Кніга паэзіі. — Мінск: Кнігазбор, 2017. — 136 с. — (Бібліятэка Саюза беларускіх пісьменнікаў “Кнігарня пісьменніка”; выпуск 99). Цвёрдая вакладка
Бог. Беларусь. Каханьне.ISBN 978-985-7180-45-5.
Пра кнігуТом лірыкі паэта пабачыў сьвет у выдавецкай сэрыі “Кнігарня пісьменьніка” на варштатах выдавецтва “Кнігазбор”. Ляйтматывам зборніка гучаць словы аўтара, зьмешчаныя на супэрвокладцы: Я разумею, чаму падаюць зоркі. На такой вышыні немагчыма змагацца са спакусай кінуцца ўніз…“Абдымкі” — гэта своеасаблівае шасьцікніжжа, утворанае паэтычнымі разьдзеламі, кожны зь якіх мае сваю скразную тэму, сваю стылістыку і сваю назву. Вось верш, які надае вобразнасьці і сэнсу разьдзелу “Абразкі”. Збанкі пазабіраліся на плот, расьселіся і грэюцца на сонцы, падставіўшы пад шчодрае цяпло свае таўшчэзныя бакі і донцы. Акропленыя ранішняй расой, яшчэ крыху — і завуркочуць, здэцца... О! Выпырхнуў з маленства абразок і ўсеўся матыльком на сэрца.Наступныя радкі вызначаюць настрой першага разьдзелу “Міратокі”, а зрэшты — і ўсяе кнігі. ...Ну пара. Па вечных цёмных водах сам вяслуючы ў адзеньні зрэбным, забірае Бог паэтаў у народа. Бо Яму яны яшчэ патрэбны.(Паводле Валянціны Аксак)Верш з кнігі Паглядзець
На Каляды
У нябёснай бібліятэцы
Божа перабірае кнігі.
Лёгкія, як аблокі ў рэчцы,
і грувасткія, быццам крыгі.
То пра шчасьце. То пра каханьне.
То пра гэтыя зьявы разам.
Над каторымі пазяхае,
а ў якой не прапусьціць ні сказа.
Байкі. Слоўнікі. Эпапеі.
Казкі. Школьныя сачыненьні...
Душыць сьмех. Вільготнеюць веі.
Ці ахопліваюць сумненьні.
То – на скруху, а то – на ўцеху:
ёсьць балады, камедыі, драмы...
Вунь здымае з самага верху
фаліянт пра лёс маёй мамы.
Не пасьпеў яшчэ запыліцца.
Шмат старонак там вольных, здэцца. –
Я малюся: не памыліся,
стаў на тое самае месца!
Я малю, каб ня быў нялоўкі,
беручы зь ніжэйшых палочкаў
сьпеўнік дочкі і размалёўкі
двух малодшых маіх сыночкаў.
І ня раю бяз дай прычыны
захапляцца лірычнай паэмай
пра каханую мной дзяўчыну:
рэўнасьць тут – недарэчная тэма!
Перастань – бо я гэта ўведаў –
красьці на самакруткі старонкі
зь Беларускай Энцыклапедыі!
Ейны том і так ужо тонкі!
А калі Табе ўсё ж няймецца
вызваляць на паліцах месца,
ахвяруй лепш маю аповесьць:
што за жанр – вершаваная споведзь!
...Сьветла, а трывожна на сэрцы.
Ноч калядная дагарае…
У нябёснай бібліятэцы
Божа кнігі перабірае.
