Пэтсан сумуе
14.00 руб.
Size: 210x290 mm
Weight: 410 g
Purchase
out of stock
Description
Мастак Свэн Нурдквіст; пераклад са шведскай Надзеі Кандрусевіч. — Мінск: Кнігазбор, 2017. — 32 с.: іл. — (Бібліятэка Саюза беларускіх пісьменнікаў “Кнігарня пісьменніка”. Падсерыя “Каляровы ровар”; выпуск 15).Наклад кнігі цалкам прададзены.
ISBN 978-985-7144-41-9
© Sven Nordqvist, тэкст, ілюстрацыі, 1987
© Bokförlaget Opal AB, 2016
© Надзея Кандрусевіч, пераклад на беларускую мову, 2017
© Афармленне, выданне на беларускай мове, ПУП “Кнігазбор”, 2017
Пераклад зроблены паводле выдання Sven Nordqvist “Stackars Pettso”, Bokförlaget Opal AB, Bromma, 2016.
У кнізе “Пэтсан сумуе” аповед будзе пра “агульную млявасць і абыякавасць да жыцця” дзядулі Пэтсана, на якога раптам звалілася восеньская хандра, і пра тое, як маленькі Фіндус ратаваў сябра ад яе.
Фрагмент з кнігі
...На дварэ была восень. Пэтсан сядзеў на кухні ды піў каву.
Ён моўчкі глядзеў на шэрае неба за вакном. Настрой быў зусім кепскі.
А вось Фіндус наадварот быў як ніколі бадзёры і на месцы не сядзеў ды й сядзець не хацеў. Ён аббег вакол крэсла, злавіў сябе за хвост, заскочыў на стол, выпіў глыток кавы, схапіў кавалачак цукру, кінуў яго на падлогу, саскочыў сам, потым заскочыў на канапу, потым зноў на стол…
— ЦЫЦ МНЕ! — цыкнуў на яго Пэтсан і цяжка ўздыхнуў. — Ну што за дзень... Зусім няма сіл. Нічога не хочацца рабіць.
— Ну і цудоўна, — сказаў Фіндус. — Будзем цэлы дзень гуляць!
— Не-е, — адказаў Пэтсан. — Гуляй сам. І лепш дзе-небудзь у іншым месцы.
— Сам ды яшчэ ў іншым месцы! Я хачу гуляць з табой. Тут і цяпер. Можам згуляць у “Памый ката”. Цур ты — кот.
— Не, не хачу, — прамармытаў Пэтсан і ўтаропіўся ў вакно. — Няма сіл. Трэба насекчы дроў, а я не хачу. Трэба перакапаць агарод, а я не хачу. Буду сядзець тут цэлы дзень і сумаваць…
Products You May Like
Гэтая аповесць Астрыд Ліндгрэн пра сталенне, стасункі з бацькамі ў час, калі дзіцё пачынае шукаць самастойны шлях у жыцці, пра варажнечу і прымірэнне, любоў і каханне, вернасць, адвагу, пра тое, як лёгка ўсё разбурыць праз дробязі, і пра каштоўнасць жыцця. Але адначасова і пра вясёлыя прыгоды, бо галоўныя героі ўсё яшчэ дзеці. Яны прыручаюць дзікіх коней, уцякаюць ад лютых вятрунняў і жывуць у пячоры пасярод дзікага лесу.
А ці можна маме заблытацца, а тату стаміцца? Мама заснула, не папрасаваўшы табе кашульку? Тата забыў, што ты любіш чупа-чупсы, і не любіш, калі ён не ў гуморы? Што паробіш, мамы і таты – таксама людзі! І маюць свае правы ;) Права не быць ідэальнымі, памыляцца і стамляцца. Быць самімі сабой.
