Гісторыі пра Мінск і ваколіцы

няма водгукаў

Глобус Адам

12.90 BYN

Памер: 130x200 мм

Вага: 240 г

Purchase

Няма на складзе

Выдавец Логвінаў Ігар Проза Лонг-ліст Прэміі Гедройца’2016 Глобус Адам

Апісаньне

Гісторыі пра Мінск і ваколіцы. — Вільня: Логвінаў, 2015. — 224 с.

ISBN 978-609-8147-32-2.

Кнігу складаюць гісторыі, дзеянне якіх адбываецца ў сталічным і беларускім Мінску. Героі кнігі — надзвычайныя і, можна сказаць без усялякага перабольшвання, казачныя. Глобусаўскія “Гісторыі пра Мінск і яго ваколіцы” маюць чатыры часткі: пра людзей, пра рэчы і з’явы, пра горад і пра жывёл. Кожная частка напоўненая кароткімі, але вельмі насычанымі тэкстамі. Сюжэты разгортваюцца імкліва, а заканчваюцца зазвычай самым неверагодным чынам. Ёсць яшчэ адна рыса ў прозе Адама Глобуса, пра якую варта папярэджваць чытача, — гумар. Часам ён жорсткі і чорны, месцамі набліжаецца да лёгкай іроніі, a то і даходзіць да мяжы з бязлітасным сарказмам. Галоўнае, што “Гісторыі пра Мінск і яго ваколіцы” — кніга вясёлая і займальная.

ЗМЕСТ Паглядзець

ФРАГМЕНТЫ З КНІГІ Паглядзець

ШЭРАЯ ПАШТОЎКА (з раздзелу “ГІСТОРЫІ ПРА ЛЮДЗЕЙ”)
Яна — віншавальная Шэрая паштоўка — можа з’явіцца і ў тваёй пад’езднай металічнай скрынцы з нумарам. Друкуюць яе на шчыльнай, амаль як кардон, паперы і падпісваюць шэрым, амаль як срэбра, алоўкам. Такую паштоўку лепей браць у пальчатках ці рукавіцах. Чытаць яе не трэба, бо прачытанае можа хутка спраўдзіцца. Шэрая паштоўка прыходзіць ад тых, хто ведае амаль усё пра твой лёс. Яна з’яўляецца напярэдадні старога Новага года. У ёй віншаванне з надыходам апошняга года твайго зямнога хуткаплыннага жыцця. Зазвычай прароцтва спраўджваецца, але можна і пазмагацца з наканаванасцю. Калі Шэрую паштоўку спаліць не чытаючы, цёмныя сілы могуць і адступіцца. Большасць людзей, якія атрымлівалі Шэрыя паштоўкі, спадзяваліся, што паштоўка прыйшла не да іх. Спадзевы на тое, што паштар пераблытаў адрасы і ўкінуў Шэрую паштоўку не ў тую скрынку, — марныя, але ж менавіта спадзевы доўжаць нашае з табою жыццё, таму паштоўку трэба спаліць.

     * * * * *

ДАМАВІК І ВЯРТАННЕ (з раздзелу “ГІСТОРЫІ ПРА РЭЧЫ І З’ЯВЫ”)
Амаль месяц я дома не быў. Ездзіў ды лётаў па далёкім свеце. Вена, Барселона, Франкфурт. Нарэшце, пасля дванаццацігадзіннай дарогі зайшоў у сваю сцішаную доўгім чаканнем мінскую кватэру. Ад застаялага густога паветра мяне пачало смажыць. Дастаў я з валізы бутэлечку падарожнай вады, адкруціў корак і збіраўся ужо зрабіць вялікі глыток, як гладкі корак узяў ды выслізнуў з пальцаў. Ён заскакаў па дубовай падлозе і заскочыў пад кабінетную канапу. “Так ты сустракаеш мяне, родны дом!” — падумалася. Толькі падумалася, як сіні корак павольна і бязгучна выкаціўся з-пад канапы і спыніўся каля майго запыленага чаравіка.

