Кароль Мацюсь Першы

няма водгукаў

Корчак Януш

38.50 руб.

Памер: 145x215 мм

Вага: 635 г

Purchase

Няма на складзе

Выдавец Логвінаў Ігар Проза Літаратура для дзяцей Пераклады Кнігі дзеткам Корчак Януш

Апісаньне

Пераклад на беларускую мову Ядвігі Бяганскай, ілюстрацыі Настассі Атраховіч. — Мінск: Логвінаў, 2012. — 332 с.: іл. Цвёрдая вокладка.

ISBN 978-985-562-022-9

Друкуецца паводле Януш Корчак. Кароль Мацюсь Першы. Кароль Мацюсь на бязлюдным востраве. Мінск: Юнацтва, 1998 (у новай рэдакцыі).

Лёс склаўся так, што маленькі Мацюсь атрымлівае ў спадчыну карону, каралеўства і разам з тым шмат дарослых праблемаў. Ён вучыцца разбірацца ў людзях, кіруе дзяржавай, ідзе на вайну як просты салдат і перамагае, падарожнічае па розных краінах, сябруе з каралём людажэраў і адвучвае яго есці людзей, праводзіць рэформы, якія дазваляюць дзецям рабіць усё, што яны захочуць. Але лёс склаўся так, што дарослым гэтыя рэформы не падабаюцца...

Артыкул пра аўтара ў Вікіпедыі

ПРА АЎТАРА

Януш Корчак (1878—1942), вядомы педагог, пісьменнік, доктар. Насамрэч яго звалі Генрык Гольдшміт. Свой псеўданім ён узяў з твораў іншага польскага пісьменніка Юзэфа Крашэўскага. Усё сваё жыцьцё ён працаваў з дзецьмі-сіротамі і пісаў кніжкі для дзяцей і пра дзяцей. Толькі той, хто любіць дзяцей, лічыў Корчак, можа ад іх нешта патрабаваць, той, хто не любіць, і па галаве гладзіць не павінен. Ён не ідэалізаваў дзяцей, але кожны быў для яго каралём.

Фрагмент кнігі Паглядзець

     А было гэта так... Доктар сказаў, калі кароль на працягу трох дзён не паздаравее, будзе вельмі кепска.
     Доктар так сказаў:
     — Кароль цяжка хворы, і калі за гэтыя тры дні не ачуняе, будзе дрэнна.
     Усе вельмі засмуціліся, а сам галоўны міністр надзеў акуляры і запытаў:
     — Што ж будзе, калі кароль не ачуняе?
     Доктар не сказаў нічога пэўнага, але ўсе разумелі, што кароль памрэ.
     Галоўны міністр вельмі ўстрывожыўся і склікаў на нараду ўсіх міністраў.
     Міністры сабраліся ў вялікай зале, паселі ў крэслах вакол доўгага стала. Перад кожным міністрам на стале ляжаў аркуш паперы і два алоўкі: адзін аловак звычайны, а другі з аднаго боку сіні, а з другога чырвоны. А перад галоўным міністрам стаяў яшчэ званок.
     Дзверы міністры замкнулі на ключ, каб ніхто ім не перашкаджаў, запалілі электрычныя лямпы і нейкі час маўчалі.
     — Мы павінны параіцца, што рабіць. Кароль наш хворы і не можа кіраваць дзяржавай.
     — Я думаю, — сказаў ваенны міністр, — што трэба паклікаць доктара. Хай ён скажа, можна вылечыць караля ці не.
     Ваеннага міністра ўсе міністры баяліся і слухаліся, таму што ён заўсёды насіў шаблю і рэвальвер.
     — Добра, паклічам доктара, — сказалі міністры.
     I яны паслалі па доктара. Але доктар не мог прыйсці, бо якраз ставіў каралю дваццаць чатыры банькі.
     — Што ж, трэба пачакаць, сказаў галоўны міністр. — А тым часам скажыце, што мы будзем рабіць, калі кароль памрэ.
     — Я ведаю, — сказаў міністр юстыцыі, — што паводле закону пасля смерці караля на трон уступае і кіруе дзяржавай яго старэйшы сын. Таму і называюць яго наследнікам. Калі кароль памрэ, яго месца зойме старэйшы сын.
     — У нашага караля толькі адзін сын.
     — А болей і не трэба.
     — Але і сын караля — маленькі Мацюсь. Як жа ён можа быць каралём? Мацюсь нават пісаць яшчэ не ўмее.
     — Нічога не зробіш, адказаў міністр юстыцыі.
     — У нашым каралеўстве такога выпадку яшчэ не было, але ў Іспаніі, Бельгіі і іншых дзяржавах здаралася, што кароль паміраў і пакідаў маленькага сына. I гэта малое дзіця рабілася каралём…

Водгукі

Неабходны Лагін або Рэгістрацыя, каб напісаць водгук.

Раім паглядзець

Румынскія казкі

У кнігу увайшлі найлепшыя казкі двух класікаў румынкай літаратуры Іона Крангэ і Пэтрэ Іспірэску.

Роня, дачка разбойніка

Ліндгрэн Астрыд

Гэтая аповесць Астрыд Ліндгрэн пра сталенне, стасункі з бацькамі ў час, калі дзіцё пачынае шукаць самастойны шлях у жыцці, пра варажнечу і прымірэнне, любоў і каханне, вернасць, адвагу, пра тое, як лёгка ўсё разбурыць праз дробязі, і пра каштоўнасць жыцця. Але адначасова і пра вясёлыя прыгоды, бо галоўныя героі ўсё яшчэ дзеці. Яны прыручаюць дзікіх коней, уцякаюць ад лютых вятрунняў і жывуць у пячоры пасярод дзікага лесу.

Мама Му на арэлях

Вісландэр Юя, Вісландэр Тумас, Нурдквіст Свэн

"Звычайныя каровы пасвяцца на лузе. Адпачываюць, жуюць, вылупіўшы вочы. А потым яны ідуць у кароўнік, і там іх дояць. І яны гэтым задаволеныя", – мяркуе Крумкач. Але нашая няўрымслівая Мама Му трымаецца іншай думкі. Яна прагне адкрываць для сябе новыя і новыя далягляды. Гэтым разам ёй заманулася пагушкацца на арэлях. А што з гэтага атрымалася, чытайце ў кнізе.