мураваным плотам могілкі. Ці добрае месца для гатэля? І для сустрэч? Часам рамантычных? Спыняюцца здарожаныя аўтобусы. Іх чакаюць. Нямала тых, хто карыстаецца мовай СССР, які ў труне. Вецер, колкі — ледаваты дождж. Наставіць каўнер, зашпіліць на ўсе гузікі даўгі плашч колеру хакі. Акінчыц падкрэслена чытае мясцовую газету. Ён — не іхні. Ён не прызнаецца. Ніколі не адчуваў сябе іхнім, гідзіўся. Аўтобус спыняецца.
Яны цалуюцца з Дайнай. Ён прыгінаецца, каб выцягнуць з нетраў багажні дарожную торбу. Сходзяць у метро, ступаюць на эскалатар, які спускае іх ледзь не перпендыкулярна і вельмі глыбока, нібы ў апраметную. Яны сядаюць у куце й маўчаць, толькі шчасліва пераглядаюцца. Акінчыцу непрыемна будзе, калі вырашаць, што беларус тое ж самае, што рускі. Яны выходзяць, узнімаюцца па прыступках, эскалатар паволі завозіць іх у падземны пасаж з крамамі, маланкавай фатаграфіяй, двума газетнымі столікамі, музейнай вітрынай, білетнымі аўтаматамі і прыбіральняй. Прахадны двор пад вуліцай з пяццю выхадамі. На паверхні яны трапляюць у бадзяжна-святочны натоўп. Збочваюць раз, пазней другі, трэці, нарэшце апошні. Над дзвярыма шыльда, якая заклікае пазнаёміцца з “вінным архівам”. Ім сюды, але да ўваходу ў вінярню яны не даходзяць, адмыкаюць першыя дзверы і паўкружнай лесвіцай падымаюцца вышэй. Апынаюцца за дзвярыма, паварочваецца ключ у адтуліне. Моўчкі цалуюцца.
Акінчыц прагне паказаць Дайне адбітак будаўніцтва Вавілонскай вежы са старадаўняй Бібліі. Схаваны ў шуфлядзе. Але нічога, нічога…
Пра аўтара Паглядзець
Сяргей Астравец нарадзіўся ў Мінску (1959). Закончыў факультэт журналістыкі БДУ (1984). Працаваў у абласной газеце “Гродзенская праўда”. Рэдагаваў новую газету “Пагоня” (1992—1993). Працаваў карэспандэнтам газеты “Свабода”.
Мае пісьменніцкі блог на радыё “Свабода”. Раней такі блог “Праз гарадзенскія акуляры” меў на сайце газеты “Наша Ніва” (2007—2010). Галоўны рэдактар “Новага Замка”, літаратурнага альманаха, які выдаецца Гродзенскай абласной арганізацыяй Саюза беларускіх пісьменнікаў.
Аўтар кніг прозы “Янычары” (1993), “Цэнзарскія нажніцы” (Беласток, 2000), “Кактэйль Молатава” (2006), “Каты Ёзафа Ратцынгера” (2009), “Райскія яблычкі” (2012), “Жалезная заслона з арнаментам” (2012), кнігі эсэ, зацемак, рэпартажаў “Лісты да хома саветыкуса” (2003).
Сябра Саюза беларускіх пісьменнікаў і Беларускага ПЭН-цэнтра.
Жыве ў Гродне.
