Грунвальдская бітва
3.50 BYN
Памер: 170x240 мм
Вага: 385 г
Purchase
Няма на складзе
Апісаньне
Вільня: Інстытут беларусістыкі; Беласток: Беларускае гістарычнае таварыства, 2010. — 243 с.Пераклад зроблены паводле выдання: Mečislovas Jučas, Žalgirio mūšis. Vilnius: Baltos lankos, 1999. 327 p.
Увогуле тэма Грунвальдскай бітвы знаходзіцца ў цэнтры ўвагі даследчыкаў з розных краін фактычна ад самага XV ст., калі яна адбылася. Аднак жа Мечысловас Ючас у аўтарскай прадмове слушна зазначае, што, нягледзячы на гэта, і сёння застаецца шэраг пытанняў, на якія няма дакладнага адказу. Гэта пытанні аб агульнай колькасці войскаў, што ўдзельнічалі ў бітве; хто імі кіраваў; якую мэту пераследавалі саюзнікі; было адступленне літоўцаў на пачатковым этапе бітвы панічнымі ўцёкамі ці хітрым манеўрам? Апошняе з шэрагу спрэчных пытанняў: ці можна лічыць паспяховым вынік Вялікай вайны 1409—1411 гг., калі падчас яе мела месца як бліскучая перамога пад Грунвальдам, так і няўдалая аблога сталіцы Ордэна Марыенбурга ды наступны Торуньскі мір, які не даў чаканых вынікаў? Менавіта на гэтыя пытанні Мечысловас Ючас і імкнецца адказаць у сваёй кнізе.
Алесь Пілецкі. Літоўскі погляд на Грунвальдскую бітву (“Наша Ніва”)
ЗМЕСТ Паглядзець змест цалкам
ПрадмоваВодгукі
Неабходны Лагін або Рэгістрацыя, каб напісаць водгук.
Раім паглядзець
У кнізе праз дзённікі і ўспаміны актыўнай дзяячкі беларускай эміграцыі ў ЗША Зоры Кіпель (1927—2003) паўстае шырокая панарама грамадскага, палітычнага і культурнага жыцця беларускай эміграцыі другой паловы ХХ стагоддзя. Дзённікі дапоўненыя каментарамі аднаго з патрыярхаў беларускай дыяспары, Зорынага мужа Вітаўта Кіпеля.
Аўтары нумару: Томас Бон (Thomas M. Bohn), Яўген Грэбень, Леанід Зашкільняк (Леонід Зашкільняк), Уладзімір Падалінскі, Марцэлі Косман (Marceli Kosman), Наталля Сліж, Ірына Сынкова, Міхаіл Тарэлка, Анатоль Трафімчык, Юры Туронак (Jury Turonak), Аркадзіуш Чволэк (Arkadiusz Czwołek).
Кніга факусуецца на ранняй гісторыі аднаго з найбольш загадкавых балцкіх народаў – прусаў, якія ў сваім краі перш былі анямечаныя і страцілі мову, а тады іх нямецкамоўных нашчадкаў і зусім прагналі. Дзяржаўная тэакратыя на чале з кіраўніком – вярхоўным жрацом Крыве-Крывейтам ды яго памочнікамі жрацамі-вайдзіламі, а таксама яе перадгісторыя ды паслягісторыя – пад увагай у гэтай кнізе, зборніку рэлігіязнаўча-гістарычных артыкулаў.
