Беларускі палкоўнік. Кніга 1

Больш выяваў

Націсніце, каб павялічыць

няма водгукаў

Зубовіч Яўген

14.00 BYN

Памер: 145x200 мм

Вага: 475 г

Purchase

Няма на складзе

Проза Зубовіч Яўген

Апісаньне

Раман. Кніга І. – Пазітыў-цэнтр, 2018. – 288 с. Цьвёрдая вокладка.

ISBN 978-985-7193-12-7

Гістарычны раман “Беларускі палкоўнік” раскрывае драматычную панараму падзеяў сярэдзіны XVII ст. на ўсходзе Беларусі. Малады магілёўскі шляхціц Канстанцін Паклонскі, былы ротмістар войска Вялікага Княства Літоўскага, атрымлівае ліст з Запароскай сечы, які зьмяняе ўсё яго жыцьцё. Гэта кніга пра вернасьць і здраду, любоў да Бога, каханьне да дзяўчыны і складаныя жыцьцёвыя выклікі з якімі сутыкаюцца героі твора.

У рамане прадстаўленыя постаці вялікага літоўскага гетмана Януша Радзівіла, маскоўскага цара Аляксея Міхайлавіча, украінскага гетмана Багдана Хмяльніцкага і іншых гістарычных асобаў.

Пра кнігу Паглядзець

Сярэдзіна XVII ст. Украінскі гетман Багдан Хмяльніцкі падаўся пад “высокую руку” маскоўскага цара, спадзеючыся такім чынам захаваць сваю дзяржаву. Масква адразу абвясціла вайну Рэчы Паспалітай, прагнучы разам з Украінай далучыць і Вялікае Княства Літоўскае. Цар Аляксей Міхайлавіч пачаў пошукі “беларускага Хмяльніцкага”. І знайшоў яго з дапамогай украінцаў.

Гэты чалавек – магілёўскі шляхціц Канстанцін Паклонскі.

Ён не любіць парадкі, якія пануюць у Літве, не давярае сваёй дзяржаве і лічыць, што ў ВКЛ уціскаюць праваслаўных. Яго мэта – аднавіць свабоду сумленьня і выратаваць край ад зьнішчэньня ў віхуры вайны, што імкліва набліжаецца да ягонага роднага Магілёва. Усё гэта прыводзіць Паклонскага ў стан Хмяльніцкага, які і рэкамэндуе маладога шляхціца Аляксею Міхайлавічу.

Рускі цар надаў Паклонскаму званне палкоўніка з правам набіраць войска на ўсходзе Беларусі. Атрымаўшы палкоўніцкі пярнач і рэальную ўладу, Паклонскі пачаў уласную гульню, галоўная стаўка ў якой – стварэнне Беларускага палка, – вайсковай сілы незалежнай ні ад Хмяльніцкага, ні ад Аляксея Міхайлавіча.

Даследуючы гэтую асобу, знакаміты гісторык Алег Латышонак адзначаў: “…Канстанцін Паклонскі. Ён першым выступіў як палітык-беларусін. Ён пазыцыянаваў сябе менавіта як беларускі палкаводзец. Рабіў нешта на ўзор войска Запарожскага, толькі на Магілёўшчыне. Палкоўнік Паклонскі, які сам сябе назваў беларускім палкоўнікам, першым хацеў стварыць аўтаномію, якая б называлася “Беларусь”.

Фрагмэнт з кнігі Паглядзець

І.
Калі дзень ужо хіліўся да вечара, па Быхаўскай вуліцы Магілёва, паволі мінаючы дамы, па пярэстым аргамаку ехаў чалавек, апрануты ў чырвоныя шаравары і белы жупан, які быў падпярэзаны пасам. Яго саф’янавыя боты моцна, бы абцугі, сьціскалі каня. Якога племя быў гэты чалавек, мог пазнаць кожны, бо яго выдавала авечая , доўгая і чорная шапка-ялом з абвіслым чырвоным верхам. Трымаючыся адной рукой за лейцы, а другой за дзяржак шаблі, ён быў вымушаны быў круціцца ў натоўпе, што напаўняў гэтую немалую вуліцу. На яго ніхто не зважаў, бо ў Магілёве, сталіцы бунтаў у Літве, мяцежныя па духу казакі-запарожцы, не былі нейкім надзвычайным відовішчам.

