Байцоўскі клуб / Чак Паланюк ; пераклад з англійскай Серж Мядзведзеў. — Вільня : Логвінаў, 2018. — 444 с.
ISBN 978-609-95632-4-4
Першае правіла БК — не казаць пра БК. І калі ты трымаеш у руках гэтую кнігу — значыцца нехта яго парушыў. Думаеш, мы тут проста б’ем адно аднаму морды? Памыляешся. Сэнс не ў бойцы. А ў тым, хто ты, калі выходзіш на бой.У тым, з чым ты насамрэч б’ешся. З кім ты насамрэч б’ешся. Нідзе не адчуваеш сябе настолькі жывым, як на БК.Тут усе мы — не тыя, хто ў рэальным жыцці.Мы сапраўдныя. Свабодныя. Шчаслівыя.Ведаеш, чаму? Не? Прачытаеш — дазнаешся. Толькі нікому пасля не кажы, згода?ФРАГМЕНТ З КНІГІ Паглядзець
Я не спаў тры дні. А што калі я цяпер сплю? Бос трасе паперкай у мяне перад носам. Што ты пра гэта думаеш, пытае ён. Вось, значыць, чым ты займаешся ў працоўны час? Табе плоцяць за тое, каб ты ўсю ўвагу звяртаў на працу, а не марнаваў час на гульні ў вайнушку. І не карыстаўся капіявальным апаратам у неслужбовых мэтах.
Ну, што скажаш? Ён трасе паперкай у мяне перад вачыма і пытае, што, я дума, павінен ён зрабіць з працаўніком, які замест таго, каб працаваць, лётае ў свеце сваіх ілюзіяў. Калі б я быў на ягоным месцы, што б я зрабіў?
Што б я зрабіў?
У шчацэ – дзірка, пад вачыма – распухлыя сіне-чорныя фінгалы, на руцэ – распухлы чырвоны шнар Тайлеравага пацалунку: копія копіі копіі.
Дай падумаць.
Нашто Тайлеру спатрэбілася дзесяць копіяў правілаў БК?
Я спакойны, як індуская карова.
Што б я зрабіў, кажу, дык я б не стаў казаць пра гэтую паперчыну першаму-лепшаму.
Я кажу, магчыма, гэта напісаў які-небудзь кончаны маньяк, і гэты прыстукнуты шызафрэнік у кожную секунду можа сарвацца, вось тут, на працоўным месцы, і пачаць пракрадацца з офісу ў офіс з паўаўтаматычным пнеўматычным карабінам “Armalite AR-180”.
Бос тупа глядзіць на мяне.
Магчыма, кажу я, гэты хлапец сядзіць сабе дома начамі з маленькім напільнічкам і выпілоўвае крыжыкі на кончыку кожнага набою. А затым аднойчы зранку ён з’яўляецца на працы і ўсаджвае кулю ў свайго боса – бурклівага няўдачніка, нікчэмнага ныціка, дупаліза і сцыкла – куля расколваецца ўздоўж зробленых напільнічкам насечак і, як куля “дум-дум”, бутонам раскрываецца ўнутры цябе, выносячы змесціва тваіх даўгіх смярдзючых вантробаў праз спіну. Уяві, як чакра тваіх вантробаў раскрываецца ў запаволеным выбуху кілбаснай абалонкі тонкай кішкі.
Бос прыбірае паперку ад майго твару.
Давайце, кажу, чытайце далей.
Ды не, сур’ёзна, кажу, гучыць чароўна. Адразу бачна – нейкі псіх напісаў.
Я ўсміхаюся. Краі маленькага анусу ў маёй шчацэ такія ж сіне-чорныя, як дзясны ў сабакі. Моцна нацягнутая скура на фінгалах у мяне пад вачыма, падаецца, пакрылася лакам.
Бос тупа глядзіць на мяне.
Давайце дапамагу, кажу я.
Я кажу: чацвертае правіла БК – бойкі ідуць па чарзе.
Бос глядзіць у паперку, затым на мяне.
Я кажу: пятае правіла БК – б’емся без кашуляў і без абутку.
Бос глядзіць у паперку, затым на мяне.
(…)
І нашто Тайлеру дзесяць копіяў правілаў БК?
А вось пра што казаць не варта, дык гэта, што я ведаю пра скураныя інтэр’еры, якія выклікаюць прыроджаны дэфект плоду. Пра падробленыя тармазныя калодкі, якія пры продажы выглядаюць навюткімі, але злятаюць пасля дзвюх тысячаў міляў.
Я ведаю пра рэастат кандыцыянера, які награецца так, што ў бардачку загараюцца дарожныя мапы. Я ведаю як шмат людзей гіне ад праскоку ў паліўным інжэктары. Я бачыў людзей з нагамі, адарванымі па калена лопасцямі вентылятара пасля выбуху турбакампрэсара, калі, разрываючы цеплавы экран, яго лопасці ляцелі проста ў салон аўтамабіля. Я быў на трасах пасярод чыстага поля і бачыў дарэшты згарэлыя машыны, а ў справаздачах у графе “прычына аварыі” стаяла “невядомая”.
Не, кажу я босу, гэта не маё. Я сціскаю паперку двума пальцамі і вырываю ў яго з рук. Кончык, мабыць, парэзаў яму вялікі палец, бо ён рэзка падносіць руку да вуснаў і пачынае старанна смактаць, вылупіўшы вочы. Я камечу паперку ў шарык і кідаю ў сметніцу побач са сталом...
