Мах і Шэбестава вандруюць па свеце
7.50 руб.
Памер: 240x240 мм
Вага: 620 г
Purchase
Няма на складзе
Апісаньне
Пераклад з чэшскай Сяргея Сматрычэнкі; ілюстрацыі Адольф Борн. — Прага: Альбатрос, 2004. — 110 с.: іл. Цвёрдая вокладка.ISBN 80-00-01388-6
Паводле Miloš Macourek, Adolf Born. Mach a Šebestová na cestách (Albatros, Praha 2000, 2004)
Кніга аб'яднала сем дасціпных апавяданняў Мілаша Мацоўрака пра Маха і Шэбеставу — вынаходлівых вучняў 3 “Б” класа, якія дзякуючы чарадзейнай слухаўцы перажылі шмат незвычайных прыгодаў у самых розных кутках свету. Папулярнасць кніг пра Маха і Шэбеставу (а іх пяць) ужо выйшла па-за межы Чэхіі, і цяпер гэтыя гісторыі з захапленнем чытаюць дзеці ледзь не ўсёй Еўропы.
ЗМЕСТ
Пра тое, як Мах і Шэбестава ратавалі ў Парыжы цётачку Вілму
Пра тое, як Мах і Шэбестава пабывалі на Паўночным полюсе
Пра тое, як Мах і Шэбестава купаліся ў Амазонцы
Пра тое, як Мах і Шэбестава сустрэліся ў Афрыцы з чараўніком
Пра тое, як Мах і Шэбестава шукалі ў Аўстраліі Джанатана
Пра тое, як Мах і Шэбестава пабывалі з Джанатанам у Галівудзе
Пра тое, як Мах і Шэбестава паплавалі ў моры ля Гавайскіх выспаў
Фрагмент з кнігі (Пра тое, як Мах і Шэбестава ратавалі ў Парыжы цётачку Вілму) Паглядзець
Неяк увесну да Шэбестаў на выходныя прыехала цётачка Вілма, і Шэбестава сказала Маху: “Ну, зноў нешта будзе”, — а калі Мах спытаў, хто такая гэтая цётачка Вілма, Шэбестава пачала яму распавядаць, што цётачка Вілма — дама сталага веку, што ў яе безліч сябровак, з якімі яна ўвесь час перазвоньваецца, што калісьці яна была вельмі багатая і ездзіла па ўсім свеце, але цяпер ужо ездзіць толькі да сваякоў, і калі яна з'яўляецца ў іх, тата кожнага разу жагнаецца і гаворыць: “Ну вось, зноў чакай непрыемнасцяў”.
А калі потым Мах прыйшоў да Шэбестаў у госці, дык пабачыў тую цётачку Вілму на ўласныя вочы: мажная жанчына кілаграмаў пад дзевяноста ў начной кашулі і з цыгарэтай у вуснах бегала па кватэры і шукала свае акуляры; спадарыня Шэбестава ёй крыкнула: “Цётачка, цябе да тэлефона”, — і перадала ёй слухаўку, і цётачка размаўляла і размаўляла бесперастанку, між тым спадар Шэбеста пайшоў у гараж, каб памяняць у машыне тармазныя калодкі, спадарыня Шэбестава пайшла на трэці паверх да спадарыні Ціхачкавай, каб узяць рэцэпт на торт, а цётачка па-ранейшаму ўсё балбатала ды згадвала пра Парыж, дзе яны з той сяброўкай Ірмай былі на экскурсіі; а Мах тады кажа: “Слухай, Шэбестава, я прынёс слухаўку, хадзем мо куды пагуляем, сёння субота, не сядзець жа нам дома”, — а Шэбестава ў адказ: “Давай, пачакай толькі, я абуюся і пойдзем”, — але пакуль Мах чакаў, сталася нешта жахлівае: тая цётачка Вілма сказала: “Ірма, хвіліначку, я толькі запалю сабе новую цыгарэту”, — і паклала слухаўку каля тэлефона, а вярнуўшыся — па-ранейшаму без акуляраў — узяла ў руку не звычайную слухаўку, а чарадзейную, і сказала: “Дык на чым я спынілася? — ага, што я з задавальненнем зірнула б яшчэ разок на Парыж з Эйфелевай вежы”, — і толькі з яе вуснаў зляцелі гэтыя словы, як яна знікла.
Водгукі
Неабходны Лагін або Рэгістрацыя, каб напісаць водгук.
Раім паглядзець
У сусвеце, дзе некалькі краін аб’ядналіся ў звышдзяржаву, пануе ідэалогія адзінай культуры. Адмысловая арганізацыя «С.О.Н.» займаецца знішчэннем помнікаў самабытных культур, каб змяніць гісторыю. Аднак тыя, хто сутыкаецца са згубленай
мовай сваёй краіны, пераходзяць на яе і становяцца носьбітамі звышздольнасцяў. Нібы мова здольная змяніць генетычны код. У Мінску такія людзі стварылі падпольнае аб’яднанне «Лабірынт», каб ратаваць спадчыну беларусаў ад сістэмы з дапамогай уласных здольнасцяў. Але ці праўда выклікае забытая мова мутацыі, а не нешта яшчэ? Ці не блукае ў Лабірынце шпіён? І што рабіць, калі блізіцца ноч і «С.О.Н.» ахоплівае розум?
Уладзімір Даніленка — адзін з самых яркіх сучасных украінскіх празаікаў. Яго творы адзначаныя нацыянальнымі літаратурнымі прэміямі, уваходзяць у рэйтынгі найлепшых украінскіх выданняў і перакладзеныя на шматлікія замежныя мовы. Творчасць пісьменніка прасякнутая духам свабоды, непакорнасці і напоўніцу перадае ўкраінскі характар.
Аднаму з герояў рамана Пятру Махавікову падарылі на Новы год нататнік-штодзённік, ён даў сабе слова штодня рабіць занатоўкі, бо год 2000 незвычайны. Слова Пятро стрымаў, у выніку нарадзіўся адмысловы дзённікавы раман з 12 раздзелаў, які стаўся стрыжнем кнігі, вакол яго, нібы вінаградная лаза, абвіваюцца астатнія 16 раздзелаў твора.