Госпад дабраславіў той дзень цеплынёю, і казак атрымліваў асалоду ад вечаровага сонца. Пад капытамі ягонага аргамака, які павольна перасоўваўся па небрукаванай вуліцы, крыху курыўся пыл. Досыць простая вуліца, спрэс аблепленая хатамі месьцічаў, сярод якіх рэдка траплялася невялікая мураваная будыніна, ішла амаль да Дняпра. Паступова колькасьць людзей пачала зьмяншацца, і неўзабаве яму на вочы пачалі трапляцца толькі асобныя абываталі. Гоман на вуліцы сьціхаў. У хлявы пачалі заганяць скаціну, у стайні асобна ставілі і коней, што вярталіся з прадмесьцяў і берагоў Дняпра, зарослых пахучай зелянінай. Чародкі гусей раз-пораз перабягалі дарогу казаку, за гусямі гарэзьліва беглі невялікія гурткі гарадзкіх дзяцей, якія гналі гэтых птушак да ўласных калітак.

Вечаровы госьць ведаў назву вуліцы, але ня ведаў, дзе дакладна знаходзіцца дом, які яму быў патрэбны, і таму спыніўся, зьвярнуўшыся да нейкай жанчыны, якая нясьпешна ішла па вуліцы:

– Гэй, пані-прыгажуня, ці не дапаможаш добраму чалавеку? – вясёла спытаў ён, крыху нахіліўшыся з каня і запытальна паглядзеўшы на незнаёмку.

– Можа і дапамагу, пан, пытай што трэба! – таксама бадзёра адказала незнаёмка. Бо гэтай немаладой і выдавочна сумнай жанчыне, безумоўна, спадабалася, што яе назвалі прыгажуняй.

– Шукаю дом пана Паклонскага, ротмістра Вялікага Княства Літоўскага. Ці ведаеш, дзе ён знаходзіцца? – спытаў казак, падкруціўшы вусы.

– Хто ж ня ведае пана Паклонскага! – са сьмехам адказала незнаёмка, цікаўна паглядаючы на казака.

– А што так? – зацікаўлена спытаў казак.

– А ты едзь, пан, па вуліцы далей і як пачуеш музыку з ягонага дому, то ўжо не памылішся, гэта і будзе дом пана Паклонскага.

– Дзякуй! – прыязна адказаў госьць.

– Няма за што, – адказала незнаёмка і доўга яшчэ праводзіла казака вачыма, а пасьля, моцна ўздыхнуўшы аб сваім неўладкаваным лёсе, пайшла далей.

Казак накіраваў каня той дарогай, якую паказала кабета. І вось перад схілам Дняпра ён ўбачыў невялікі двухпавярховы дом. Гэты дом немагчыма было не заўважыць! У той час, калі насельнікі вуліцы рыхтаваліся да надыходзячай травеньскай ночы, гэты дом проста калаціўся ад шуму. Стваралася такое ўражаньне, што ў ім ладзілі вясельле, бо сьмех ды гоман разам з гучнай музыкай ня мог сьведчыць ні пра што іншае. Пад’ехаўшы да брамы, казак прыкмеціў, што яна не была замкнутая. Доўга ня думаючы, ён прасьлізнуў у двор.

Двор быў прасторны і меў усё, што яму адпавядала: пуню, вазоўню, сьвіран, стайню, ну і канешне, саму хату. Але хатай гэты жылы дом назваць было цяжка, бо ён быў двухпавярховы, зрублены з кругляку, хоць, відавочна, ужо даўно. Кругляк пасівеў і стаўся амаль шызы, нібы галава старога. Дах дому быў накрыты гонтай і дзе-нідзе залаплены дранкаю. Апынуўшыся ў такім двары, адразу адчуваеш сябе як у фартэцыі, паколькі пабудовы, як гэта было звыкла на Магілёўшчыне, утваралі замкнёнае кола.

