Аповесці і апавяданні. — Мінск: І. П. Логвінаў, 2013. — 390 с. — (
Сэрыя “Я кнігу маю”).
ISBN 978-985-562-032-8.
У адной невялікай краіне насельніцтва складалася з аднаго караля, аднаго прэм’ер-міністра, аднаго генерала, аднаго прафесара, аднаго студэнта, аднаго пісьменніка Усіх было па адным, і дзякуючы гэтаму краіна жыла заможна і спакойна. Але аднойчы спакой быў парушаны: каралеўскі ювелір вырабіў адзіны ордэн, а значыць, павінен быў з’явіцца і адзіны яго кавалер. Як падзеі разгортваліся далей, чытач даведаецца з вострасюжэтнага твора, што даў зборніку назву.
У кнігу ўвайшлі таксама “Полацкія апавяданні” ды іншыя тэксты на сучасныя і вечныя тэмы.
Афіцыйная старонка Уладзімера АрловаТворы на "Беларускай палічцы"Артыкул пра аўтара ў "Вікіпэдыі"ЗМЕСТ Паглядзець
Ордэн Белай Мышы
Ордэн Белай Мышы
Маша і мядзведзі
Полацкія апавяданні
Малекула
Я марыў стаць шпіёнам
Рыба ды іншыя
Рэквіем для бензапілы
Мой знаёмы забойца Сяргей
Вова Цымерман
Прароцтвы Розы Герцыковіч
Інтэрнат
Гарэла сьвечка
За што Авін забіў Кавеля
Сібірская аповесць
Сібірская аповесць
Краявід з ментолавым пахам
Краявід з ментолавым пахам
Genius loci
Фрагмент кнігі Паглядзець цалкам
У адной невялікай паводле еўрапейскіх сумераў канстытуцыйнай манархіі насельніцтва складалася з аднаго караля, аднаго прэм’ера, аднаго шэфа службы бяспекі, аднаго міністра паліцыі, аднаго пракурора... У гэтай дзяржаве быў адзін крымінальнік, адзін палітвязень і адзін палітуцякач. Адзін генерал камандаваў адным палкоўнікам, адным маёрам і адным капітанам. На ўліку ў адзіным прафсаюзе стаялі адзін будаўнік і адзін падрыўнік, адзін прафесар і адзін студэнт, адзін акадэмік і адзін зусім непісьменны грамадзянін. Такое становішча існавала абсалютна ва ўсіх сферах. У краіне меліся ў наяўнасці адзін алкаголік і адзін наркаман, адзін сутэнёр і адна прафесійная выляжанка, адзін хворы на СНІД і адзін хворы на пранцы. У суседстве з адным уладальнікам шыкоўнай вілы ў смеццевым кантэйнеры жыў адзін бесхацінец. Сярод этнічных мяншыняў перапіс зафіксаваў аднаго габрэя, аднаго татарына, аднаго паляка, адну асобу каўказскай нацыянальнасці, аднаго расейца і аднаго албанца. Сексуальныя мяншыні нічым не вылучаліся: на аднаго гомасексуаліста прыпадала адна лесбіянка. Адпаведныя службы трымалі на воку аднаго грамадзяніна, якога падазравалі ў педафіліі, а таксама аднаго таемнага заафіла. Гэткі самы баланс захоўваўся i паміж прадстаўнікоў творчых прафесіяў: краіну цалкам задавальнялі адзін кампазітар, адзін архітэктар, адзін мастак, адзін актор, адзін журналіст i адзін пісьменнік.
Варта зазначыць, што хадзілі глухія чуткі, нібыта ў гэтай краіне не заўсёды ўсё было ўладкавана так дасканала. Да прыкладу, казалі, быццам калісьці ва універсітэце некалькі прафесароў чыталі лекцыі некалькім студэнтам, якім аднойчы заманулася разам са сваімі выкладчыкамі зачыніцца ў аўдыторыі i скласці бунтоўніцкую петыцыю. Але гэта ўжо іншая гісторыя. А наша адбывалася ў краіне, дзе ўсіх, паўтараю, было па адным, i гэтую акалічнасць неаспрэчна засведчылі сакрэтныя рэляцыі, таемна праслуханыя размовы, зробленыя схаванай камерай здымкі, перлюстраваныя лісты ды іншыя пісьмовыя, аўдыя- i відэаматэрыялы, на аснове якіх аўтар i рэканструяваў падзеі.
Адзін раз на дзень з дакладам да караля з’яўляўся шэф службы бяспекі — невысокі таўстун з вусікамі i бародкай-эспаньёлкай, які больш нагадваў не чалавека сваёй суровай прафесіі, а лекара, што мае прыбытковую практыку i схільнасць да эпікурэйства…
Пра аўтара Паглядзець цалкам
Уладзімір Арлоў нарадзіўся ў Полацку ў 1953 годзе.
Скончыў гістарычны факультэт БДУ (1975). Працаваў настаўнікам гісторыі ў Наваполацку, карэспандэнтам, загадчыкам аддзела, намеснікам рэдактара гарадской газеты “Хімік”, рэдактарам выдавецтва “Мастацкая літаратура”. З’яўляўся сябрам рэдкалегій часопісаў “Спадчына”, “Калосьсе”, “Крыніца”. Сябра Рады Беларускага ПЭН-цэнтра і Рады Саюза беларускіх пісьменнікаў. Жыве ў Мінску.
Першыя творы надрукаваў у студэнцкіх самвыдавецкіх альманахах “Блакітны ліхтар” і “Мілавіца”.
Узнагароджаны медалём Францыска Скарыны (1991). Лаўрэат літаратурных прэмій імя Ф. Багушэвіча Беларускага ПЭН-цэнтра, Таварыства вольных літаратараў “Гліняны Вялес”, міжнароднай прэміі “Еўрапейскі паэт свабоды” (Гданьск, 2010).
Творы У. Арлова перакладаліся на 25 моваў, у тым ліку на нямецкую, англійскую, польскую, шведскую, чэшскую, французскую, эстонскую, літоўскую, славацкую, грузінскую, украінскую, чачэнскую. Кнігі “Таямніцы полацкай гісторыі” і “Дзесяць вякоў беларускай гісторыі” (у суаўтарстве з Генадзем Сагановічам) увайшлі ў спіс 100 найбольш папулярных беларускіх кніг ХХ стагоддзя паводле апытання газеты “Наша Ніва”.
