Мах і Шэбестава вандруюць па свеце
7.50 BYN
Памер: 240x240 мм
Вага: 620 г
Purchase
Няма на складзе
Апісаньне
Пераклад з чэшскай Сяргея Сматрычэнкі; ілюстрацыі Адольф Борн. — Прага: Альбатрос, 2004. — 110 с.: іл. Цвёрдая вокладка.ISBN 80-00-01388-6
Паводле Miloš Macourek, Adolf Born. Mach a Šebestová na cestách (Albatros, Praha 2000, 2004)
Кніга аб'яднала сем дасціпных апавяданняў Мілаша Мацоўрака пра Маха і Шэбеставу — вынаходлівых вучняў 3 “Б” класа, якія дзякуючы чарадзейнай слухаўцы перажылі шмат незвычайных прыгодаў у самых розных кутках свету. Папулярнасць кніг пра Маха і Шэбеставу (а іх пяць) ужо выйшла па-за межы Чэхіі, і цяпер гэтыя гісторыі з захапленнем чытаюць дзеці ледзь не ўсёй Еўропы.
ЗМЕСТ
Пра тое, як Мах і Шэбестава ратавалі ў Парыжы цётачку Вілму
Пра тое, як Мах і Шэбестава пабывалі на Паўночным полюсе
Пра тое, як Мах і Шэбестава купаліся ў Амазонцы
Пра тое, як Мах і Шэбестава сустрэліся ў Афрыцы з чараўніком
Пра тое, як Мах і Шэбестава шукалі ў Аўстраліі Джанатана
Пра тое, як Мах і Шэбестава пабывалі з Джанатанам у Галівудзе
Пра тое, як Мах і Шэбестава паплавалі ў моры ля Гавайскіх выспаў
Фрагмент з кнігі (Пра тое, як Мах і Шэбестава ратавалі ў Парыжы цётачку Вілму) Паглядзець
Неяк увесну да Шэбестаў на выходныя прыехала цётачка Вілма, і Шэбестава сказала Маху: “Ну, зноў нешта будзе”, — а калі Мах спытаў, хто такая гэтая цётачка Вілма, Шэбестава пачала яму распавядаць, што цётачка Вілма — дама сталага веку, што ў яе безліч сябровак, з якімі яна ўвесь час перазвоньваецца, што калісьці яна была вельмі багатая і ездзіла па ўсім свеце, але цяпер ужо ездзіць толькі да сваякоў, і калі яна з'яўляецца ў іх, тата кожнага разу жагнаецца і гаворыць: “Ну вось, зноў чакай непрыемнасцяў”.
А калі потым Мах прыйшоў да Шэбестаў у госці, дык пабачыў тую цётачку Вілму на ўласныя вочы: мажная жанчына кілаграмаў пад дзевяноста ў начной кашулі і з цыгарэтай у вуснах бегала па кватэры і шукала свае акуляры; спадарыня Шэбестава ёй крыкнула: “Цётачка, цябе да тэлефона”, — і перадала ёй слухаўку, і цётачка размаўляла і размаўляла бесперастанку, між тым спадар Шэбеста пайшоў у гараж, каб памяняць у машыне тармазныя калодкі, спадарыня Шэбестава пайшла на трэці паверх да спадарыні Ціхачкавай, каб узяць рэцэпт на торт, а цётачка па-ранейшаму ўсё балбатала ды згадвала пра Парыж, дзе яны з той сяброўкай Ірмай былі на экскурсіі; а Мах тады кажа: “Слухай, Шэбестава, я прынёс слухаўку, хадзем мо куды пагуляем, сёння субота, не сядзець жа нам дома”, — а Шэбестава ў адказ: “Давай, пачакай толькі, я абуюся і пойдзем”, — але пакуль Мах чакаў, сталася нешта жахлівае: тая цётачка Вілма сказала: “Ірма, хвіліначку, я толькі запалю сабе новую цыгарэту”, — і паклала слухаўку каля тэлефона, а вярнуўшыся — па-ранейшаму без акуляраў — узяла ў руку не звычайную слухаўку, а чарадзейную, і сказала: “Дык на чым я спынілася? — ага, што я з задавальненнем зірнула б яшчэ разок на Парыж з Эйфелевай вежы”, — і толькі з яе вуснаў зляцелі гэтыя словы, як яна знікла.
Водгукі
Неабходны Лагін або Рэгістрацыя, каб напісаць водгук.
Раім паглядзець
Аўтары нумару: Эліза Ажэшка, Валеры Гапееў, Аксана Данільчык, Сяргей Дубавец, Валерыя Кустава, Франц Сіўко, Аксана Спрынчан.
У кнізе «Буржуазія задаволена не да канца» сабраныя апавяданні і скетчы аўтара, якія моцна розняцца паводле метаду: адны з іх рэалістычныя, іншыя фантастычныя, трэція містычныя, але ўсе яны маюць справу з няўлоўнай сутнасцю шчасця, кахання, смерці і болю.
Марэк Гласка (1934–1969) — бунтар, легенда, аўтар, забаронены ў Польшчы на дзесяцігоддзі, — упершыню выходзіць у беларускіх перакладах. Зборнік знаёміць з выбранымі апавяданнямі Гласкі, дэбютнымі і крыху пазнейшымі: жорсткімі, кранальнымі, поўнымі трывогі і пяшчотнымі адначасова. Яны сталі голасам пакалення 1950-х — моладзі, расчараванай пасляваенным светам і душнай рэчаіснасцю Польскай Народнай Рэспублікі. Героі Гласкі кахаюць, працуюць, змагаюцца за сэнс у бязлітасных абставінах, губляюць надзею, п’юць і мрояць. І не чакаюць шкадавання. Гэта літаратура, напісаная з агнём і на нервах, перакладзеная на дзясяткі моў свету і экранізаваная вялікімі рэжысёрамі. Проза Марка Гласкі дагэтуль чытаецца як выклік.
