Зборнік духоўнай прозы і паэзіі. — Мінск: Галіяфы, 2014. — 318 с.
ISBN 978-985-7021-57-4.
У зборнік духоўнай прозы і паэзіі Анатоля Кудласевіча “Трынаццаць дзён” уваходзяць творы, якія часткова друкаваліся ў перыёдыцы або выходзілі асобнымі выданнямі. Кніга зацікавіць перш за ўсё людзей увацаркоўленых або тых, хто толькі набліжаецца да царквы і пачынае самастойна шукаць адказы на вечныя пытанні. Аўтарскае крэда палягае ў думцы, што літаратура павінна абуджаць душу і розум чалавека, каб скіраваць яго да вечных каштоўнасцей і пракавечных ісцін, кажучы па іншаму, літаратура і мастацтва, калі яно сапраўднае, падштурхоўвае чалавека да храма. Вечныя пытанні быцця, пытанні жыцця і смерці, месца чалавека на зямлі, яго адказнасць перад Богам і перад нашчадкамі — усё гэта хвалюе аўтара: рэлігія, філасофія, чалавек — асноўныя тэмы зборніка.
ЗМЕСТ1. Трынаццаць дзён з дзённіка Антона Кудлатага
2. Сустрэча з Ярасветам
3. Ад Крыжыка да крыжа
4. Вазоны
5. “Жэзл Жалезны”, або глядзіце, такога не бывае!
6. Здымай боцікі!
7. Халасты
8. “Сонкус”
9. Трыпціх “Снегавікоў”
10. Вертыкаліі
Пра аўтара Паглядзець
Анатоль Аляксеевіч Кудласевіч (Антон Кудлаты) нарадзіўся 5 верасня 1961 года ў вёсцы Толмачава Столінскага раёна, Брэсцкай вобласці.
Скончыў Кароцічскую СШ, Пінскі Сельскагаспадарчы тэхнікум па спецыяльнасці ветэрынарыя, Літаратурны інстытут імя А.М. Горкага (Масква), па спецыяльнасці “літаратурная праца”.
Працаваў карэспандэнтам-арганізатарам, журналістам на тэлебачанні і радыё.
Арганізаваў і правёў сотні літаратурных сустрэч, вечароў паэзіі і літаратурных свят з удзелам беларускіх пісьменнікаў і “Першы фестываль беларускай бардаўскай песьні”. Рыхтаваў і вёў аўтарскія праграмы на тэлебачанні і радыё: “Шматгалоссе”, “Дрэва жыцця”, “Святыя імёны зямлі беларускай”, “Тэатр перад мікрафонам”, “Сувязь часоў”, “Напіцца з крыніцы” і інш.
У 1993 годзе ў выдавецтве “Тэхналогія” выйшла першая кніжка вершаў і пародый “Плакун-трава”, 1999 годзе — зборнік вершаў “Зорныя ноты” (Бібліятэка часопіса “Маладосць”). З'яўляецца ўкладальнікам “Анталогіі беларускай эпітафіі” (выдавецтва “Ураджай” 2000 г.) і “Анталогіі беларускай пародыі” (“Ураджай” 2001 г.). Вершы і проза друкаваліся ў рэспубліканскіх выданнях, у Расіі і ва Ўкраіне. Многія вершаваныя тэксты існуюць у выглядзе аўтарскіх песень.
Фрагмент з кнігі Паглядзець
“…Сцяпан Ягораў, драматург, і Іван Зубчык, рэжысёр, лічы што за чубы хапаюцца, калі пускаюцца ў чарговы дыспут. Любяць яны спрачацца. Хлебам не кармі, а дай зубы пачасаць ды паязыкаваць. Ягораў нават злавацца пачаў, а Зубчык знай сабе гне праз калена непрымірымую рэжысёрскую лінію і ні на крок не адступаецца:
— Не! І не кажы, братка. Творчасць — гэта гульня! Чалавек па натуры сваёй гулец. Спачатку ён гуляецца з соскаю, потым з цацкамі, затым у футбол гуляе, валейбол… Хто на што майстар. Адзін гуляецца з шахматамі, а другі — жанчынамі. А твае пісьменнікі проста гуляюць у літаратуру. Ёсць такая гульня па сваіх правілах.
— Як ты не разумееш, — раздражняўся драматург, — літаратура — не жартачкі! Творчасць — вельмі сур’ёзная рэч. Гэта, калі хочаш ведаць, бальзам жыцця, яго эсэнцыя, канцэнтрат вышэйшае пробы. Сто тысяч вольт! Бздрык! — праскочыла іскра — адзін попел і застаўся.
— Не трэба. Не трэба высакапарных слоў, — смяяўся Зубчык: — Яшчэ Шэкспір сцвярджаў: жыццё — тэатр, а людзі ў ім акцёры. Калі ты называеш літаратуру жыццём, то чым назавеш само жыццё? Зразумей, дзядзька, ёсць людзі, якія не чытаюць ніякіх кніжак і жывуць, дзякуй богу. Нядрэнна жывуць, я табе скажу. Так што літаратура, як бы ты ні пярэчыў, — усяго толькі забаўка. Пустышка для дзіцяці, не болей. Пісьменніку няма чаго рабіць, вось ён і гуляецца словамі, сюжэтамі, выдуманымі героямі… А чаму б і не? Каля за гэта яшчэ і плоцяць. Кажу, як і прафесіянал, хто-хто — а рэжысёры ведаюць, што такое гульня па-сапраўднаму! Яе толькі арганізаваць патрэбна, хаця б паводле Станіслаўскага. Калі гуляцца ўмела, то і гледачу, у нашым выпадку чытачу, гэта цікава, і ён, па сутнасці сваёй, здавальняе тыя ж самыя ігравыя патрэбы душы. Бо разуме ад пачатку, калі бярэ кнігу ў рукі: ёсць такая гульня — адны пішуць, другія чытаюць… Сумна жыць у гэтым свеце, вось і бавяць час.
— Не! Я не згодзен з табою! — катэгарычна заключыў драматург і прыкусіў ніжнюю губу…”
(“Здымай боцікі!”)
