Паэзія. — Мінск : Кнігазбор, 2017. — 164 с. — (Бібліятэчка часопіса “Дзеяслоў” ; выпуск 20).
ISBN 978-985-7180-29-5
“Вогнепаклонніца” — восьмая кніга паэткі, якая жыве ў Палтаве і творыць на беларуска-ўкраінскім бязмежжы. Гэта кніга пра любоў, любоў маладую і сталую — да свайго карэння, роднай зямлі, дарагіх людзей і ўсяго жывога. З дапамогай ранішняга, па-дзіцячаму светлага вобразу Іна Снарская раскрывае сваю “агнявую”, сонечную натуру, дзе, нягледзячы на ўсе выпрабаванні лёсу, яна застаецца вернай парадам дзеда-каваля: “Паддай агню, не падай духам, Іна, / І кожны дзень прымай, як адкрыццё”.
Фрагмент з кнігі Паглядзець
Пацеркі
Вазьмі гэтыя пацеркі —
яны абароняць ад усякага ліха...
З народнай казкі
Мне словы зычыць вешчае пяро
Бязлітасна,
адчайна і пакутна.
Крумкач прыладзіць правае крыло,
А левае да сэрца ўжо прыкута.
Я палячу у невараць, у скон,
Назад вярнуся з прорвы ўся сівая…
“Цішэй, дачушка,
гэта проста сон”, —
Матуля скажа.
Ветах дагарае.
І пакладзе ў калыску — “баю-бай”.
Ды як там спаць,
калі палаюць стрэхі
І птушкі крыламі іх тушаць.
Небакрай
Плыве за галавешкамі у рэкі.
Ды як там спаць!
Вяртаюцца буслы
І не знаходзяць хаты і прытулку,
Галосіць хлопчык кволы і малы,
Хто захіне яго
і дасць ратунку?..
Сірочы сон кароткі і жахлівы,
Мінае ноч,
як прывід, як падман…
Ўсё будзе добра, мама, і шчасліва —
Мне пацеркі твае прынёс груган.
ЗМЕСТ Паглядзець
З кніг “Пацеркі” (1994), “Пачакай, мая птушка...” (1998)
Беларусі
* * * А калі згарбеюць плечы
* * * Да зары мне чакаць, да зары
Пацеркі
Пачакай, мая птушка
* * * Зорка, калыска, маці мая
Ваўкалака
Каляды
* * * Вугал ночы — край малітвы
Доўгае чаканне вясны
Жыццё
З кнігі “Лясная панна” (2001)
* * * З дому бягу
* * * На краю зары
Прошча
Воўк
* * * Шнар-ашуканец
* * * Жывой буду
* * * Абяры мяне рабыняй
Дом на вадзе
* * * Вусны — дзічкі
* * * Гром, грымі
Лён
Дождж
З кнігі “Кветка гарынь” (2005)
* * * Мае лясы ўпляліся ў неба
* * * Мой шалёны каханы — вецер
* * * Кветка гарынь — гарачая
* * * Чуеце — вербы вартуюць сон
* * * У далонях — дарогі лета
* * * Гара кідалася пад ногі
* * * Адным радком памкнуўся лес да сонца
* * * Неба ў далонях калыша кветкі
* * * Пройдзе зіма пералескамі
* * * Восенню сіняй, слотнай зімою
* * * Той, хто народзіцца вольны, як вецер
* * * Берагі бліжэй за сэрца
* * * Берагамі сіні сон
* * * Вачэй не пазнаю і крыл
* * * Бура, бура, я — жывая
* * * Спіце. Я буду ваш сон шанаваць
Дом
* * * Вялікая рака... Яна жыве ўспамінам
Доля
* * * Лес няўтольны — лёс птушыны
* * * Гэты урок
Каляровыя вершы
Трыпціх
З кнігі “Дзве зямлі — дзве долі” (2006)
* * * Адна зямля падставіла рукі
* * * Праз вокны дрэвы прарасталі
Сем крокаў
Ліст
* * * Заблукала ў лесе надвячоркам
* * * Маё змярканне яшчэ далёка
Яблыня
* * * І ластаўка сляпая прыляціць
Полацку
* * * Свеціцца, свеціцца сіні мурог
* * * Спявай, пустэча!