     * * * * *

БЕЛЫ НОЖ (з раздзелу “ГІСТОРЫІ ПРА ГОРАД”)
Пачатак гэтай гісторыі ляжыць у часах сівых легендаў ды паданняў. Сам Пярун, пабачыўшы пакуты чалавека на тутэйшай зямлі, спусціўся з неба і падараваў Яну Кумірмасу Белы нож. Так у Менску з’явіўся першы металічны нож для наразання хлеба, бо да таго часу хлеб не рэзалі на лусты, а ламалі на кавалкі. Ян Кумірмас перадаў Белы нож свайму сыну Саве Кумірмасу. Ад Савы Кумірмаса нож перайшоў да ягонага сына — Чэся Кумірмаса. Так — ад бацькі да сына — Белы нож дайшоў ажно да нашых часоў, і быў ён у Кумірмаса, якога звалі, як таго прашчура, аблашчанага Перуном, — Ян. У апошняга з роду Кумірмасаў не было сына, у яго наогул не было дзяцей. Таму і вырашыў Ян Кумірмас Апошні перадаць рэліквію ў Мастацкі музей. Сваёй задумаю ён падзяліўся з сябрам — Уладам Усунічным. Улад ухваліў задуму Кумірмаса, і яны разам панеслі Белы нож у Мастацкі музей. На Кастрычніцкай плошчы іх накрыла грымотная навальніца. Чорная хмара расхінулася, з яе паляцела на зямлю белая маланка і забіла Яна Кумірмаса Апошняга. Неба грымела і палівала Мінск вадою. Здавалася, той навальніцы не будзе канца. Толькі ўсё, што пачалося, мусіць і скончыцца. Навальніца скончылася. Нябожчыка, забітага маланкай, звезлі ў морг. Ніякага Белага нажа, як цяпер вядома, пры ім не знайшлі. Больш за тое, ніхто не бачыў і Улада Усунічнага. Ён прапаў разам з рэліквіяй. Кажуць, што Улад недзе жыве ў Мінску пад іншым прозвішчам. Казаць кажуць, але бачыць ніхто не бачыў. А вось танец маленькіх маланак вакол мёртвага Яна Кумірмаса Апошняга бачылі многія. Маленькія сляпуча-бела-блакітныя маланкі круціліся ў імклівым карагодзе вакол Кумірмаса, можа, цэлую хвіліну, а, можа, нават і ўсе дзве.

     * * * * *

ВОЎК І ВАЎЧАНЯ (з раздзелу “ГІСТОРЫІ ПРА ЖЫВЁЛ”)
Воўк састарэў. Ваўчаня цягала яму ў логвішча харчы, але ўсе яны былі малаякасныя і нясвежыя. Стары Воўк вырашыў пайсці на паляванне і зарэзаць Барана. Ваўчаня паспрабавала адгаварыць Ваўка, але хто гэта спыніць галоднага звера. Паўночы Воўк і Ваўчаня беглі праз палі і лясы, пакуль не выбеглі на стромкі бераг Дзвіны. На самай строме стаялі дзве загарадкі са статкамі Авечак і Бараноў. У маленькай загарадцы з нізкім плотам было некалькі хворых Авечак. Пастухі знарок трымалі хворых за нізкім плотам, каб галодным Ваўкам была лёгкая спажыва. Толькі стары Воўк не стаў рэзаць хворых Авечак, ён пачаў рыць падкоп пад высокі плот, за якім хаваўся вялікі статак здаровых жывёл. Пад раніцу Воўк улез у вялікую загарадку, дзе выбраў і зарэзаў самага тлустага Барана. Воўк толькі-толькі пачаў быў жэрці бараніну, як неба пасвятлела. Ваўчаня паспрабавала падбіць старога Ваўка на ўцёкі, бо неўзабаве да загарадак з Авечкамі прыскача Пастух. Стары Воўк не змог адарвацца ад свежай крыві, не змог уцячы, як гэта зрабіла Ваўчаня. Ён нават не пачуў, як на чорным Кані да загарадак пад’ехаў Пастух. Звер глынаў баранова сэрца, калі куля, пушчаная са стрэльбы Пастуха, прабіла сівы воўчы лоб.

Водгукі

Неабходны Лагін або Рэгістрацыя, каб напісаць водгук.

Раім паглядзець

Дзеяслоў 99 (2’19)

Аўтары нумару: Ігар Бабкоў, Зінаіда Бандарэнка, Мікола Гіль, Леанід Дранько-Майсюк, Уладзімір Маякоўскі, Людміла Рублеўская, Ігар Сідарук ды іншыя.

Арабінавая ноч

Жуковіч Васіль

Гэтая кніга — пра чалавечнае і звярынае ў людзях, а значыць — пра дабро і зло. Дзе б ні дзейнічалі станоўчыя героі твораў Васіля Жуковіча — у бязмежжы беларускае рэчаіснасці ці на чужыне, — яны і ў экстрэмальных умовах захоўваюць сваю самасць, супрацьстаяць разбуральным сілам і, праяўляючы моц духу, трывала перажываюць жыццёвыя нягоды.

Рэвалюцыя

Марціновіч Віктар

Масква 2000-х. Горад, дзе віруюць ашаламляльныя грошы і пануюць стальныя норавы. Дзе чалавек існуе ў каардынатах падначалення і спакусы, дзе воля — гэта найчасцей воля да ўлады. Галоўны герой, выкладчык-эмігрант з Беларусі, патрапляе ў вір выпрабаванняў, якія вымушаюць яго нанова спасцігнуць тое, чаму адмова ад індывідуальнай свабоды ёсць такой салодкай. Гэты тэкст варта чытаць, каб адчуць і зразумець тыя энергіі, што стаялі за шмат якімі падзеямі на постсавецкай прасторы апошнія 30 гадоў.