Абразкі, мініяцюры, апавяданні, аповесць.— Мінск: Мастацкая літаратура, 2014.— 326 с.— (Школьная бібліятэка).
ISBN: 978-985-02-1555-0
Кнігу Змітрака Бядулі (1886—1941) склалі абразкі, мініяцюры, апавяданні розных гадоў і найбольш вядомая яго аповесць “Салавей”.
Артыкул пра аўтара ў ВікіпэдыіЗМЕСТ Паглядзець
АБРАЗКІ, МІНІЯЦЮРЫ
Пяюць начлежнікі
У часе змяркання
Ля кросен
Не пячы гэтак, сонейка!
Стары пастар
Шаптаў чарот
Ралля
Ратай
Плач пралескаў
Прытуліся ка мне
Нуда мая
Не бяжы за кветкай
Бяссоннасць
А можа, і праўда?
Захаваю нуду сваю
Маці
Ці я вінават?
Над сажалкай
Загадка
Ля вапеннай гары
Нібы рупны араты
У досвітку
Не пазірай на мяне
У заварожаных казках
На гай высокі
Не шумі
Спатканне
Шчасце не ў золаце
Яе душа
Зямля
Акорды мора
Замчышча
Запраўду
У жыццёвым змаганні
Кволыя кветкі
Надыходзяць змрокі
Пад песняй салоўкі
АПАВЯДАННІ
Гармонік плакаў
Сон Анупрэя
Пяць лыжак заціркі
Гора ўдавы Сымоніхі
Злодзей
Ашчаслівіла
Малыя дрывасекі
На Каляды к сыну
Велікодныя яйкі
Летапісцы
Дзе канец свету?
Буслы
Мядзведзь
Панас на небе
Дудар
Туга старога Міхайлы
Бондар
Дванаццацігоднікі
Сорам
На зачарованых гонях
Воўк
На балоце
Тры крыжыкі
Музыка
Анчар
АПОВЕСЦЬ
Салавей
ФРАГМЕНТ З КНІГІ Паглядзець
Стары пастар
3 вялікай торбай на плячах, з доўгай пугай у руках стаяў стары пастар на дзікім балоце і грэўся ля вогнішча. Сумна выглядалі пажоўклыя высокія стагі на лузе.
Пазіраў кудлаты пастар на далёкі гушчар за рэчкай, на далёкую горку, на каторай стаяла белая пустка старасвецкіх панскіх харомаў.
Пазіраў ён на блакітную закураную далеч, каторая, як велізарная шаўковая карона, абхапіла вярхоўкі пажоўклага лесу...
Стаяў стары пастар, як дуб, што пахінуўся да самай ракі.
Супакоен быў ён, здаецца, яму вядомы былі ўсе пытанні жыцця...
Вось схамянуўся ён, топнуў нагой, ажно вада порснула з мокрага атопка, і чуць-чуць не сцебануў пугай малога хлапца, каторы ўзяў вялікую трубу бяроставую і хацеў затрубіць.
— Гэй ты, жэўжык! Табе яшчэ толькі на свісцёлцы свістаць, а трубу мне дай!
I кемна стары прылажыўся вуснамі да вузкага канца трубы, выпрастаўся і задзьмухаў.
Воклічы з усіх бакоў панясліся сумныя, працяглыя, зычныя... Каровы перасталі шчыпаць траву і ўставіліся вачамі на пастара.
“Што ён, ачмурэў? Здаецца,— думалі яны,— гэта ж яшчэ сонейка высока!” Але як не пачулі на крыжах сваіх пугі спрытных хлапцоў, то зноў хапіліся за яду.
— Эх, жэўжык, свішчы пакуль што на свісцёлцы лазовай! — сказаў пастар з усмешкай і, паставіўшы на месца трубу, абцёр пот з твару рукавом сваёй бравэркі...