ЗЬМЕСТ Паглядзець
Міратокі
Повязь
Я ўкрыжаваны лёсам на крыжы…
На Каляды
Нябоства
Ёсьць нехта, хто людзям дні раздае…
Я сустракаў шмат людзей, што ня вераць у Бога…
Бог – адзіны мінак…
Забірае Бог паэтаў год ад году…
Лета валошкавымі вачыма…
Здаецца, больш і сіл ужо няма…
Беларускі шлях
Наперадзе – халодная зіма…
Абдымкі
Гэты дзень адметны табою…
Глоса
Глядзі на горад з майго вакна…
Засынаючы пад пошчак салаўіны…
З прычыны адсутнасьці Вашае…
Галоўнай праблемай гэтага сьвету…
Туман
На пяску, які набрыняў вадой…
Стаю ў чыстым полі…
Навагодняя ночка – чароўная!..
Ты – маё ціхае шчасьце
Восені і лета на ўзьмежку…
Я хацеў з Вамі лётаць як птушка…
Пасьля сэксу…
Не пужайся паўночных гукаў…
Ня бойся сноў
Ты аб нечым таемным марыла…
Не маркоцься маёй мінуўшчынай!..
Мой дзень яшчэ ня стаў тваім…
Я хачу плаціць па рахунках…
Я па тваіх сьлядох…
Прыціскаю цябе да грудзей…
У завею вусны нямеюць…
Я засынаў – падглядзець, што ты сьнiш
Абдымкі
Ты лавiла вуснамi сьняжынкi…
Тая рэчка каханьня, што несла…
Было – не хацелася…
Міжземнае
Цугам
Моры бываюць розныя…
Шторм
Хваля жыве нядоўга…
Па небе – хмара, па моры – хваля…
Вы зь ветрам так захапіліся кнігай…
З палону
Сантарыні
Венецыя пад пралiўным дажджом нагадвае мне адно…
Маюць рацыю тыя, што кажуць: Венецыя зьнікае…
Перада мной iспанская паненка…
Пад каталонскім небам выцьвілым…
Больш не
Самая прыгожая дзеўчына пляжа
Раздымкі
Ах, якое было ў нас каханьне!..
Ты схлусіла і гэты дзень…
Хвілі складваліся ў гады…
Супакой сваю душу, загушкай
Эўтаназія
Карозія
Маё жыцьцё – нібыта ў лонданскім тумане…
Як рэагаваць даросламу мужыку…
Ад перападаў твайго настрою…
І ты, чарговая каханка…
Быў люты холад за парогам хаты…
Ах, як маё каханьне абвалілася ў цане!..
Было каханьне, ды раптам страціў…
І гнеў, і роспач змог суняць…
Што не мы
Адсьвячаю табе свае вершы…
Абразкі
Збанкі пазабіраліся на плот…
Лясныя ёлкі апрануліся ў сьнегавікоў…
Візаві
Лясун
Жоўтыя язвы на целе ночы…
Змова
Восень. Споведзь дрэў перад ветрам…
Падчас кароткай успышкі маланкі…
Пераклад зь мінучага
Дзень выпіты мною прагна да донца…
Прыйшла восень, шоргаючы лісьцем…
Навальніца. І гром знадворку…
Наперадзе – халодная зіма…
Прамяні ўзыходзячага сонца…
Гледзячы на сьвет засьнежаны…
Запавольваю крокі…
Далёка, як кінуць вокам…
Зёлкі
Ішоў так доўга!..
Дзе б дождж такі, каб змыць з душы…
Празь сілу
Басанож
Ў які гушчар убілася душа!..
Сэрца майго прыдарожны камень…
Вяртаюся позна. Ледзь пасьпяваю…
Ад мяне – завялікі цень…
Я задрамаў, а нехта іншы…
Жабрак
Мой дзень
Праз горад, што прыснуў да ранку…
Празь век я стану нечым іншым…
Наступны прыпынак – мой
Выгнаньне
Сяброў не бывае зашмат…
Каб мог
У сьвеце, дзе гэтулькі зла і гвалту…
Нема
Каб не зьвяртаць увагі на межы…
Такая гульня
29.02.2015
Крыгі аблокаў плывуць па рацэ
Перадзімак
Чытаю вершы ў асеньнiм парку
Замова ў дарогу