Крыху агледзеўшыся, госьць пасьпяшаўся да ганку, папярэдне прывязаўшы свайго аргамака да першай жэрдкі, што патрапілася на шляху. У доме казак спадзяваўся сустрэць нядрэнны прыём, бо яму казалі, што гаспадар дужа гасьцінны.

Адчыніўшы дзьверы, што таксама былі незамкнёныя, казак убачыў чалавека, які сядзеў насупраць дзьвярэй за невялікім сталом. Амаль заплюшчаныя вочы гэтага мужчыны гэтага мужчыны пакрысе ўзьняліся і ўтаропіліся на госьця…

(канец фрагмэнту)

Пра аўтара

Яўген Зубовіч нарадзіўся ў Чавусах на Магілёўшчыне ў 1984 г. Скончыў БДЭУ. Экскурсавод і гід-перакладчык. Аўтар краязнаўчых кніг пра Магілёўшчыну і паэтычнага зборніка “У небе сонца заходзіць самотна”. Жыве ў Мінску.

Водгукі

Неабходны Лагін або Рэгістрацыя, каб напісаць водгук.

Раім паглядзець

Беларускі палкоўнік. Кніга 2

Зубовіч Яўген

Другая кніга рамана “Беларускі палкоўнік” – гэта працяг гісторыі магілёўскага шляхціца Канстанціна Паклонскага. Дзеяньне адбываецца ў час “крывавага патопу” 17 стагодзьдзя. На старонках кнігі ажываюць вядомыя гістарычныя постаці, а падзеі разгортваюцца ў Магілёве, Крычаве, Горадні і Новым Быхаве. Каханьне і здрады, вера ў Бога і інтрыгі, вайна і прага міру, расчараванасьць і надзея – усё гэта вымагае няпростых рашэньняў, якія давядзецца прымаць галоўнаму герою…

Час Вогненнага Птушкалова

Захарэвіч Кацярына

Пятнаццацігадовая Бася не ўяўляла, хто яна такая, пакуль у дзверы іх з мамай хаты не пастукаліся жаўнеры князя Свету. Яны вышукваюць адметных — расу, якую чамусьці вельмі не любяць звычайныя людзі. Схавацца ад пераследу можна толькі ў паселішчы сярод глухога лесу за непаслухмянай Хітрай ракой. Як толькі Бася зачыняе дзверы хаты, шляху назад для яе не застаецца…

Жамяра

Вешторт Алена

Пра што думаюць сучасныя жанчыны? Адказ на гэтае пытанне можна знайсці ў зборніку навел «Жамяра»... Такім чынам, дзейныя асобы – насякомыя – заяўлены. Застаецца дазнацца пра выканаўцаў.

Чалавек, які скраў Сьцяну Плачу

У кнігу ўвайшлі 15 кароткіх апавяданьняў 10 вядомых ізраільскіх пісьменьнікаў у перакладзе Паўла Касьцюкевіча. Сярод іх — апавяданьні папулярнага ў беларускага чытача "белага клоўна сусьветнай літаратуры" Этгара Керэта, знаёмага па кнізе "Кіроўца аўтобуса, які хацеў стаць Богам", перакладзенай з іўрыта на беларускую мову П.Касьцюкевічам; творы ляўрэата многіх літаратурных прэмій Амоса Оза, аўтара раманаў "Мой Міхаэль" і "Аповесьць аб каханьні і цемры"; апавяданьні Меіра Шалева, вядомага далёка за межамі Ізраіля сваім "Расійскім раманам"; а таксама проза сатырыка Эфраіма Кішона, чые творы разышліся па сьвеце больш чым 40‑мільённым накладам.