Самурай

няма водгукаў

Кіркевіч Алесь

6.10 BYN 7.50 BYN

Памер: 100x170 мм

Вага: 150 г

Purchase

Абраны варыянт адсутнічае на складзе. Калі ласка, абярыце іншы варыянт.

Проза Паэзія Кнігазбор (выдавецтва)Кіркевіч Алесь

Апісаньне

Апавяданні. — Мінск : Кнігазбор, 2018. — 144 с.

ISBN 978-985-7180-64-6.

Свет перапоўнены інфармацыяй, а чалавек не адчувае “інфармацыйнага голаду”, каб чытаць вялікія кніжкі. Таму шанец застаецца адно ў паэзіі ды кароткіх празаічных тэкстаў. Туды, нібы ў мікрачып, можна запісаць максімум эмоцый – каханне, страх, роспач. З імі ды іншымі рэфлексамі спрабуе гуляць аўтар у сваім дэбютным зборніку.

Большасць твораў ужо бачылі свет на старонках розных газетаў, цяпер яны ўпершыню сабраныя пад адной вокладкай.

Артыкул пра аўтара ў Вікіпедыі

ЗМЕСТ

Імёны для Вікі
Бывай, баця!
Жнівень дагарае
Задыяк
Застацца
Марта
Зацкаваны воўк
Калыска рэвалюцыі
Самурай
Пясчаны бераг
Казка пра моцных і прыгожых людзей
Казка пра перасяленне душ
Агонь нас любіць
Вершы

АПОВЕД З КНІГІ Паглядзець

Казка пра моцных і прыгожых людзей

Жылі ў адным краі моцныя і прыгожыя людзі. І бралі яны сабе жонак – прыгожых і ласкавых, з якімі нараджалі дзяцей. Як хлопчыка – то род лічыўся па мячы, як дзяўчынку – па кудзелі. І кожны з іх меў свой знак, які перадаваўся ад бацькі да сына.

Аднаго разу ж насунуліся хмары чорныя з усходу і прыйшоў у той край натоўп, а імя яму – Арда. Мала было сярод яго моцных і прыгожых, часам адзін моцны, іншы – прыгожы... Але большасць нейкія нягеглыя, скуластыя, з крывымі шаблямі ды конскімі хвастамі, прывязанымі да дзідаў.

Ваявалі з прыхаднямі моцныя і прыгожыя людзі, але не змаглі стрымаць натоўпу бясконцага, а каб род свой не звесці – замірыліся. І сказалі ім прыхадні: “Ідзіце служыць да нас у Арду. У нас мала моцных і прыгожых людзей, усе скуластыя ды нягеглыя. А мы за гэта не будзем чапаць вашых жанчын, дзяцей і вашыя знакі”.

І пайшлі моцныя і прыгожыя людзі служыць у Арду, хадзілі вайной на ўсход і на поўдзень, багата крыві пралілі сваёй і чужой – бо ўмелі гэта рабіць. Забівалі іншых моцных і прыгожых людзей сярод сініх гор – толькі тыя насілі чорныя і рудыя бароды, вострыя кінжалы і махнатыя буркі. Адорвала іх Арда за гэта крыжамі каштоўнымі з выявай драпежнай
птушкі ды імяннымі крывымі шаблямі.

Але ж усё прыхадням не падабалася ў тым краі. І Бог у касцёлах не так намаляваны, і кнігі ў бібліятэках не той мовай напісаныя, і пілі тут падазрона мала. А калі ўжо кіраваць краем Арда прыслала сваіх памагатых – скуластых і нягеглых, не стрывалі моцныя і прыгожыя людзі, ды ўзнялі мяцеж. Адзін, другі, трэці...

Тады ўжо разгуляліся прыхадні ды паказалі сябе, душу сваю шырокую, шаблю крывую ды вострую. Высеклі пад корань шмат моцных і прыгожых людзей, жанчын згвалцілі, дзяцей перавыхавалі на свой лад, а ў палацах самі жыць сталі. Каго не высеклі – паслалі на прасторы ледзяныя, дзе не бывае лета і сонца, адкуль мала хто вярнуўся.

Тады ў краі з’явіліся чорныя крукі, што прыляцелі разам з Ардой, і забралі яны сабе касцёлы, што будавалі моцныя і прыгожыя людзі, ды перамалявалі Бога на свой лад. А людзям, хто жывы застаўся, расказвалі, што моцныя і прыгожыя людзі захапілі іх, мучылі ды здзекаваліся, пакуль не прыйшла Арда і ўсіх не вызваліла. А ў канцы дадавалі: “Божецаряхрани...”