З кнігі “Верасовыя песні зары” (2008)
* * * Мне сніўся Барадулін малады
* * * Вяртайцеся назад
Вогнепаклонніца
* * * Прачнуўся ў снежні майскі хрушч
Спарышы для душы
* * * Наталяю душу цішынёй
* * * Не вянчаліся мы ў храме
Малітва
* * * Дзе неба з аўчыну
З нізкі “Мой Ерусалім”
З кнігі “Ад сэрца да сэрца — дарога...” (2013)
Дарога
* * * А дарогі старэюць, як людзі
Ластаўка
Паясы
* * * Пакуль я чую голас твой — звані
* * * І матылькі сядалі на руку
* * * Далёка, бліжэй за подых
Зімовае падарожжа
Паводле Марка Шагала
* * * Мы — дрэвы, бяссонныя дрэвы
* * * У цябе я ўрастаю дрэвамі
Вецер
* * * Вяргіні, маргарыткі і ляўкоі
* * * А горы прыдумалі птушак
Дрэва жыцця
* * * Знямелі вершы, песні адзвінелі
Мятлікі
Тройца
Карані
Паэтам замежжа
* * * Мы сустрэнемся ўсе калі-небудзь
Музыкант
Ганчар
* * * Ад сэрца да сэрца — дарога
Новыя вершы (2013–2016)
* * * Гараць снягі
* * * Ступае сон лясны па соснах-сходах
* * * На памяць чытала сумныя вершы
* * * А засну з разумнай кніжкаю і коткаю
Снежань
* * * Учора была сасною
Памяці загінулых
Сэрца маці
* * * Паміж дажджамі прарасці
У дарозе
* * * Перакладзі мяне на мову сэрца
* * * Чатыры дарогі — і кропка адліку
* * * Размаўляю з маімі сябрамі
* * * Калі каханне папросіць
На беразе поўні
Мядовы дзед
* * * Прыбраўся кветкамі горад
Жыццё
Роднай мове
Напярэдадні Каляд
Бабулі
* * * Не паспяваю жыць
* * * Дабраславі жыццё
* * * Далей, далей ад шэрых плошч
Рагнеда. Паэма
Сцісла пра аўтарку Паглядзець
Іна Снарская нарадзілася ў старажытным Полацку. Скончыла сярэднюю школу №3, Наваполацкі політэхнічны інстытут, атрымала дыплом інжынера-будаўніка. Пасля заканчэння інстытуту (1987) тры месяцы працавала ў Маладзечне на заводзе металаканструкцый. Выйшла замуж за ўкраінца і пераехала разам з ім у Палтаву. Нарадзіла сына Уладзіслава. Два гады працавала па спецыяльнасці на кафедры жалезабетонных канструкцый Палтаўскага будаўнічага інстытута, але, маючы творчую натуру, занялася журналістыкай. Скончыла філалагічны факультэт Палтаўскага педагагічнага ўніверсітэта.
Творчай сувязі з Радзімай паэтка ніколі не перарывала. У розны час яе вершы друкавалі часопісы “Беларусь” і “Полымя”, “Першацвет” і “Маладосць”, “Край” і “Крыніца”, “Роднае слова” і “Дзеяслоў”, газеты “Літаратура і мастацтва” і “Голас Радзімы”. Ва Украіне яе паэтычныя падборкі можна было прачытаць у “Палтаўскай думцы” і “Маладой грамадзе”, “Зары Палтаўшчыны” і “Палтаўскім весніку”. Вершы Іны Снарскай з'яўляліся ў самай папулярнай моладзевай газеце Украіны “Моладзь Украіны”. Друкавалася палачанка-палтаўчанка і ў “Літаратурнай Украіне”.
Аўтарка кніг вершаў “Пацеркі” (1994), “Пачакай, мая птушка...” (1998), “Лясная панна” (2001), “Кветка гарынь” (2005), “Дзве зямлі — дзве долі” (2006), “Верасовыя песні зары” (2008), “Ад сэрца да сэрца — дарога...” (2013).
Сябра Саюза беларускіх пісьменнікаў, Нацыянальных саюзаў пісьменнікаў і журналістаў Украіны.