Незвычайныя прыгоды Луізы і Лоты : авантурны раман для дзяцей / Эрых Кэстнэр; пераклад з нямецкай Галіны Скакун ; мастачка Наста Арайс. — Мінск : Тэхналогія, 2018. — 159 с. Цвёрдая вокладка.
ISBN 978-985-458-295-5
ЗМЕСТ Паглядзець
Частка першая
Пасёлак Зэбюль на возеры Бюльзэ. — Летнія дзіцячыя лагеры нагадваюць вуллі. — Аўтобус з дваццаццю новенькімі. — Кучары і косы. — Ці можа адна дзяўчынка адкусіць другой нос? — Англійскі кароль і яго астралагічны блізнюк. — Як цяжка набыць зморшчынкі ад смеху.
Частка другая
Адрозненне перамір’я ад міру. — Цырульня ва ўмывальным пакоі. — Падвойная Лотхен. — Аплявуха Трудзе. — Фатограф Альпэрдаўэр і ляснічыха. — Мая мамачка: наша мамачка. — Нават Фройлян Ульрыка пра нешта здагадваецца.
Частка трэцяя
Адкрываюцца новыя кантыненты. — Загадкі, загадкі… — Распалавіненае імя. — Сур’ёзны фотаздымак і вясёлы ліст. — Бацькі Штэфі разводзяцца. — Ці ж можна палавініць дзяцей?
Частка чацвёртая
Блінцы з начынкай — якая жудасць! — Таямнічыя нататнікі. — Дарога ў школу і пацалунак перад сном. — Тут няйначай нейкая змова. — Летняе свята як генеральная рэпетыцыя. — Развітанне з Зэбюлем на возеры Бюльзэ.
Частка пятая
Дзяўчынка на чамадане. — Самотныя дзядзечкі ў рэстаране “Імпэрыял”. – Сабачы інстынкт не падводзіць Пэпэрля. — Луіза пытаецца, ці можна ў оперы памахаць тату ручкай. — Арыфметычныя памылкі ў запісах гаспадарчых выдаткаў. — Малалетняй актрысе не дазвалялася хадзіць на фільмы з яе ўдзелам. — Складанае асабістае жыццё кампазітара Пальфі.
Частка шостая
Як прайсці ў краму фраў Вагэнталер? — Дачушка! Развучыцца гатаваць немагчыма! — Лота ў оперы махае тату ручкай. — Дождж з шакаладных цукерак. — Першая ноч у Мюнхене і першая ноч у Вене. — Дзіўны сон: фройлян Герлах — ведзьма. — Бацькам усё дазволена. — Мюнхен, 18. Незабудцы!
Частка сёмая
Прайшло некалькі тыдняў… — Пэпэрль прымірыўся. — У блінцах касцей не бывае. — Змянілася ўсё, асабліва Рэзі. — Капэльмайстар Пальфі дае ўрокі фартэпіяна. — Фраў Кёрнэр дакарае сябе. — Заслужаная аплявуха Ані Хабэрзэцар. — Два выходныя дні — цудоўнейшыя за ўсё на свеце!
Частка восьмая
У майстэрні гера Габэле занадта маленькія вокны. — На філіжанку кавы ў кватэру на вуліцы Кэртнэр Рынг. — Дыпламатычныя гутаркі. — Бацька павінен умець быць строгім. — Песня до мінор. — Плануецца шлюб. — Кобленцкі бульвар, 43. — Фройляйн Герлах уважліва слухае. — Доктар Штробль устрывожаны. — Капэльмайстар гладзіць ляльку.
Частка дзявятая
Здымкі, атрыманыя ад фатографа Айпэльдаўэра, спрычыняюць разгубленасць. — Так… А ці сапраўды гэта Лота?.. Сакрэт, давераны настаўніцы. — Падгарэлыя рабрынкі і разбіты посуд. — Споведзь Луізы (амаль пра ўсе грахі). – Чаму Лота не піша?
Частка дзясятая
Званок з Мюнхена. — Выратавальнае слова. — Цяпер ужо і Рэзі нічога не разумее. — Два білеты на рэйс Мюнхен — Вена. — Пэпэрль збіты з панталыку. — Таму, хто падслухоўвае пад дзвярыма, дастаюцца гузакі. — Гер капэльмайстар начуе ў студыі. — Непажаданы візіт.
Частка адзінаццатая
Падвойны дзень нараджэння і адзінае жаданне імянінніц. — Сакрэтная нарада бацькоў. — Каб толькі не сурочыць! — Штурхатня ля замочнай адтуліны. — Непаразуменні і паразуменне.
Частка дванаццатая
Гер Гравундэр здзіўляецца. — Смешны аповед дырэктара школы. — Луіза і Лота плануюць замужжа. — Фотаздымак на вокладцы часопіса. — Новая таблічка на старых дзвярах. — “Прыемнага суседства, гер капэльмайстар!” — Страчанае шчасце можна набыць зноў. — Дзіцячы смех і дзіцячая песня. — “Але толькі блізнят!”
ФРАГМЕНТ З КНІГІ Паглядзець
...Куры сакочуць. Сабака дрэмле. Маленькая дзяўчынка, у якой няма таты, і маленькая дзяўчынка, у якой больш няма мамы, п’юць ліманад.
— Табе ж таксама дзевяць гадоў? — раптам кажа Луіза.
— Дзевяць, — ківае Лота. Чатырнаццатага кастрычніка будзе дзесяць.
Луіза аж наструньваецца на сваім крэсле.
— Чатырнаццатага кастрычніка?
— Так. Чатырнаццатага кастрычніка.
Луіза нахіляецца да яе і шэптам кажа:
— І мне таксама.
Лота нерухомее, як лялька.
Недзе за домам кукарэкае певень. Паляўнічы сабака ловіць пашчай пчалу, што пралятае міма. Праз адчыненае вакно кухні чуецца спеў леснічыхі.
Дзяўчынкі, быццам загіпнатызаваныя, углядаюцца адна адной у вочы. Лота з цяжкасцю зглытвае камяк у горле і хрыплым ад хвалявання голасам пытаецца:
— А… А дзе ты нарадзілася?
Луіза адказвае ціха і запінаючыся, быццам нечага баіцца:
— У Лінцы, на Дунаі.
Лота праводзіць языком па перасохлых губах.
— Я таксама.
Ціха-ціха ў садку. Толькі вершаліны дрэў гайдаюцца. Можа, гэта лёс, які толькі што праляцеў над садком, зачапіў іх сваім крыллем?