Час ішоў, палацы аддалі пад калгасныя канторы ды санаторыі для сухотнікаў, касцёлы – пад зернясховішчы ды аўтакалоны. Арда ж засталася ардой, толькі замест птушкі драпежнай пачалі яны сабе на ілбах зорку маляваць чырвоную.

Аднаго разу, за мурамі высокімі прыхадні ў чарговы раз зняволілі люд мясцовы, каб везці на прасторы ледзяныя, дзе не бывае лета і сонца. Не было сярод зняволеных ужо ані моцных, ані прыгожых – люд просты. Але быў адзін бледны, худы як аплатка касцельная, у акулярах, што туліўся ў куце. Пытаюцца ў яго:

– Вось мы – хто шпіён японскі, хто нямецкі, хто подла рыхтаваў замах на гарачолюбімава таврысча начальніка Арды... А цябе, акулярык, за што вязуць снег есці?

А ён ім і кажа, пракашляўшыся, бо хворы быў на сухоты:

– Раскажу я вам нешта важнае, слухайце, ды перакажыце іншым. Жылі ў адным краі моцныя і прыгожыя людзі…

Загрукацелі тут дзверы, дым паваліў з-пад іх, адчыніўся замок цяжкі ды ўвайшлі двое скуластых з зоркамі чырвонымі на ілбах. Узялі акулярыка пад рукі ды павалаклі ў калідор па падлозе халоднай, кажучы на сваёй мове: “Фашисте...тьтвоюматьродинунелюбишда?..”

Так і не бачыў больш ніхто таго акулярыка. Так і не даведаўся люд зняволены, пра якіх моцных і прыгожых людзей ён ім казаў. А з прастораў ледзяных, дзе не бывае лета і сонца, ніхто не вярнуўся.

Хлапчук адно вярнуўся, што чуў пачатак расповеду з-за спінаў японскіх шпіёнаў і іншых ворагаў народу. Вярнуўся – бо ўцёк з цягніка сярод панурых кедраў ды разлапістых лістоўніц. Але гэта ўжо зусім іншая казка...

Кастрычнік 2016, “Белсат”

ВЕРШ З КНІГІ

          ***
          Зайздрасць асыпецца лісцем
          Ілам асядзе злосць
          Ранкам халодным і чыстым
          Ты зразумееш: Мы – ёсць

          Літары грэюць пясок
          Руны ўгрызаюцца ў косць
          Стыгне атраманту сок
          Ты разумееш? Мы – ёсць!

          Пройдуць вякі і гады́
          Збялéе зямля і поўсць
          Знікнуць народы і гарады...
          А Мы адбыліся, Мы – ёсць.

          2016

Водгукі

Неабходны Лагін або Рэгістрацыя, каб напісаць водгук.

Раім паглядзець

Цынамонавыя крамы

Шульц Бруна

У арыгінальнай прозе і эсэістыцы польскага пісьменьніка Бруна Шульца (1892—1945) аўтабіяграфічныя матывы і рэаліі жыцьця габрэяў даваеннай польскай Галіччыны ствараюць аснову гратэскава-фантастычных відзежаў, у якіх паэтыка сну пераплятаецца з сымболікай сьвядомасьці.

Рэвалюцыя

Марціновіч Віктар

Масква 2000-х. Горад, дзе віруюць ашаламляльныя грошы і пануюць стальныя норавы. Дзе чалавек існуе ў каардынатах падначалення і спакусы, дзе воля — гэта найчасцей воля да ўлады. Галоўны герой, выкладчык-эмігрант з Беларусі, патрапляе ў вір выпрабаванняў, якія вымушаюць яго нанова спасцігнуць тое, чаму адмова ад індывідуальнай свабоды ёсць такой салодкай. Гэты тэкст варта чытаць, каб адчуць і зразумець тыя энергіі, што стаялі за шмат якімі падзеямі на постсавецкай прасторы апошнія 30 гадоў.

Міленіум

Левановіч Леанід

Аднаму з герояў рамана Пятру Махавікову падарылі на Новы год нататнік-штодзённік, ён даў сабе слова штодня рабіць занатоўкі, бо год 2000 незвычайны. Слова Пятро стрымаў, у выніку нарадзіўся адмысловы дзённікавы раман з 12 раздзелаў, які стаўся стрыжнем кнігі, вакол яго, нібы вінаградная лаза, абвіваюцца астатнія 16 раздзелаў твора.